Welcome Back: Arrival in Hiroshima

Fair warning: this wasn't exactly the best day ever, so this post mostly contains venting, complaining and generally a lot of negativity. I post it mainly for myself for safekeeping reasons, because it's still an important part of this experience and I need to remember it. Read on if you like, but if you're looking for fun stuff, I would recommend you read another post!

Waarschuwing: dit was niet bepaald de beste dag ooit, dus deze post bevat overwegend gezeur, gezanik en nog meer negativiteit. Ik post dit vooral voor mezelf voor de volledigheid, omdat ook deze dag een belangrijk deel uitmaakt van de hele ervaring, en ik het dus niet wil vergeten. Lees gerust verder als je er behoefte aan hebt, maar als je liever leuke dingen leest, raad ik je vooral aan om er een andere post bij te pakken!

Well, today didn't quite go as planned. Even though the days before went well, everything considered - my mother and I were really, really late packing our suitcases, as usual, so the night before we left, we only had about 2,5 - 3 hours sleep. All for the better, we guessed, so maybe we could get some sleep in the airplane. At around 7:40 we were at Schiphol Airport, where we would meet Annelies and Merlijn. We all decided we should be at the airport even earlier than usual, because the May holidays were supposed to wreak havoc on the waiting times at security. There turned out to be no need though - we were through in about ten minutes. And so the waiting began!

Vandaag ging dus niet helemaal zoals we hadden gewild, ondanks dat de dagen ervoor naar omstandigheden (m'n moeder en ik waren allebei weer erg laat met inpakken, dus de nacht ervoor hebben we allebei zo'n 2,5 á 3 uur geslapen) best lekker gingen. Op zich vonden we het niet zo erg dat we weinig hadden geslapen, want we hoopten dat we dan in ieder geval het vliegtuig een dutje zouden kunnen doen. Zo rond 07:40 uur stonden we op Schiphol, waar we met Annelies en Merlijn hadden afgesproken. We hadden met z'n allen besloten dat het verstandig was om extra vroeg op het vliegveld te zijn, omdat de wachtrijen bij de douane dankzij de Meivakantie er al voor zouden hebben gezorgd dat meerdere mensen hun vlucht hadden gemist. Maar niks aan de hand - we hadden welgeteld tien minuutjes nodig om aan de andere kant te komen. En toen... het echte wachten.

The first plane, the one that would bring us to Frankfurt, came in a little late. We were a little itchy about the delay, but once again there wasn't any need, since the transfer was tight but still easy to make. My mother and I were still one of the last ones to board - and delighted to see that many seats around us were still empty! The third seat in our row remained unoccupied, there was just one dude (and his massive cold) behind us and the row in front of us was also completely empty. The last one was particularly good news, since it seemed to be of a higher class. More space to put our tiny legs, yay! Annelies and Merlijn were a few rows behind us, and also had some extra chairs to lie down on. Fabulous, as far as long-haul flights go!

Het eerste vliegtuig, dat ons naar Frankfurt zou brengen, kwam een tikje laat binnen. Door de vertraging zaten we wel een beetje op hete kolen, maar ook hier was er geen reden tot paniek, omdat de transfer redelijk makkelijk te halen was. Desalniettemin waren m'n moeder en ik een van de laatsten om aan boord te gaan - wat verbazend was, omdat zoveel stoelen nog leeg waren! De derde stoel op onze rij bleef gewoon leeg, de rij voor ons was volledig onbezet, en achter ons zat één kerel die alleen z'n megaverkoudheid als compagnon had. Dat de rij voor ons onbezet was, was voor ons het beste nieuws: die rij leek namelijk van een hogere klas te zijn. Meer beenruimte voor ons! Annelies en Merlijn zaten een aantal rijen naar achteren, en ook zij hadden lekker veel ruimte om te gaan liggen. Prima vlucht, voor zover als dat vluchten gaan! You'd think that having so much space would help you sleep on a 12 hour flight, right? Nah, not really. It helped us get really comfortable, since we eventually even moved to the higher class seats, but it didn't help us sleep. I must admit though, I've never had a long-haul flight that was as comfy and easy to pull through as this one! But comfy as it was, it still meant my mom and I had only slept 3 hours in 2 nights. Something tells me that's not quite enough.

Je zou denken dat zoveel extra ruimte je wel zou helpen even een uiltje te knappen op zo'n vlucht van 12 uur, niet? Nah, niet echt. Ondanks dat we het onzelf dus heerlijk gerieflijk konden maken, lukte het ons niet echt om te slapen. Toch moet ik zeggen dat dit wel echt de meest comfortabele en makkelijk te overleven lange vlucht was die ik tot nu toe heb gehad! Maar ja, comfortabel als dat het was, hadden m'n moeder en ik maar wel zo'n 3 uur geslapen in 2 nachten. Iets zegt me dat dat niet helemaal voldoende was.

