Hi Hiroshima! Pt. 2: Shukkei-en
- Hiroshima, Japan
- Apr 28, 2017
- 11 min read
Beauty. Serenity. Peace. Quiet, save for the chirping of birds and the rustling of leaves. The sound of the city is so distant, it's easy to ignore. Some places don't need many words: the images can speak for themselves. Such is the case with Japanese gardens. I never cared too much for visiting gardens myself; I didn't think flowers could ever be 'spectacular' enough. But Japanese gardens aren't just any old gardens! They're a perfect balance between nature and art - an art that has been admired and envied by the rest of the world for centuries.
Mooi. Rustig. Vredig. Stil, op het gekwetter van de vogels en het geruis van de bomen na. Het geluid van de stad klinkt zo ver weg dat je het gemakkelijk kan negeren. Voor sommige plekken heb je haast geen woorden nodig: de foto's zeggen meer dan genoeg. Een Japanse tuin is zo'n soort plek. Tuinen hebben me eigenlijk nooit echt getrokken, ik had namelijk niet het idee dat bloemen 'spectaculair' genoeg konden zijn. Maar Japanse tuinen zijn niet zomaar tuinen. Ze vormen een perfecte balans tussen natuur en kunst - een kunst die al eeuwenlang wordt bewonderd en benijd door de rest van de wereld.
Today was the day we would leave for Osaka to meet up with the rest of the Shin Nakada group. We really didn't want to leave before we had seen Shukkei-en though, a well cherished garden in the center of Hiroshima. It was the park we had been trying to find on our first day, to relax and wait with our luggage until we could be picked up by our hosts, but got lost at the train station instead. After we had our breakfast, which consisted of a very tasty soup with eggplant (who knew eggplant could be tasty?) and filled rice onigiri, we said our goodbyes to Kana-san and decided to stay in Hiroshima until later in the afternoon. We managed to make a deal with Kana-san: we would take her house key so that we could leave our suitcases in her house until we'd leave. When we'd pick up our luggage, we could drop the key in her mailbox and be on our way. She wasn't too fond of the idea at first, but agreed eventually; we were ever so happy, otherwise today might have turned out a lot more exhausting and a lot less fun. Thank you for everything, Kana-san!
Vandaag was de dag dat we naar Osaka zouden gaan om ons bij de rest van de Shin Nakada-groep te voegen. Maar eigenlijk wilden we niet weg voordat we Shukkei-en zouden hebben gezien, een geliefde tuin in het centrum van Hiroshima. Het was de tuin die we op onze eerste dag hadden geprobeerd te vinden, zodat we op een relaxte manier konden wachten tot we bij onze AirBnB terecht konden, maar in plaats daarvan verdwaalden we toen op het station. Na het ontbijt, dat bestond uit een erg smakelijke soep met aubergine (wie had ooit gedacht dat aubergine lekker kon zijn?) en onigiri van gevulde rijst, namen we afscheid van Kana-san en besloten tot later in de middag in Hiroshima te blijven. We hadden een deal kunnen maken met Kana-san: we zouden haar huissleutel meenemen zodat we onze koffers in haar huis konden laten staan. Wanneer we ze op zouden halen, konden we de sleutel in haar brievenbus achterlaten en op weg gaan. Ze was niet zo happig op het idee, maar ging uiteindelijk toch akkoord: daar waren we dolgelukkig mee, anders zou deze dag een stuk vermoeiender en veel minder leuk zijn geweest. Bedankt voor alles, Kana-san!
The weather was amazingly bright and sunny, better than anything we'd seen up to now. Suddenly the city looked a thousand times more inviting! This time we were more familiar with the area around the train station and found our way to the garden way more easily (the roadsigns with "SHUKKEI-EN -->" we missed the first day really did help). Along the way we came across a friendly old lady on a bike who was feeding pieces of fish to herons. She gave us quite a show, since not only the herons turned up but also some smaller birds like pidgeons and crows and even a bird of prey. Especially the bird of prey put up quite a spectacle at times! All the while the lady was babbling to us in a very friendly way. I couldn't always understand her, but that's okay. I think she liked our company - at least we enjoyed hers!
