A Day of Strong Winds and Secret Weddings
- Seoul, South Korea
- Oct 29, 2017
- 8 min read
Zondag is bijna overal ter wereld wel een rustdag; zo ook in Zuid-Korea. Dat is hier in huis relatief duidelijk te merken, omdat de hele familie de rest van de week bizar druk bezig is. Op zondag liggen ze dan ook lekker lang in bed en blijven de rest van de dag heerlijk relaxed in hun pyjama lopen, of ze gaan naar de jjimjilbang, de Koreaanse spa. Rond een uurtje of 1 wordt er lekker gebruncht. Dit is mij ter attentie gekomen doordat ik hun voorbeeld tot uitslapen onwetend maar met veel enthousiasme heb gevolgd; tegen de tijd dat ik eindelijk in beweging kwam, schoof de familie net aan tafel en nodigden mij en Chris ook heel gastvrij uit.
De brunch bestond uit toast, heerlijk zoete golden kiwi (hier Koreaanse kiwi genoemd), een spiegeleitje dat aan twee kanten gebakken is (de Koreaanse manier, help me onthouden dat ik eens kijk hoe ze dat doen) en een salade met horseradishdressing. Door de dressing was de salade voor mij veel te pittig; die wist ik dan ook zonder schuldgevoelens door te schuiven naar Chris. Als toetje kwam er een snoep-/gebakachtig ding op tafel dat ik in Japan ken als 'mochi': een bijzonder kleverig rijstcakeje, in dit geval dubbelgevouwen en gevuld met rodebonenpasta. Wat de Koreaanse naam is... ik durf het je niet te zeggen. Maar lekker is het wel! Gisteravond hadden we de familie eindelijk de cadeautjes vanuit Nederland gegeven, dus de grote ster aan tafel was vandaag het blok jong belegen kaas. Allereerst kwam natuurlijk de vraag "Hoe snijd je dat?". Eh ja, goeie vraag. We hadden dan wel een kaasmes meegenomen voor ze, maar het blok zelf had door de reis een nogal bijzondere vorm aangenomen. Desalniettemin heb ik mijn allerbeste Hollandse kaassnijd-skills er maar op losgelaten, en waarempel, er kwam nog een fatsoenlijk plakje uit ook. Zo, nu zij! Al giechelend ging het blok met het mes de tafel rond. Inmiddels was ook Ji Ho uit bed geklommen, onze 29-jarige gastbroer; hij had het voorbeeld niet gezien, dus had geen idee wat ie ermee moest. Heerlijk om te zien met wat voor creatieve oplossingen ze dan komen. Eomma vroeg hoe wij het normaal eten, dus ik legde haar uit dat dat per persoon verschillend is. Zelf smelt ik het bijvoorbeeld altijd graag. En ik vergeet altijd hoe Aziaten daarin zijn: je laat per ongeluk vallen hoe je iets het liefst hebt, en het wordt stante pede voor je geregeld, in ieder geval zoals zij het interpreteren. Zo kwam het dat het plakje kaas dan ook zonder verdere poespas de pan in ging, zonder boter of olie of wat dan ook... nou ja, ik had gesmolten kaas op m'n toast, en ik hoefde zelf gelukkig de afwas niet te doen. Ik ben in ieder geval blij dat ze van kaas houden.
Tijdens het eten raakte ik met Eomma in gesprek over mijn liefde voor traditionele kleding. Omdat de Koreaanse hanbok tegenwoordig vooral bij feesten als bruiloften en bijzondere verjaardagen wordt gedragen, ging het gesprek al snel richting de traditionele trouwerijen, en over hoe ik die ook eens graag bij zou wonen. In bruiloften wordt altijd zo veel cultuur verwerkt, dus als ik de kans krijg om er iets van mee te krijgen, denk ik daar geen twee keer over na! Er bestond een mogelijkheid volgens Eomma; er was een gebouw genaamd Korea House waar regelmatig nog traditionele rituelen werden uitgevoerd, zo ook bruiloften. En omdat het zondag was, zouden er vandaag waarschijnlijk wel een paar gehouden worden. Wie weet zouden we wel iets kunnen zien daar? Ondertussen beloofde ze me om morgen even rond te bellen om te kijken waar ik het best mijn eigen hanbok zou kunnen kopen. Ze vond het een geweldig idee; blijkbaar zijn er maar heel weinig toeristen die een traditionele hanbok als souvenir willen, dus makkelijk zou het niet worden, maar ze zou alles op alles zetten om de perfecte winkel voor mij te vinden. Super! Tegelijkertijd zocht ik even uit waar Korea House lag. Mooi, dat is vlakbij de Namsan Tower die we wilden bezoeken vandaag. En er lag ook nog een Hanok VIllage naast!
