City of Swindlers, Pt. 2: Fancy Schmancy City
- Milan, Italy
- Sep 27, 2017
- 16 min read
Wake up. Wake up. It's not like we've got time to spare in this city, you know. Quite some time after we started 'testing' the bed, I heard that nagging little voice in the back of my head and woke with a start. I didn't realize we had been that tired! Isn't that a waste? Ah well, at least we felt a little refreshed and ready to go! We weren't quite sure about where we'd go yet, but we went anyway. First on the list was a supermarket, because sleeping does tend to make one a little peckish... and after that, we'd see what we could find. Let's go!
Wakker worden. Wakker worden. Het is nou niet alsof we zo verschrikkelijk veel tijd in deze stad hebben, of zo. Een aardig tijdje nadat we het bed even gingen 'proberen', schrok ik wakker van dat zeurende stemmetje in m'n hoofd. Ik had niet eens door dat we zo moe waren! Dat is toch wel zonde van de tijd. Maar ja, we hadden in ieder geval weer wat energie, en waren dan ook klaar om te gaan! We wisten nog niet zo goed waarheen, maar gaan zouden we. Allereerst maar even langs de supermarkt, want van slapen krijg je immers trek... en daarna zouden we wel zien waar we terecht zouden komen. Hup hup!
Supermarkets are always one of my favourite spots to visit when I'm abroad. It's literally a peek in the local kitchen, and you never know what kind of weird stuff you'll find! You'd think that a supermarket in a country like Italy, as European as can be, would contain much of the same stuff like our own familiar stores. And overall this does seem to be the case, but you can always find some gems if you look well enough. What always fascinates me in Southern countries, is that most meat is sold in such a way that you can still recognize the animal it came from, like whole cured ham joints and chickens that still have their head and claws. It's kind of confronting and for some maybe even a little bit sickening, but I think that's a good thing, really. This way, maybe people in countries that sell meat like this are more aware of what they eat! I remember when I was still working in Archeon as a hunter-gatherer; I had to tell kids that animals had to be killed for their food on a daily basis. Some of them really didn't have a clue. Needless to say, a lot of parents weren't very grateful for my little lesson in life, but I think people should be able to choose for themselves whether they want to eat animals or not. Those kids had a right to know, and I was supposed to teach them stuff, wasn't I? Anyway, back to the supermarket: it also surprises me that foreigners seem to use different parts from the animal than we do. I for one don't often see pig's hearts and legs in the meat departments of our own supermarkets. But there's more than just meat, of course! The fruits and vegetable section was truly massive, and the goods looked rather fresh and good. There was a massive pile of various kinds of pumpkins and some items I didn't even recognize! I love it when I find some stuff I've never seen before and I'm really dying to try and prepare it all, but sadly, it's no good taking the stuff home and of course we never have a kitchen in the hotel. And last but not least: what really got me laughing as soon as we entered the shop, was the amount of pasta. Whole shelves filled with the stuff, in every single aisle. Pasta all around! I've never seen so many kinds of pasta in my life. If you ever find yourself in Italy and seem to have forgotten where you are, just walk into a supermarket - the sheer amount of pasta should be an instant reminder!
(Just try to be subtle when you decide to photograph the wares. I got some rather strange looks while I was poking my lens in random boxes here and there. But seriously, pizza with fries and sausage? I had to.)