Het weer was ongelooflijk helder en zonnig, veel beter dan wat we tot nu toe hadden gehad. Ineens zag de stad er tien keer uitnodigender uit! Deze keer waren we wat bekender met de omgeving rond het station en konden we wat makkelijker onze weg naar het park vinden (de bordjes met "SHUKKEI-EN -->" die we de eerste dag hadden gemist hielpen ook wel mee). Onderweg kwamen we een vriendelijk oud dametje op de fiets tegen die stukken vis aan reigers aan het voeren was. Ze zette een aardige show voor ons neer, want er kwamen niet alleen reigers op af, maar ook kleinere vogels zoals duiven en kraaien, en zelfs een roofvogel. Zeker de roofvogel maakte er een aardig spektakel van! Ondertussen stond de dame de hele tijd heel vriendelijk tegen ons aan te kletsen. Ik verstond haar niet altijd, maar da's okay. Ik geloof dat ze het wel gezellig vond - anders wij wel!
About a 10-minute hike later we finally found it: the garden of Shukkei-en. Our ages once again proved convenient, because I only had to pay the reduced student fee of 150 yen instead of the full adult price of 260 yen. This time, my mother could even go in for free! This was becoming a bit of a sport. We went into the garden, still giggling over the entrance fee for a bit, when suddenly we fell quiet. What we saw was so much more beautiful than we had expected! We barely saw any people: the only things in view were the beautiful pond and the incredible colors of all the flowers and plants. Who could have imagined you would find a place like this in the heart of a massive city like Hiroshima? Japan keeps amazing me with things like this. Like I said, it's no real use to talk too much about a place like this. Just take a look at the pictures and please, please be inspired to go there yourself. It's an experience that can't be captured in words or even pictures. You have to live it, smell it, feel it!
Ongeveer 10 minuten wandelen later
bereikten we eindelijk onze bestemming: de Japanse tuin Shukkei-en. Onze leeftijden maakten dit wederom een zeer voordelig bezoekje: als student hoefde ik maar 150 yen te betalen in plaats van de normale volwassen prijs van 260 yen. Moeders was zelfs gratis dit keer! Dit was een beetje een sport aan het worden. We liepen de tuin in, nog een beetje nagiechelend over de entreeprijs, en vielen eigenlijk meteen stil. Wat we zagen was zo veel mooier dan we hadden verwacht! We zagen haast geen mensen: de enige dingen in zicht waren de beeldschone vijver en de stralende kleuren van de vele bloemen en planten. Wie had zich voor kunnen stellen dat zo'n plek zou bestaan in het hart van een stad als Hiroshima? Japan blijft me verbazen met dit soort dingen. Zoals ik al zei heeft het weinig nut om veel te zeggen over een plek als deze. Bekijk de foto's maar even en laat je alsjeblieft inspireren om er zelf ooit eens heen te gaan. Het is een ervaring die zich niet laat vangen in woorden of foto's. Je moet het beleven!
We must have walked around in that garden for hours. There was so much to see! The place was actively buzzing with the largest bumblebees I'd ever seen and various butterflies. We came across a little bamboo forest and we made new friends with the turtles that swam around in the pond. We watched a class have fun on a school trip, peacefully playing around with their teacher. There were shrines, red bridges, gazebos, a little spring and a tea house. There was even a hill that was supposed to be a mini version of Fuji-san, but I didn't quite see the resemblance. Cute hill, though. Apparently the garden was first built in 1620, with the main theme of miniature natural phenomenons like mountains and valleys. That's also where the name comes from: 縮景園, 'shrunken-scenery garden'. I'm not sure I truely recognized that theme, but I don't know how much of it was lost during the bombing in WWII. I reckon they had to rebuild quite a lot, since the garden was close to the epicenter. There was one gingko tree which carried a sign that it had survived the bombing. If that was about the only tree in the garden that survived, I can imagine a lot of the theme has gone lost. Either way, it was still one of the most beautiful and serene places I have ever visited in my life. Don't skip out on Japanese gardens because you might think they're boring - they are absolutely not!