And so we had landed. A cute little train took us from the gate to immigration. Going through immigration took long as usual, since they couldn't scan my mom's fingerprints, I hadn't filled out an address on the immigration form, they couldn't read my passport et cetera. We were the last ones to pass through but hey, we were through, and at least we had our suitcases real quick.

En na zo'n 12 uur waren we dan eindelijk geland. Door een schattig treintje werden we van de gate naar immigratie gebracht. Het immigratieproces duurde lang zoals altijd: m'n moeder had moeite met het scannen van haar vingerafdrukken, ik had geen adres ingevuld op het immigratieformulier, ze konden m'n paspoort niet scannen et cetera. We waren de laatsten aan de andere kant, maar hey, we hadden in ieder geval wel meteen onze koffers.

We picked up our Japan Railpasses, parted with Annelies and Merlijn and went on our way. Okay, first we went back into the airport, to find ourselves a smoking room and bathroom. Osaka Kansai is an interesting place, with the cozy, Asian style hallways with little restaurants, airport carts with tunes and even an actual PokéStore. Awesome! But what we were really doing back in the airport was delaying the fact that we still had to travel 50 minutes by train to Shin Osaka and take the shinkansen to Hiroshima from there, for God knows how long. That's when things started to go south: my, the Osakans were cranky! As a dead tired tourist I needed some help getting my mom and me where we had to be, so I needed to ask some questions. I did so in my very best Japanese, so at least they knew I tried. Still I got rolling eyes, wrong answers and the guy on the platform even downright refused to help me. What?

We wisselden onze vouchers voor onze Japan Railpasses in, we namen afscheid van Annelies en Merlijn en gingen ervandoor. Okay, we bleven eerst nog even hangen op het vliegveld om een rookhok en toilet te zoeken. Osaka Kansai Airport is best een interessante plek, met knusse, Aziatisch ogende gangen met kleine restaurantjes, vliegveldkarretjes met muziekjes en zelfs een echte PokéStore. Da's toch best cool! Maar wat we eigenlijk op het vliegveld aan het doen waren, was onze ellenlange reis naar Hiroshima uitstellen. We moesten namelijk nog 50 minuten met de trein naar Osaka en daarna god weet hoe lang met de shinkansen naar Hiroshima. Dat was waar het pas echt fout ging. Jeetje, wat waren die Osakanen chagrijnig! Ik was kapot van de reis en kon wel wat hulp gebruiken om mijn moeder en mij op de juiste plek te krijgen, dus ik moest onderweg het een en ander vragen. Ik deed echt m'n best om het allemaal in m'n beste Japans te doen, maar toch kreeg ik rollende ogen, verkeerde aanwijzingen en een personeelslid van het station weigerde zelfs botweg om me te helpen. Pardon, Japan? And so, the moment we realized we were on the wrong platform, our actual shinkansen took off. Waiting time: +30 minutes. Excellent. There were already people waiting in line for the train, so we joined the queue with our suitcases. While we have to wait for another 30 minutes anyway, let me tell you about our suitcases. Heavy pieces of shit, they are! We've got 3: one of them mostly containing my kendo gear, one containing my clothing and one containing my mom's clothing. The one with my kendo gear is the worst: it's the heaviest, it's very unstable and the handle has some kind of edge that causes you blisters. All for free. How awesome is that? What could possibly have made our clothing suitcases that ridiculously heavy remains a mystery to me... I suppose it was probably the syrup waffles we're supposed to hand out over the course of the holiday.

En dankzij die vriendelijke rijsthapper vertrok onze shinkansen op het moment dat we ons beseften dat we op het verkeerde perron stonden. Reistijd: +30 minuten. Hartelijk dank. Toen we eindelijk op het juiste perron arriveerden stonden er al mensen in de rij (ja, de befaamde rijen voor de trein in Japan), dus we gingen er maar tussen staan met onze koffers. Nu toch even tijd hebben om het over de koffers te hebben: wat een zware rotdingen zijn dat! We hadden er 3 bij ons: één bevat overwegend mijn kendospullen, de andere twee waren de kleding van m'n mams en de kleding van mij. Die ene met mijn kendo-uitrusting is natuurlijk het zwaarst, maar bovendien ook nog erg instabiel en er zit een soort van randje op het handvat waar je blaren van krijgt. Krijg je er gewoon gratis bij. Top toch? Hoe het kan dat de kledingkoffers zo achterlijk zwaar waren blijft me ook een raadsel... het zullen de stroopwafels wel geweest zijn, die we in de loop van de vakantie uit zullen gaan delen.

