Liverpool ✩ The Fab City

Liverpool is een ontzettend populaire bestemming voor vrijgezellenfeesten. Dat is wel te merken aan de hoeveelheid enthousiaste jongemannen die al vroeg aan de alcohol bij ons in het vliegtuig zit, hier en daar zelfs eentje verkleed. Gelukkig is het maar een korte vlucht en staan we 20 minuten later dan we zijn vertrokken weer aan de grond. Weliswaar in een andere tijdzone, maar laten we maar gewoon doen alsof de vlucht zo kort was...

Je gaat op vakantie om even te vluchten van je werk. Toch? Helaas, Tjarda en ik ontkomen er niet aan: het eerste dat we in ons gezicht gesmeten krijgen wanneer we een stap buiten het vliegveld zetten, is het logo van Arriva. Op best wel een aantal bussen. Goedmakertje: het zijn wel authentieke Engelse dubbeldekkers. Heerlijk! Ik bekijk snel welke ons waarschijnlijk wel op de goede plaats zal brengen, en kom uit op de 86A. Mooi, want die stopt net voor onze neus. Ik stap de bus in om tickets te kopen, maar Tjarda komt snel achter me aan. "Toch even proberen", zegt ze en tovert haar personeelspas tevoorschijn. Natuurlijk geldt ons gratis reisproduct niet in het buitenland, maar de chauffeur van deze bus kijkt even bedenkelijk en wuift dan gauw dat we door mogen lopen. Dát is toch wel collegialiteit! Fantastisch. Praten onder het rijden had ie dan weer geen behoefte aan. Niet dat ik het 'm kwalijk kan nemen, daar niet van. Dus ik doe wat elke toerist in een Engelse bus het liefst doet: ik ga bovenin op het voorste bankje zitten en geniet van het uitzicht...

Het idee was om tot de eindhalte te blijven zitten; ik ging er namelijk vanuit dat dat Liverpool Center zou zijn, het station waar we op de metro naar onze AirBnB zouden kunnen stappen. Ik bleek er weer eens naast te zitten. Midden in het centrum roept de chauffeur naar boven dat dit de eindhalte is, en of we alsjeblieft uit zouden willen stappen. Terwijl we dit doen roept hij ons lachend na dat de volgende keer dat ie in Nederland is, wel bij ons in wil stappen. En dan is de bus verdwenen en hebben we geen idee waar we nu eigenlijk zijn. Maar gelukkig is de Brexit nog altijd niet van kracht, en hebben we nog internet: na een kwartiertje lopen hebben we het station bereikt en kunnen we aan de laatste etappe van onze reis beginnen. We hadden gehoopt een weekkaart te kunnen kopen voor bus en metro, maar gecombineerde tickets zijn er sowieso niet, en voor de metrokaart moeten we pasfoto's hebben. Ja, die heb je op reis niet zo snel bij de hand... Dus het worden dagkaartjes. Voor £5,30 kan je de hele dag onbeperkt treinen. Nou, vooruit. En in principe valt de rest van de reis mee: met de metro vanaf Liverpool Central duurt het 17 minuutjes voor we bij Leasowe zijn, maar vanaf daar blijken we ineens nog 25 minuten te moeten lopen. Dát hadden we niet verwacht.

Wat we ook niet helemaal hadden verwacht, is de staat waarin het huis verkeert. Het binnenkomen was al een uitdaging - de eigenaar woont hier niet, dus we moesten zelf op zoek naar de sleutel - maar toen we eenmaal binnen waren, wilden we eigenlijk weer gauw naar buiten. Het is een kale boel, een beetje als een leegstaand huis, en het stinkt enorm naar kattenzeik. Er zijn drie kamers, en die van ons zou de middelste zijn - opvallend genoeg de enige zonder slot. Okay... Ik had al wel een berichtje ontvangen dat er afgelopen nacht een gast in de kamer geweest zou zijn, en dat de eigenaar geen tijd zou hebben gehad om de bedden te verschonen, dus we waren wel voorbereid, maar wat we zagen leek niet echt iets te zijn dat binnen een paar tellen schoongemaakt zou kunnen worden. Naast vies en ongezellig, voelde het zelfs onveilig aan. Ik kreeg er de kriebels van en nam meteen contact op met de eigenaar, Craig, in verband met het slot op de deur. "Geen zorgen", kwam zijn reactie. "Jullie kunnen je spullen daar gewoon laten staan. Er komt toch niemand binnen." Kan wel wezen, maar ik wil zeker weten dat m'n spullen veilig zijn. Ik heb onder andere m'n laptop bij me, zeg maar. "Om vier uur komt Rob thuis, dat is iemand die me helpt op het huis te passen. Hij let wel op jullie spullen." Jaaa, fijn, want Rob kennen we, die is zeker wel te vertrouwen. Nee meneertje, ik wil toch dat slot. "Okay. Ik kom na m'n werk het slot op de deur zetten." Goed zo.

Een beetje gedemotiveerd, maar nog altijd hoopvol, gaan we weer terug richting het centrum. Tijd voor leuke dingen! We lopen terug naar het metrostation van Leasowe en reizen dit keer tot James Street, één halte eerder dan Center, want daar lijken veel van de beziens-waardigheden te zitten. Voor we het weten staan we aan het Waterfront, de kust aan de rivier de Mersey - waar een bijzonder frisse zeewind waait, maar er wel prachtige gebouwen te vinden zijn. Eén van deze gebouwen is de Royal Liver Building. Wat het nou precies voor een gebouw is, is me nog steeds een raadsel, maar het is wel mooi. Toen we aan iemand vroegen welk gebouw het was, viel het ons op dat ze het uitsprak als 'Laaiver' - wat me toch af doet vragen, spreek je Liverpool dan ook meteen uit als 'Laaiverpoel'? Ik mag het toch niet hopen...