We waren uren zoet in deze tuin. Er was ook zo veel te zien! Overal gonsde het gezoem van de grootste hommels die ik ooit heb gezien, en er waren vele verschillende soorten vlinders. We kwamen langs een klein bamboebos en maakte nieuwe vriendjes onder de schildpadden die rondzwommen in de vijver. We zagen een klas op schoolreisje die gemoedelijk met de leraar aan het spelen was. Er waren kleine schrijntjes, rode bruggetjes, gazebo's, een kleine bron met waterval en een theehuis. Er was zelfs een heuvel die een miniversie van Fuji-san voor moest stellen, maar ik zag de gelijkenis eigenlijk niet zo. Ach, het was nog steeds een schattig heuveltje. Blijkbaar was de tuin aangelegd in 1620, met als hoofdthema miniatuurversies van natuurverschijnselen zoals bergen en valleien. Daar komt ook de naam vandaan: 縮景園, "verkleinde-landschappentuin". Ik weet niet zeker in hoeverre ik dat thema terugzag, maar ik weet ook niet hoeveel ervan verloren is gegaan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ik geloof dat ze veel ervan opnieuw op hebben moeten bouwen, omdat de tuin dicht bij het epicentrum lag. Er stond één gingko waar een bordje bij hing dat hij het bombardement had overleefd. Als dat de enige boom was, kan ik me zeker wel voorstellen dat er veel van het thema verloren is gegaan. Desalniettemin was het nog steeds een van de mooiste en meest vredige plekken die ik tot nu toe heb gezien. Sla Japanse tuinen vooral niet over omdat je bang bent dat ze saai zijn - dat zijn ze absoluut niet!
Just before we left the garden, we came across a little souvenir shop - and bought something we shouldn't have. But how could we possibly have resisted? Two adorable bonsai trees (a momiji and a shiroshitan) for the meager price of 900 yen - admit it, you'd have bought them too! It's not like the consequences didn't cross our mind, either. We just decided to deal with them - although we might have regretted it later on during our holiday. I mean, it's not easy to keep two very sensitive little trees alive while you're dragging them all across the country, stowing them in a plastic bag in hotel rooms without the slightest bit of sunlight, all the while without even being sure you can even take them home with you. But they are just so adorable! And is a mini-momiji not the most awesome souvenir you can take from the Momiji City? Come on.
Update as of July 2017: keeping the bonsai alive at home proves to be quite a challenge as well. We have no idea what we're doing. At first both the momiji and shiroshitan seemed to be doing particularly well; however, their health suddenly seemed to take a fall. By now the momiji seems to be doing okay again, but things are looking very grim for the shiroshitan, even though at first we thought that one had the best chances of survival. We'll just keep hoping.
Vlak voordat we de tuin verlieten, liepen we langs een klein souvenirwinkeltje - en lieten ons verleiden door iets dat we niet hadden moeten kopen. Maar hoe konden we het in hemelsnaam weerstaan? Twee superschattige bonsaiboompjes (een momiji en een shiroshitan) voor de onweerstaanbare prijs van 900 yen per stuk - geef toe, jij zou het ook gedaan hebben! Het is ook niet alsof we niet aan de consequenties hebben gedacht of zo. We besloten ze maar gewoon voor lief te nemen - al hebben we er later tijdens de reis misschien wel een beetje spijt van gehad. Het is nu eenmaal niet makkelijk om twee bijzonder gevoelige kleine boompjes in leven te houden terwijl je ze het hele land door sleept en ze in een plastic tasje in hotelkamers zonder zonlicht laat staan, terwijl we ondertussen niet eens zeker wisten of we ze wel mee naar huis mochten nemen. Maar ze waren gewoon zo schattig! En is een mini-momiji nou niet het leukste souvenirtje dat je vanuit de Stad van de Momiji mee kan nemen? Kom nou, zeg.