Supermarkten zijn altijd één van m'n favoriete plekken om te bezoeken in het buitenland. Het is letterlijk een kijkje in de keuken van de locals, en je weet maar nooit wat voor rare dingen je voorbij ziet komen! Je zou denken dat een supermarkt in een land als Italië, zo Europees als het maar kan, zo ongeveer wel dezelfde producten zou bevatten als onze eigen Appie. Over het algemeen lijkt dat ook wel zo, maar toch kan je wat heuse pareltjes vinden als je goed kijkt. Wat me altijd fascineert in de Zuiderse landen, is dat de meeste vleessoorten zo worden verkocht dat je nog kunt herkennen van welk dier het komt, zoals een hele ham, of een kip die z'n kop en poten nog heeft. Het is wat confronterend en voor sommige mensen misschien zelfs een beetje misselijkmakend, maar persoonlijk denk ik dat dat wel goed is. Op deze manier zijn mensen in landen waar vlees zo verkocht wordt misschien wel wat bewuster bezig met wat ze eten. Ik weet nog wel, toen ik in Archeon werkte als jager-verzamelaar; ik moest elke dag wel een keer aan kinderen vertellen dat er toch echt dieren gedood moesten worden voor hun eten. Sommigen hadden werkelijk geen idee. Vanzelfsprekend was ik niet heel geliefd onder ouders, maar hey, ik vind dat mensen zelf moeten kunnen kiezen of ze wel of geen dieren willen eten. Ik vond dat ze het recht hadden om het te weten, en ik stond daar tenslotte om ze iets te leren, nietwaar? Maar goed, terug naar de Milanese Super de Boer! Het verbaast me ook altijd dat ze in de buitenlandse keuken vaak andere onderdelen van het dier gebruiken dan wij. Zelf zie ik bijvoorbeeld niet zo vaak varkensharten en -poten in de schappen bij de Jumbo liggen. Maar er is natuurlijk meer dan vlees! De groente- en fruitafdeling was ook aardig uitgebreid, en de waren zagen er best wel vers en goed uit. Er lag een enorme berg met verschillende pompoenen, en er waren best veel groentes die me zo op het eerste gezicht nog niks zeiden. Ik vind het heerlijk om dingen ertussenuit te snuffelen die ik nog niet ken, en ik zou er dolgraag wat mee willen proberen te maken, maar meenemen naar huis is nooit zo'n goed idee, en in het hotel hebben we natuurlijk geen keuken. En last but not least: wat me echt aan het lachen kreeg, was de enorme hoeveelheid pasta in die winkel. Het was het eerste waar je tegenaan liep als je de winkel in kwam. Gigantische schappen vol met het spul, en dan wel in elk gangpad. Overal stond pasta. Pasta, pasta voor iedereen! Zoveel soorten pasta heb ik werkelijk nog nooit van m'n leven gezien. Mocht je ooit in Italië zijn en even het gevoel kwijtraken: loop gewoon een supermarkt in, want de massa pasta helpt je er wel weer even in te komen!
(Probeer overigens wel subtiel te zijn als je foto's wil nemen. Ik werd nogal vreemd aangekeken toen ik overal m'n lens in hing. Maar serieus, pizza met patat en worst? Ik moest wel.)
After visiting the supermarket, we still didn't know where we wanted to go. We decided to just get on tram 14, go back to the city center, and see where we'd end up. Up to Cenisio we'd already seen it on our way to the hotel, but after that, we went past Cimitero Monumentale, through Chinatown and past Parco Sempione. Trams and buses are always a lovely way to start sightseeing! Once we reached a stop called Lanza, we decided to get off and see if we could grab a bite at a restaurant. I guess it was slightly after rush hour, but the traffic at the nearest square was still hilarious to watch. It seemed to be rule that every vehicle was on its own! People just didn't seem to give a rats ass about the other vehicles: if they wanted to leave their parking space, they were damn well leaving their parking space, incoming tram or not. Bikes, mopeds, pedestrians and cars were all over the place. No rules. No care. Just drive. Another thing I noticed about the Italian driving, is that usage of mobile phones is either not illegal, or police doesn't care to fine (although the latter option does seem rather hard to believe). Every single Italian driver had their eyes on one. At some point we even had to step back while walking on a pedestrian crossing, because a lady didn't seem to find it necessary to look up from her phone while turning into a street. Maybe the Breestraat in Leiden isn't that bad a place, after all?