When we were finally on the train, we quickly dozed off. The Sakura mostly went through tunnels anyway. That's the only thing I don't like about shinkansen: if they can't go around the mountain, they'll go through it. Before dozing off, I spotted one of my favourite Japanese customs: people with bento boxes. For some reason, the shinkansen is like a picnic for them. They sit down, they place the bento in front of them, and as soon as the train takes off, they start eating. Cute!

Toen we dan na lang genoeg wachten in de trein zaten, lukte het ons eindelijk om onze ogen even te sluiten. De Sakura ging toch voornamelijk door tunnels. Dat is het enige dat ik niet zo tof vind aan de shinkansen: als ie niet met goed fatsoen om de berg heen kan, dan gaat ie er gewoon dwars doorheen. Voordat ik in slaap viel, spotte ik nog even één van m'n favoriete Japanse gewoontes: mensen en hun bento. Om de een of andere reden zien ze de shinkansen als een picknickplaats. Ze gaan zitten, zetten hun bento boxjes netjes op het tafeltje voor ze, en zodra de trein gaat rijden, gaan de doosjes open en beginnen ze te smullen. Superschattig!

Next stop: Hiroshima station. Our personal hell for the next few hours. We arrived around 12:30, and Kana-san's husband couldn't pick us up before 18:30. That meant we had 6 hours to kill. That wouldn't have been an issue if it wasn't for these bloody suitcases: we couldn't get rid of them. Kana-san had said that there were coin lockers at the station, but the suitcases didn't fit in those. After dragging them around for ages, the lady at the info stand told us there was also an office where we could stow bigger luggage. We looked at the flyer but considered the price too high for the time that was left - oh, the regret! We decided to try and find a park where we could sit down and just wait it out. Sadly it never got to that - the map we had was very unclear, and so we went the wrong way every time with those heavy suitcases, and ended up at that horrible station every time again. Have you ever seen the movie 1408? It was very much like 1408. We were tired, we were done, everything was hurting and we just couldn't get out of that hellhole. Every road we took would bring us right back to this train station from hell. Until one Japanese guy decided to help us out as soon as we tried the underpass - he even ran back into the subway station to check the exit number for us - and directed us to exit 12. Finally we had found a way out, but now we only had an hour and a half left, and no energy at all. We decided to let the park go for now and dropped down in de dried out grass next to the dried out river. At least this part of the city reflected how we felt. We just sat there for a bit, ocassionaly dozing off, until it was finally time to go back to the station, where Kana-san's husband would pick us up.

Volgende halte: Hiroshima Centraal. Onze persoonlijke hel voor de komende paar uur. We arriveerden rond 12:30 uur, maar de man van Kana-san kon ons pas om 18:30 uur ophalen. Dat betekende dat we zo'n 6 uur aan tijd te doden hadden. Doorgaans is dat geen probleem in een land als Japan, maar nu hadden we die etterbakken van een koffers bij ons. Die we maar niet kwijtraakten. Kana-san had gezegd dat er kluisjes waren op het station waar we de koffers kwijt zouden kunnen; die waren er inderdaad, maar onze koffers pasten daar niet in. Toen we al een aardige tijd rondgesjouwd hadden met die dingen, vertelde de mevrouw van de informatiebalie ons dat er ook een kantoor was waar grotere bagagestukken achtergelaten konden worden. We hebben de flyer even bekeken, maar we schrokken van de prijs - oh, de spijt! We besloten om maar gewoon een parkje op te zoeken waar we met de koffers konden gaan zitten en wachten, maar zover zijn we helaas nooit gekomen. De kaart die we hadden was namelijk zo waardeloos als maar kon. Iedere keer liepen we de verkeerde kant op met die vreselijke koffers, en iedere keer kwamen we weer uit bij dat waardeloze station. Heb je ooit de film 1408 gezien? Het was echt een exacte remake van 1408. We waren kapot, we waren er klaar mee, en we konden gewoon niet wegkomen uit dat gat. Totdat een Japanse meneer besloot ons uit ons lijden te verlossen om het moment dat we de underpass maar weer eens probeerde. Hij rende zelfs terug voor ons om te kijken wat het nummer van de juiste uitgang was! Het werd uitgang nummer 12. Eindelijk hadden we de uitgang van dit vervloekte station gevonden, maar nu hadden we nog maar anderhalf uur over. We besloten om het park maar te laten zitten en ploften neer in het uitgedroogde gras naast de uitgedroogde rivier. Dit gedeelte van de stad weerspiegelde perfect hoe we ons voelden. We bleven maar gewoon een beetje zitten, zo nu en dan in slaap vallend, totdat het eindelijk tijd was om terug te gaan naar het station, waar de man van Kana-san ons op zou halen.