Vanaf hier begint een hele reeks aan monumenten en leuke beziens-waardigheden langs de Mersey. We beginnen met een duik in de Fab Four Store - aan The Beatles ontkom je hier immers niet - maar we besluiten nog heel eventjes ons geld in onze zakken te houden. We komen hier echt nog wel terug. Bij het monument van de vier heren houden we uiteraard wel even een uitgebreide fotoshoot. Dichterbij dan dit kan je niet meer komen, toch? De promenade voert ons verder langs talloze (oorlogs-)monumenten, statige gebouwen, zeemeeuwen en duiven, al die tijd onder het genot van een steeds kouder aanvoelende zeewind. Ja, dit heeft zeker wel wat. De aanblik van een aantal food trucks in Albert Dock doet ons eraan denken dat we inmiddels wel een beetje trek beginnen te krijgen, maar na al die koude wind hebben we inmiddels wel behoefte aan een iets warmer plekje. We verlaten de pittoreske Albert Dock en begeven ons naar het moderne gedeelte aan de andere kant van de weg.

We strijken neer in de Pret à Manger in het gloednieuw ogende winkelcentrum Liverpool One voor een warm drankje. Ze serveren zowel cappuccino als matcha latte, dus moeders en ik zijn al snel tevreden - de vraag is alleen of er ook een veganistische choco-optie is voor Tjarda. En die is er! De jongen achter de balie begint enthousiast te vertellen dat dit soort drankjes per definitie met rijst-kokosmelk worden gemaakt, dus dat ze die gerust kan nemen. Vervolgens vraagt hij met eenzelfde enthousiasme verder waar we vandaan komen en knoopt een gezellig praatje aan dat hij afsluit met "The choco's on the house, luv". We zijn zeer verbaasd dat dit in een keten gebeurt, maar hey - nieuwe vriendjes zijn snel gemaakt!

Het begint al laat te worden en de maagjes zijn al aardig aan het knorren wanneer we in restaurant Byron aanschuiven, dat beweert 'proper hamburgers' te serveren. Kom maar op, die lusten we vast wel! Byron stelt niet teleur: ik bestel de 'Cheese Melt' die in plaats van een burger patty gewoon een stuk gefrituurde kaas bevat, samen met de cheese fries, want ja, kaas. Ondertussen gaat moeders voor de klassieke versie en voor Tjar is er een bietenburger - geen zorgen, dat is blijkbaar lekkerder dan het klinkt ;)

Het valt me op dat het personeel van de plekken waar we tot nu toe geweest zijn over het algemeen ontzettend vriendelijk is (en grote tattoeages gewoon getolereerd worden in een werkomgeving!), en over de kwaliteit van het eten ben ik ook zeker te spreken. Proper burgers indeed! Zelfs de prijs valt me mee. Na het eten maken we nog een stop in de beroemde boekwinkelketen Waterstones, want ja, Engeland. Terwijl ik nog volop aan het scoren ben wordt me duidelijk gemaakt dat de winkels hier om 20:00 sluiten, dus met een buit van 'slechts' vier boeken worden we de winkel uitgeschoven. Echter niet nadat ik de winkel had beschuldigd van discriminatie (de Slytherin pins waren £3 duurder dan de Gryffindor pins!) en zelfs in het gelijk gesteld werd (dus nu de trotse eigenaar ben van een Slytherin pin voor een eerlijke prijs). Het wordt maar eens tijd om terug te gaan richting de AirBnB en te zien wat daar allemaal van geworden is.

Terwijl we de straat inlopen zien we dat het licht in onze kamer brandt. Als we voor de deur staan horen we dat er flink getimmerd wordt - onze host is dus blijkbaar nog steeds bezig met het slot. We blijven nog even buiten staan, want we hebben op dit moment weinig haast om de confrontatie aan te gaan. Maar uiteindelijk moeten we er toch een keer aan geloven, dus voorzichtig gaan we de trap op. Het valt al meteen op dat het er niet meer zo stinkt, en bovenaan de trap vinden we een vriendelijk grijnzende man die ontzettend hard aan de deur aan het werk is - Craig. Ook steekt er meteen een ander lachend gezicht om de deur heen - dat zal 'de enge' Rob zijn. Terwijl Craig er luidruchtig op los timmert en boort, knoopt Rob een gesprekje aan. Al snel heb ik het gevoel dat ik me enorm aan heb lopen stellen, want dit zijn prima mensen. Ik schaam me dood dat ik Craig zo laat nog aan het werk heb gezet, maar ja, ik kan nu moeilijk zeggen dat het niet meer hoeft. "Hij moest het toch al een tijd doen", grinnikt Rob. Ja okay, daar zit wat in. Maar het kan geen kwaad om toch maar even een bedankbiertje voor Craig te gaan halen...

Ook de kamer zelf lijkt nu een stuk schoner te zijn. Okay, ideaal is het niet (zo zakken we bijvoorbeeld meteen door één van de bedden, maar dat resulteert in een goeie portie slappe lach), maar het schrikbeeld van vanmiddag is in ieder geval verdwenen. Dit komt wel goed, deze week. Wij gaan lekker slapen. Tot morgen.

Cheers! ♡

#Liverpool2019 #Day1