Zelfs nadat we bij de supermarkt waren geweest, wisten we nog steeds niet waar we nou eigenlijk heen wilden. We besloten om maar gewoon weer op lijntje 14 richting het centrum te stappen en te kijken waar we uit zouden komen. Tot Cenisio hadden we het op de heenweg allemaal al gezien natuurlijk, maar daarna konden we ook een blik werpen op Cimitero Monumentale, Chinatown en Parco Sempione. Trams en bussen zijn altijd een geweldige manier om te beginnen met sightseeing! Bij de halte Lanza besloten we uit te stappen en op zoek te gaan naar een restaurantje. Waarschijnlijk was de spits net een beetje afgelopen, maar het verkeer op het dichtstbijzijnde kruispunt was nog steeds hilarisch om te zien. Ieder voor zich, leek de hoofdregel wel te zijn! Het leek wel alsof het mensen niks kon schelen wat de rest van het verkeer deed: als zij bijvoorbeeld hun parkeerplekje wilden verlaten, reken dan maar dat ze hun parkeerplekje verlieten, of er nu wel of geen tram aan kwam. Fietsen, scooters, voetgangers, auto's en trams: alles reed door elkaar. Geen regels. Geen onderling begrip. Alleen maar rijden. Wat me ook opviel aan het Italiaanse rijgedrag, is dat het gebruik van mobiele telefoons achter het stuur óf niet illegaal is, óf gewoon niet bekeurd wordt door politie (al lijkt het laatste me niet echt aannemelijk). Werkelijk elke Italiaan had er één in z'n hand tijdens het rijden. We moesten zelfs een keer terugstappen op de stoep terwijl we een zebrapad overstaken, omdat een dame het schijnbaar niet nodig vond om even van d'r telefoon op te kijken terwijl ze een straat indraaide. Misschien is de beruchte Bree toch niet zo'n vervelende plek om te rijden?
There didn't seem to be any order on this junction, but to me, our dinner was first in line by now. Luckily finding an easy dinner is not that hard in Italy; they're serving pizza and pasta pretty much everywhere. Although the pasta is still a bit of a hassle, because Italians seem to think it's a starter. And so ordering a nice full plate of pasta is impossible, unless you order two - I'd like to see the looks on their faces if I actually did that! Anyway, we came across a place on Via Mercante called Pizzeria Sibilla. A bit of a smelly business, if you ask us. They had a menu in the window, but it was full-on Italian, so we stood right outside the door for quite a while trying to decipher the thing. Still, the waiters seemed to be a bit surprised when we finally got in. I mean, we were quite obvious about our arrival, weren't we? We sat down, in a completely empty restaurant by the way, and both got one of the Italian menus. After translating a few things for my mom and she had decided on the 'Salsiccia alla Brace' (just a fancy word for 'sausages' if you ask me), I still had to make my choice. Now I'm not exactly an easy chooser as it is, and the more hungry I get, the more trouble I have choosing what I want to eat. When the waiter walked by for the seventh time to ask if I (for crying out loud!) had made my choice yet, I could finally tell him yes. I had confidently chosen the 'Nodino di Vitello alla Brace'. The what? Something or the other with veal, but grilled. Or something. I don't really know, and I'm afraid I may never find out. "No no, is finished. Nodino is finished. No nodino", was his answer. Sigh. Okay, then you may come back in about an hour. Apparently he wasn't planning on waiting that out, because *suddenly*, an English menu appeared. That actually was quite helpful, since I found out that 'Tagliata Rucola e Grana' was actually beef with rocket and Parmesan cheese instead of tagliatella. Okay great, gimme that! While we were waiting on our food, we were given a little basket with bread - apparently leftovers from yesterday - and there were quite some people filing into the restaurant. But not so many that they had to be put at the same tables - which happened, by the way. While there were still plenty of empty tables, an English family of three was put at our table fit for four. They didn't seem to mind, so perhaps this is custom in Italy, but I couldn't help saying "Whoa, that's a bit intimate, innit". Our new neighbours understood my emotion, and after the waiter sputtered for a bit, they were moved