En zo gingen we - een beetje laat, maar okay - op stap naar Korea House, hopend dat we iets interessants zouden zien. Oh, jazeker: toen we aankwamen stonden er over de hele oprit al mensen in hanbok verspreid! Hier ging duidelijk een bruiloft plaatsvinden. Het enige grote nadeel aan een bruiloft is alleen dat het een privégelegenheid is. Er was dus geen kans voor ons om binnen te komen zonder echt bizar bot te zijn. En ook al zijn we toeristen en geeft ons dat in zekere zin een vrijkaart om lomp te zijn; dat ging ons toch wel een beetje te ver. Daarom besloten we maar een beetje verder rond te kijken, want normaal is Korea House wel vrij toegankelijk voor toerisme. Het gebouw durfden we dus niet in, maar de poort naar de tuin stond gelukkig ook open. Uiteraard bleven we wel een beetje in de buurt, want wie weet wat voor kansen zich nog voordoen? De tuin was een heerlijk stukje Korea, met een prachtig paviljoen, verscheidene gebouwtjes in traditionele stijl, en alle typerende bomen waar ik de namen niet van weet. Eksters waren in grote getalen aanwezig, zoals het hoort, en ook de bruinoorbuulbuuls waren weer netjes present. Die bruinoorbuulbuuls, en ja, zo heten die monsters, zijn qua aanwezigheid niet te missen. In het begin dacht ik dat de doodnormaal uitziende vogeltjes zo enorm schreeuwden omdat er eksters in de buurt waren. Veel vogels zijn nu eenmaal bang voor eksters, en dat is niet helemaal onterecht, dus het klonk aardig alsof ze noodkreten uitsloegen. Helaas zat ik ernaast - dat gekrijs is blijkbaar hun normale geluid. Heel fijn. Echt heel fijn. Ze zitten namelijk door heel Seoul. Gelukkig zit Daiso ook overal, met bijzonder goedkope oordopjes....
Na even wat vogels gespot te hebben en van de tuin te hebben genoten, liepen we wat verder naar achter de tuin in - en liepen ineens tegen twee mensen in traditionele kleding aan! Ik wilde gauw m'n camera pakken, tot ik erachter kwam dat iemand me al voor was. Die iemand stond met een professionele camera heel driftig te gebaren dat we daar weg moesten. Oeps - volgens mij hadden we het bruidspaar gevonden die met een fotoshoot bezig waren... We gingen er maar gauw vantussen om ze even de ruimte te gunnen. Maar wat we stiekem wel zo aan de andere kant van de tuin hadden gezien, was dat ze bezig waren met het opbouwen van tenten en stoelen op een terras. Zou de bruiloft buiten gehouden worden? Tja, het is best mooi weer, als je de wind negeert! Toen we zeker wisten dat het bruidspaar klaar was met de foto's, liepen we weer terug naar het plekje met uitzicht op het terras. Ja hoor, de eerste gasten kwamen al binnen. Wij stonden op een heuvel tussen de planten, aardig ver bij het terras vandaan - niemand zou hier last van ons hebben, maar juist omdat we hoog stonden, hadden we best goed uitzicht. Ik installeerde me maar vast op de koude tegels van het pad, want de kans om een Koreaanse bruiloft te zien, krijg ik vast geen tweede keer!
De ceremonie werd begonnen met een zeer fascinerend optreden van een traditioneel Koreaanse artiestengroep. Deze act gaat blijkbaar onder de naam 'pungmul', een oude plattelandstraditie waarbij de dansers/muzikanten doorlopend in beweging zijn en zichzelf muzikaal begeleiden met onder andere trommels. De ronddraaiende linten op hun hoed geven een bijzonder leuk effect. Beschrijven heeft weinig zin - bekijk het vooral zelf! Ik moet toegeven dat de kwaliteit niet optimaal is: zoals gezegd zaten we erg ver van het hele gebeuren af, dus het zicht is niet super, en er moest helaas digitaal ingezoomd worden wat de kwaliteit al nooit ten goede komt... en als kers op te taart probeer ik nog tegelijk te filmen en foto's te nemen ook. Desondanks is het zeker de moeite waard om er in ieder geval even een stukje van te kijken!