Update juli 2017: de bonsai thuis in leven houden blijkt een nog grotere uitdaging te zijn. We hebben werkelijk geen idee wat we aan het doen zijn. Eerst leken zowel de momiji als de shiroshitan zich aardig hersteld te hebben; totdat het plotseling bijzonder slecht met ze ging. Inmiddels lijkt de momiji er aardig bovenop te zijn, maar voor de shiroshitan ziet het er erg duister uit, terwijl we die de meeste kans op overleving hadden toegekend. We blijven gewoon hopen.
Now I'm hearing you think: could this day end without us making a stupid tourist mistake? No, of course not! After we had gotten our luggage and found our way to the shinkansen, we had to decide which train to take. On the Sanyo Line from Hiroshima to Osaka there are three choices of shinkansen: Mizuho, Sakura and Kodama. Now Mizuho is a train you can't take with your JR-Pass, so that leaves two choices: Sakura or Kodama. On the way to Hiroshima we had taken the Sakura, but it would take about an hour before that one would leave. The Kodama would leave in 10 minutes, though. Obvious choice, right? If only I could've remembered why we shouldn't take the Kodama... but I didn't. And that is how, an hour and a half later, we ended up at Fukuyama station - not even halfway there - because Kodama is nothing more than the shinkansen version of a local train! It stopped at every station, and stayed there for about 20 minutes each. Of course we got the idea to hop on another train as soon as we saw the Sakura leave at Fukuyama station, so we had to wait another hour before we could go on. Splendid! At least we learned our lesson. No more Kodama for us. We were lucky it was friday night, though: when we finally arrived at the hotel in Osaka at about 10 PM, I was absolutely starving. Even though my mother wasn't, we immediately set out to find an izakaya (Japanese tapas-style restaurant like thing), knowing these would still be open at this time. The fun thing is, on friday night, the Japanese are set free for the weekend, and they celebrate it by going to an izakaya with their colleagues. Many of them get as drunk as possible. It's hilarious to watch while you're enjoying a few bites of your own. A perfect way to end an exhausting day!
Ik hoor je denken: kan deze dag eindigen zonder dat ze een domme toeristenfout maken? Nee joh, natuurlijk niet! Nadat we onze bagage hadden opgepikt en onze weg naar de shinkansen hadden gevonden, moesten we kiezen welke trein we zouden nemen. Op het Sanyo-traject tussen Hiroshima en Osaka rijden 3 treinen: Mizuho, Sakura en Kodama. Mizuho viel al af, want daarop mag je niet met je JR-Pass reizen. Dat liet dus nog twee keuzes: Sakura en Kodama. Op de heenreis waren we met de Sakura gekomen, maar die zou pas over een uur weer gaan, terwijl de Kodama over 10 minuten zou vertrekken. Keuze snel gemaakt, zou je zo zeggen. Als ik me nou toch eens zou hebben herinnerd waarom we de Kodama niet moesten nemen.. maar dat deed ik niet. En dat is hoe we anderhalf uur later op het station van Fukuyama stonden - nog niet eens halverwege. De Kodama is namelijk niets anders dan de shinkansenversie van een boemeltreintje. Hij stopte werkelijk bij elk station, en bleef daar dan lekker 20 minuten staan. Helaas kregen we het briljante plan om over te stappen pas nadat we de Sakura voorbij zagen zoeven, dus mochten we ook op Fukuyama weer een uur wachten. Heerlijk! We hadden in ieder geval ons lesje geleerd: mooi geen Kodama meer voor ons. We hadden overigens wel geluk dat het vrijdagavond was: toen we rond een uurtje of 10 eindelijk in ons hotel waren gearriveerd, kon ik echt nog wel een hapje gebruiken. Ondanks dat moeders inmiddels over haar trek heen was, gingen we direct op zoek naar een izakaya (een Japans tapas-achtig restaurant ding) omdat ik wist dat die om deze tijd nog wel open zouden zijn. Het mooie van de vrijdagavond is dat Japanners dan vrij zijn om het weekend in te gaan, en dat ze dat vaak met hun collega's gaan vieren in een izakaya. Veel van deze Japanners gaan ervoor om zich zo vol mogelijk te laten lopen. Fantastisch om te zien onder het genot van een eigen hapje en drankje. Een goed einde van een zeer vermoeiende dag!
Comments