to another table. Better for everyone, or so I should think. And then, at last! Our food. I had to dig through the rocket for a bit, but there it was: a rather nice amount of beef. Tasty, but my mother's simple sausages were way better! Downside: everything was served in a puddle of olive oil. Luckily, we still had the basket of stale bread; it came in quite handy after all. And we'd best say a prayer at the church around the corner so that we wouldn't have to spend the rest of the holiday counting the tiles in the bathroom. Am I done nagging? Oh, no, not at all. The cherry to top this all off has yet to come! I could use my debit card to pay the bill. Easy-peasy. The mister at the cash register took my card to put it into the PIN-device, something that appears to be normal here in Italy. For me, it definitely isn't - and it's not just that your card isn't private, everyone gets to watch you pushing in your PIN-number, as well. That went for this case in particular. Apparently, the bloke hadn't pushed 'the green button' after filling out the total amount I had to pay. When I pushed in my number, it appeared right behind the amount I had to pay. When I mentioned I'd rather not pay six figures for a portion of Hershey squirts, he took back the device and studied it intently. Ah well, I already dubbed this place 'City of Swindlers', so why am I even surprised? Yes, yes, I know! I'm being rather negative again. I can't name anything positive about this restaurant, can I. Damn right I can't. Slop shop.
Op dat kruispunt was er dan misschien geen teken van voorrangverlening, maar ons avondmaal kwam wat mij betreft zo onderhand wel van rechts. Een restaurantje met makkelijk voer vinden is gelukkig niet zo moeilijk in Italië; overal wordt wel pizza en pasta geserveerd. Al is dat nog wel een dingetje met die pasta hoor, want blijkbaar vinden Italianen dat een voorgerecht. Een lekker vol bord pasta is er dus niet echt bij, of je zou er twee moeten bestellen. Ik ben benieuwd wat voor gezichten dát uit zou lokken! Hoe dan ook, onze keuze viel op Pizzeria Sibilla aan de Via Mercante. Een beetje een raar tentje, als je het ons vraagt. Ze hadden een menukaart in de etalage staan, maar die was alleen in het Italiaans, dus we hebben een aardig tijdje voor de deur gestaan om het ding te ontcijferen. Toch waren de heren obers een tikje verbaasd toen we binnenstapten. Ik bedoel, we hadden onze komst redelijk duidelijk aangekondigd, of niet soms? We gingen zitten, in een volledig leeg restaurant trouwens, en kregen ieder een Italiaanse kaart voor onze neus geschoven. Nadat ik het een en ander voor moeders had vertaald en zij voor de 'Salsiccia alla Brace' (gewoon een moeilijk woord voor gegrilde worstjes als je het mij vraagt) had gekozen, moest ik zelf nog iets uitzoeken. Nou ben ik sowieso niet heel makkelijk met het maken van keuzes, zeker als het aankomt op eten, en hoe meer honger ik heb, hoe langer ik erover doe. Toen de ober dan ook voor de zevende keer langskwam om te vragen of ik in godsnaam al wist wat ik wilde, kon ik eindelijk (leeg)mondig "ja" zeggen. Ik had namelijk mijn keus laten vallen op de 'Nodino di Vitello alla Brace'. De wat? Iets met kalfsvlees en dan gegrild of zo, ik weet het eigenlijk ook niet. Ik zal er misschien nooit achterkomen. "No no, is finished. Nodino is finished. No nodino", was namelijk zijn antwoord. Super. Kom dan over een kwartier nog maar eens terug, vriend! Blijkbaar had ie geen zin om daarop te wachten, en dacht ie dat de taal het probleem was, want *ineens* was er een Engelse menukaart beschikbaar. Dat scheelde wel, want 'Tagliata Rucola e Grana' had ik eerst gelezen als tagliatelle. Dit bleek echter rundvleesreepjes met rucola en Parmezaanse kaas te zijn. Toppie, doe dat dan maar! Terwijl we op ons eten zaten te wachten, kregen we alvast een mandje met brood - vermoedelijk van gisteren - en begon het restaurantje aardig vol te lopen. Maar ook weer niet zo vol dat mensen bij elkaar aan tafel moeten worden geschoven... wat dus wel gebeurde. Terwijl er nog genoeg lege tafels waren, werd er tot onze stomme verbazing een Engels gezin van drie aan onze vierpersoonstafel geschoven. Zij leken er geen moeite mee te hebben, maar ik besloot aan