'Pungmul' als openingsact van de bruiloft
De ceremonie zelf heb ik ook volledig gefilmd, in dezelfde kwaliteit of nog erger zeg ik er alvast bij. Helaas is het originele bestand te lang om op YouTube te uploaden (ondanks dat het hele ritueel maar 23 minuten duurde). Bovendien duurt het erg lang als je niet begrijpt wat er gaande is, er vallen bijzonder veel stiltes - maar mocht iemand toch interesse hebben om het te zien, laat maar even weten, dan bewerk ik het bestand even! Tot mijn grote blijdschap was het echt een traditionele bruiloft - ik keek m'n ogen uit naar de kleding. Wat het vooral interessant maakte, was dat het een bruiloft was tussen een Koreaanse man en een Canadese vrouw - er waren dus een aantal Canadezen bij die wat ongemakkelijk in hun hanbok zaten. Sommigen hadden ervoor gekozen gewoon in Westerse kleding te komen. Maar de meesten waren toch echt in hanbok: zo ook de bruidegom en wat ik gok dat zijn getuige was, die vlak bij ons zaten. Die twee kwamen later pas in het spel. De bruid zag er fantastisch uit - haar kleding in ieder geval, want daar was ze volledig in en achter verstopt. Dat is hoe het hier gaat, blijkbaar. Een unieke ervaring om eens bij te mogen wonen - ondanks de grote afstand!
Tijdens de ceremonie was er een flinke wind opgestoken, die onder andere al een tak en een tent had geprobeerd mee te nemen, en het was inmiddels behoorlijk koud. Ik was aardig verkrampt van het zitten op de koude tegels en het duurde dan ook even tot ik weer fatsoenlijk kon lopen. Het was inmiddels een uurtje of vijf en we hadden aardig trek - eerst maar even iets eten voordat we doorgingen naar de Hanok Village die ook nog op de planning stond. Onze keuze viel op gimbap (Koreaanse sushi) in een tentje vlakbij Korea House. Ik had nooit verwacht dat ik dit in het land van origine nog eens zou kunnen zeggen, maar: dat kan ik zelf beter. Details sla ik dus maar gauw over. Jakkes, wat een bende was dat! Hoe dan ook, toen we weer buiten stonden, begon het al een beetje te schemeren. Als we nog iets wilden zien, mochten we wel opschieten! De Namsan Tower hadden we al laten varen, maar de Hanok Village moest nog wel lukken - daar stonden we tenslotte naast.
Namsangol Hanok Village is een nagebouwd. traditioneel Koreaans dorpje met vijf 한옥 (hanok: traditionele huizen) aan de voet van de berg Namsan. Een ideale plek om de architectuur uit de Joseon dynastie te zien! Ik ben gek op de Aziatische architectuur, dus het heeft me eigenlijk al veel te lang geduurd voordat ik de echte hanok te zien kreeg. Vanuit Japan ben ik namelijk gewend dat er op elke hoek van de straat wel minstens één tempel of schrijn staat - overal loop je dus eigenlijk wel tegen die beeldschone daken aan. Hier in Seoul valt me dat wel een beetje tegen, want je moet echt specifiek op zoek naar een verdwaalde poort, een paleis of een Hanok Village. Ik wist wel dat ik geen tempels zou gaan zien - Korea is immers van origine ongelovig - maar ik had toch gehoopt op iets meer zichtbare cultuur. Hoe dan ook, vandaag gebeurt het dan eindelijk. Korea House was natuurlijk al waanzinnig mooi, maar hier in de Hanok Village kon je letterlijk verdwalen in de sfeer van de Joseon dynastie! Nog mooier werd het toen we een prachtig, jong Koreaans gezinnetje tegenkwamen dat bezig was met een fotoshoot. Ze waren volledig in hanbok, de traditionele kledij: zelfs de kleine zag eruit als een jonge prins. Nu ze toch bezig waren, wilden ze ook wel even voor mij poseren toen ik het vroeg. Wat een hartverwarmend tafereel - kijk dat jochie nou!
Door de inzet van de schemer werd het steeds moeilijker om foto's te maken, en tegen de tijd dat we een park bereikten en daarbij het hanokdorp verlieten, was het echt al donker aan het worden. Met het ondergaan van de zon verdween ook het laatste restje warmte - we hadden allebei onze jas niet bij ons, en vergingen inmiddels van de kou. Toch liepen we nog even verder, want het was een gezellig parkje met veel paviljoenen, waterraden, beekjes en meer dingen die de plek een waanzinnig traditioneel gevoel gaven. Al snel wonnen de wind, de kou en het donker het toch van onze nieuwsgierigheid, maar ik wilde het hier eigenlijk niet bij laten: ik zou graag nog een keertje terugkomen met mooi weer, want zo veel mooie fotoplekjes kan ik toch niet aan m'n neus voorbij laten gaan!
TO BE CONTINUED ♡
Comments