Pyongyang ✩ Exit North Korea

Goed nieuws vanaf het front: we hebben Noord-Korea overleefd en zijn weer heelhuids terug in Dandong, China! Veel tijd hebben we hier echter niet meer, want morgenochtend vertrekt onze trein naar Beijing al om 07:01. Daar zullen we rond 13:30 aankomen, maar nog geen 12 uur later vertrekt onze vlucht naar huis. Even genieten van onze laatste momenten in Azië voor deze keer dus, ook al gaan ze waarschijnlijk vrij stressvol worden.

Vandaag was eigenlijk vrij relaxed: de trein vertrok om 10:20 vanuit Pyongyang, dus er stond verder niets meer op de planning. Voor de eerst keer deze week konden we 'uitslapen', want we werden pas om 09:30 in de lobby verwacht. Voor die tijd moesten we echter nog wel even ontbeten hebben, en het buffet sloot om 09:00, maar dat ging allemaal makkelijk. Ruim op tijd stapten we voor de laatste keer in ons busje, en binnen no time stonden we op het station. Aldaar wilden we nog een foto met onze chauffeur maken, nadat hij door iedereen de hemel ingeprezen was: een auto besturen is nu eenmaal niet makkelijk, zeggen ze. Okay, het was inderdaad een erg fijne chauffeur. Onze gidsen spoorden ons aan om hem nog iets te geven: een souvenirtje of geld of iets dergelijks. We bedachten ons dat Tom nog een pak stroopwafels in zijn tas had, dus dat leek ons een leuke gift, maar daar dacht de chauffeur duidelijk anders over, want er werd heftig nee geschud. Dat is nieuw... Dan maar een briefje van 100 yuan. Nou, vooruit, dat werd dan wel geaccepteerd. Later hoorden we van onze gidsen dat het eigenlijk de bedoeling was geweest dat we 'm sigaretten hadden gegeven. Gelukkig komt die informatie ruim op tijd, dames! Nadat ook zij ontzéttend enthousiast met ons op de foto waren geweest, keken ze ons een beetje ongemakkelijk verwachtingsvol aan. Daarom probeerden we ook hier maar onze wafels te slijten, maar ook Ms. Yang vond ze niet goed genoeg. Ms. Ri zag ze tot onze verbazing wel zitten. Op de vraag of we ze ook nog geld moesten geven kwam geen duidelijk antwoord, dus Tom borg z'n portemonnee maar weer op. En miste daarbij de afkeurende blik van Ms. Yang... moet je maar duidelijk zijn, hoor.

De trein begint te rijden en we kijken weer tegen een rit van vijf uur aan, plus een stop van twee uur bij de grens. Uiteraard moet ik alweer vrijwel direct naar het toilet; ach, da's ook weer een ervaring in zo'n hobbelige trein, zullen we maar zeggen... En inderdaad, niet alleen is het een hurktoilet zonder wc-papier in een niet al te stabiele trein; het is ook nog eens slechts een gat in de vloer met een kromlopende buis die niet kan voorkomen dat er toch daglicht doorheen schijnt en het geluid van de rails duidelijk hoorbaar is. Een spoelknop is er niet; ik weet weer genoeg. Gelukkig lijkt het er niet zo erg te stinken als dat ik dacht toen ik erlangs liep. Anyway, zo'n vijf uur later naderen we inderdaad de grens, en worden onze paspoorten ingenomen. Ik heb zeker niet uitgekeken naar dit moment: ik heb letterlijk meer dan 2500 foto's genomen die ze mogelijk allemaal willen controleren, en de kans bestaat dat ik ergens een fout heb gemaakt. Bovendien zullen ze waarschijnlijk onze bagage willen openen, terwijl ik net met pijn en moeite m'n koffer heb ingericht. Hoe ik die daarna ooit weer dicht moet krijgen... wie het weet mag het zeggen. De bedden tegenover ons zijn leeg, en een oudere soldaat komt voor ons zitten. Hij zucht een keertje, vraagt om de papieren die we nog hebben en zet z'n bril op. Na wat kleine aanpassingen wil hij graag in onze tassen kijken. Ik maak m'n tas open, en bovenop ligt Buttercup, m'n kattenknuffelmaatje die regelmatig meegaat op reis. Er verschijnt een grote lach op het gezicht van de soldaat terwijl hij Buttercup goed bekijkt, een paar keer in z'n buik en pootjes knijpt en 'm zelfs nog een keer knuffelt voordat hij 'm teruggeeft. De rest van m'n tas hoeft hij niet eens meer te zien. Dan is de tas van Tom aan de beurt: daar komt eerst mijn hoed met kattenoortjes uit. Hij lacht weer en miauwt. Tom haalt de biografie van Kim Il Seung tevoorschijn die hij hier heeft gekocht - de soldaat bladert 'm goedkeurend door, geeft Tom een hand en zegt "Thank you" met een brede lach. Noord-Koreanen worden er oprecht blij van als je interesse in hun leiders toont. Mooi om te zien! Hij heeft geen interesse meer in onze koffers, en inmiddels schuift er een collega van de man aan. Die vraagt wat onze beroepen zijn, en ze reageren verbaasd als ik ze vertel wat ik doe. Snel zoek ik op m'n telefoon een foto op van één van onze bussen - de enige die ik zo snel kan vinden is een foto van de voorkant van een 12-meter - en die wordt grondig geïnspecteerd. Dan vindt Tom op zijn telefoon een filmpje dat hij ooit heeft gemaakt terwijl ik aan het rijden ben, en al snel staan er drie soldaten zeer enthousiast te kijken en bewegingen van mijn rijstijl na te doen. Hilarisch! Ze hebben genoeg gezien: we krijgen nog een ferme handdruk van de eerste soldaat, we bedanken hem en hij gaat door naar het volgende treinstel. Wij moeten helaas nog een tijd wachten voor we verder mogen, maar we zijn in ieder geval door de controle. Ik zat me hier van tevoren zo nerveus om te maken - wie had gedacht dat het nog zo grappig zou worden ook?

Lieve allemaal, ik begrijp dat jullie heel graag willen weten hoe het in Noord-Korea was. Maar onze tijd daar ging in sneltreinvaart, en onze laatste dagen in China zullen niet veel anders zijn. Schrijven gebeurt eigenlijk alleen in de trein en straks in het vliegtuig. Even geduld dus nog, ik doe m'n best - geloof me, het is het waard! Ik breng je zo snel mogelijk op de hoogte, en we zien jullie allemaal snel weer <3

#DPRK2018 #Day6