te geven dat ik het toch wel wat intiem vond. Is dit normaal in Italië? Geen idee, maar onze nieuwe buren begrepen het wel, en na veel gemor van de ober werden ze herplaatst naar een tafel verderop. Beter voor iedereen, zou ik zo denken. En toen, eindelijk: ons eten! Na het opzij schuiven van een flinke hoeveelheid rucola en Parmezaanse kaas kwam er toch een aardige hoeveelheid rundvlees tevoorschijn. Smakelijk, maar de simpele worstjes die moeders had besteld waren toch beter! Nadeel: alles lag in een flinke plas olijfolie. Is dat mandje taai brood toch nog ergens goed voor. En straks even een schietgebedje bij de kerk op de hoek dat we niet de rest van de vakantie op de WC door hoeven te brengen. Ben ik klaar met zagen? Nee, zeker niet. De kers op de taart komt namelijk nog! Het afrekenen kon gewoon per pin. Top, dan regel ik dat even. De meneer achter de kassa voerde het bedrag in en nam m'n pas aan om 'm in het apparaat te doen - iets wat je blijkbaar niet zelf mag doen hier in Italië. En niet alleen je pas is niet privé, want je pincode mag je ook gewoon open en bloot invoeren. In dit geval al helemaal, want meneer had blijkbaar niet op 'het groene knopje' gedrukt. De pincode die ik invoerde verscheen dan ook gewoon achter het bedrag. Opdat ik aangaf liever geen bedrag met zes cijfers te betalen voor een portie racekak, werd het apparaat inclusief kaart en code uit m'n handen genomen en uitgebreid bestudeerd alvorens ik het nog eens mocht proberen. Tja, ik had deze stad al de bijnaam 'Stad van Oplichters' gegeven, dus hoe kon het ook anders? Ja ja, ik weet het, ik ben weer erg negatief. Er is weer eens niks goed met dit restaurantje. Nee, inderdaad. Ballentent.
After feverishly putting all my money into my savings account, we headed on with full stomachs and renewed energy. Apparently, we had been very close to the most interesting part of Milan without knowing it: when we had rounded a few corners, we found ourselves in the hall with all the fancy designer stores! The hall itself is a gorgeous spectacle as it is: like most of the buildings we had seen in Milan up to now, the walls were built in a lovely Italian rococo style, the floor had been given a fascinating pattern, and right beneath the impressive dome some interesting frescoes were to be admired. But the pieces of art it was really all about, were to be found in the shopping windows. It was after closing time by now, so the shops were inaccessible and the windows were barred, but that's okay; I wouldn't have dared to go in there anyways. Gucci, Prada, Louis Vuitton, Giorgio Armani, Versace, even a Ferrari store... To be honest I've never been that interested in designer stuff, but to see it all for real and together in one place, I gotta say there's something to it. It's almost intimidating. And secretly, those Gucci bags were quite nice, not to mention the amazing pair of shoes in the Prada window. I was glad there weren't any price tags on them! 'Window shopping' is absolutely what you want to do here. You really wouldn't want to draw your wallet, I shouldn't think. On the other hand, I'm really curious to know if I could have afforded anything, though; after all, I still don't know the kind of prices I really need to think about for, for example, a pair of shoes like these. I'm afraid I'll never find out. With that in mind, we left the gorgeous hall, and to our surprise, walked straight into the Duomo di Milano. We really had no idea we were that close! We had really planned to see the cathedral tomorrow, but hey, now we're here anyway, amirite? When you google 'Highlights of Milan", the first thing you see on every single page is the Duomo. Many people have fallen deeply in love with it; on Wikipedia, it's even called 'a masterpiece of Gothic art'. If I'm to be very, very honest - yes, hello, it's me again - I really have seen prettier cathedrals. Take the St. Vituscathedral in Prague for example; now that I'm reading about it it seems to be smaller than the Duomo di Milano, but I thought it was way more beautiful and impressive! Ah well, maybe I'm just a spoiled brat. Or maybe it was the horrible purple light the entire thing was bathed in. Maybe we should check back tomorrow after all.