Luckily for us, her husband came exactly at the appointed time and drove us up the mountain to where they lived. We couldn't have been happier to see him. Kana-san was cheerfully awaiting us in the doorway with her baby on her arm. She invited us in for tea while her husband brought our suitcases upstairs to our room - usually I'd have insisted on doing it myself or at least helping him, but we were so exhausted that I gratefully let him. Kana-san asked us if we already had dinner, and since we didn't want to be a bother, we told us we already had something. She still cooked us up a little bite, and so we had the same dinner as her kids did - some fried edamame (soy beans), rice, a few pieces of pork and some tofu. We really enjoyed it, and while we were eating, Kana-san and her husband introduced themselves for a bit. Kana-san appeared to be a really busy working mom and her husband a very friendly and loving family man. He even told us that his family had grown now that we had arrived - I noticed that's how Japanese people see their guests. An adorable custom, and I especially appreciate it here, since Kana-san's husband wasn't even Japanese by origin, but Brazilian. The kids were little bouncing balls with a giant energy reserve: the girl seemed very shy at first, but quickly changed into an attachment to my leg. So cute! The baby boy demanded all of his mother's attention; let's just say the home was very lively. I'd already seen on their AirBnB profile that they had a dog, but I couldn't have imagined it could have been such an beautiful, well-trained white fluffball like Haru. You just can't help falling in love with him as soon as you see him. The family seemed very kind, so I was glad we had made this choice. Still we had to excuse ourselves quickly: we couldn't keep our eyes open. It had been a long day and it was time for bed. The emotions I had felt today weren't the ones I had expected to feel here in Japan, but I was sure that after a good night's rest, the city would be a lot more fun.

Gelukkig kwam Kana-san's man precies om de afgesproken tijd, en konden we genieten van een autoritje naar boven in de bergen, waar ze woonden. Ik kan je niet vertellen hoe blij we waren 'm eindelijk te zien. Eenmaal boven stond Kana-san ons al op te wachten in de deuropening met een kind op haar arm. Ze nodigde ons uit om in de huiskamer thee te komen drinken, terwijl haar man onze koffers naar onze kamer bracht. Normaal zou ik erop hebben gestaan om de koffers zelf te verkassen, of in ieder geval om 'm daarbij te helpen - maar nu waren we zo moe dat ik het dankbaar liet gebeuren. Kana-san vroeg ons of we al hadden gegeten, en uit beleefdheid vertelden we haar dat we al wel iets hadden gehad. Ze wilde ons nog steeds iets voorzetten, en zo kregen we eenzelfde maaltijd als haar kinderen: een paar gefrituurde edamame (sojabonen), rijst, een paar stukjes varkensvlees en wat tofu. Een fraaie maaltijd wat mij betreft, en terwijl we zaten te eten stelde Kana-san en haar man zich voor. Kana-san leek een bijzonder drukke, werkende moeder en haar man kwam over als een bijzonder vriendelijke man die gek was op zijn familie. Hij zei zelfs dat zijn gezin was gegroeid nu wij gearriveerd waren - het viel me op dat dat blijkbaar is hoe Japanners hun gasten zien. Dat vind ik een hele mooie eigenschap, en gezien de man van Kana-san niet eens Japans van origine is, maar Braziliaans, vind ik het extra mooi dat ook hij die gewoonte over heeft genomen. De kinderen waren aardige stuiterballen met een energiereserve waar je u tegen zegt. Het meisje leek in het begin erg verlegen, maar veranderde al snel in een aanhangsel aan m'n been. Zo schattig! Het jongetje was vrijwel constant bezig om de aandacht van zijn moeder te trekken; laten we zeggen dat het gewoon een erg levendig huishouden was. Op hun AirBnB profiel had ik al gezien dat ze een hond hadden, maar ik had me niet voor kunnen stellen dat het zo'n dot van een beest was als Haru. Een prachtige hond, en goed getraind: je kan niet anders dan meteen verliefd worden op zo'n pluizebal! Het leek een erg vriendelijke familie, dus ik was blij dat we deze keus gemaakt hadden. Toch wilden we eigenlijk zo snel mogelijk naar bed: het was een lange dag geweest en we konden onze ogen amper open houden. De emoties die er vandaag waren langsgekomen waren niet bepaald waar ik voor naar Japan ging, maar ik wist zeker dat de stad na een goede nachtrust er veel rooskleuriger uit zou zien.

Plane to Frankfurt

Shuttle on Osaka Kansai Airport

Shuttle on Osaka Kansai Airport

Shuttle on Osaka Kansai Airport

PokéStore on Osaka Kansai Airport

Obento on the shinkansen

Hiroshima

Hiroshima

Hiroshima

#Japan2017 #Day1