Na koortsachtig m'n volledige salaris op m'n spaarrekening te hebben gestort, konden we met een gevulde maag en een gerust hart weer verder. We bleken bijzonder dicht bij het meest interessante gedeelte van Milaan te zijn: enkele straten verderop stonden we namelijk midden in de hal waar alle designerwinkels gevestigd zijn! De hal zelf is al een spektakel op zich. De muren zijn gebouwd in een schitterende Italiaanse rococostijl, de vloer heeft een fascinerend patroon, en vlak onder de indrukwekkende koepel op het dak zijn enkele interessante fresco's te bewonderen. Maar de kunstwerken waar het echt om draait, bevinden zich natuurlijk in de etalages van de winkels. Het was na sluitingstijd, dus de winkels waren niet toegankelijk en alle etalages waren voorzien van tralies, maar dat is prima; ik zou er toch niet naar binnen hebben durven gaan. Gucci, Prada, Louis Vuitton, Giorgio Armani, Versace, zelfs een winkel van Ferrari... Eigenlijk ben ik er überhaupt nooit zo in geïnteresseerd geweest, maar om alles zo in het echt en bij elkaar te zien heeft het zeker wel wat. Het is bijna intimiderend. En stiekem waren die tassen van Gucci toch wel erg mooi, om het maar niet te hebben over dat beeldschone paar schoenen in de etalage van Prada. Het was maar goed dat er geen prijzen bij stonden! 'Window shopping' is hier absoluut het codewoord, je portemonnee moet je echt niet willen trekken hier. Toch ben ik nieuwsgierig of ik het wel zou hebben kúnnen betalen; ik heb immers nog steeds geen flauw idee wat zo'n paar schoenen bijvoorbeeld nou echt zou kosten. Ik denk dat ik er nooit achter ga komen. Met dit in ons achterhoofd verlieten we de prachtige hal, en liepen tot onze verbazing recht tegen de wereldberoemde Duomo di Milano aan. We hadden werkelijk geen idee dat we er zo dichtbij waren! Eigenlijk hadden we hem morgen willen bezoeken, maar ja, nu we er toch zijn... Als je opzoekt wat de hoogtepunten van Milaan zijn, komt deze kathedraal altijd als eerst naar voren. Vele mensen zijn er helemaal ondersteboven van; op Wikipedia staat hij zelfs beschreven als 'een meesterwerk van de gotische kunst'. Als ik heel, heel eerlijk mag zijn - en ja, daar ben ik weer - heb ik eigenlijk wel mooiere kathedralen gezien. De Sint-Vituskathedraal in Praag was er bijvoorbeeld zo eentje; nu ik erover lees blijkt ie een stukje kleiner te zijn dan de Duomo, maar ik vond 'm stukken mooier en indrukwekkender! Ach, misschien ben ik gewoon verwend. Of misschien ligt het aan het afschuwelijke knalpaarse licht waar het arme ding in gebaad staat. Laten we toch morgen nog maar een keertje kijken.
TO BE CONTINUED ♡
Comments