My Osaka Adventure, Pt. 3: The Kendo Starts

Osaka, Japan
Apr 29, 2017
12 min read

Even though we went to bed quite late yesterday, today was waking up early time. It was the day the actual kendo trip started! We kicked off with a training at George's dojo. George is one of the few Western kendo teachers in Japan, and his dojo is part of a high school. I had been there before during my first visit to Japan, but back then I was too new to the sport, and only got to watch. This time, I actually had to partake! After training, we would visit the regional championships in the Edion Arena as spectators. A day chock full of kendo, coming right up!

Ondanks dat we gisteren zo laat naar bed waren gegaan, moesten we vandaag toch echt weer vroeg op. Vandaag was namelijk de dag dat we echt met kendo gingen beginnen! We trapten af met een stevige training in de dojo van George. George is een van de weinige Westerse kendoleraren in Japan, en zijn dojo is gekoppeld aan een high school. Ik was er al eens eerder geweest tijdens mijn eerste bezoek aan Japan, maar toen was ik nog maar net begonnen met de sport en kon ik alleen maar kijken. Nu zou ik daadwerkelijk mee moeten doen! Na de training zouden we vanaf de tribune toekijken op de regionale kampioenschappen in de Edion Arena. Een dag propjevol met kendo dus!

When we arrived in the breakfast room of the hotel, still wiping the sleep from our eyes, the majority of the Shin Nakada group were already enjoying their meal. Annelies and Merlijn had already left, but we'd shortly said hi to them yesterday; they just so happened to be in the room right across from ours. Zita had also finished already, but Alphons, Madlen, Arnoud, Coen, Tim and Simon and his mother Heleen were still there. The latter four I had barely met before, so introductions had to be made! I tried to eat something, but I turned out not to be that hungry. Too early, I guess. The buffet was a mix of Japanese and Western style breakfast, so the choice was ours, although the 'Western' food seemed a bit dodgy at times. I mean, how reliable does something called "begetables" sound? I went for Japanese, but sadly, most of the food ended up in the bin. After breakfast it was time to grab our stuff; empty stomach or not, we were off for training!

Toen we met slaperige oogjes aankwamen in de ontbijtruimte van het hotel, zat een groot gedeelte van de Shin Nakada groep al volop aan de maaltijd. Annelies en Merlijn waren zelfs alweer weg, maar die hadden we gister al snel even gedag gezegd; ze zaten toevallig in de kamer tegenover die van ons. Zita was ook al verdwenen, maar Alphons, Madlen, Arnoud, Coen, Tim en Simon en zijn moeder Heleen waren er nog. De laatste vier had ik nog niet echt ontmoet, dus we begonnen de dag met introducties! Ik probeerde wat te eten, maar bleek niet bijster veel trek te hebben. Nog te vroeg, denk ik. Het buffet was een mix van Japans en Westers ontbijt, dus de keuze was aan ons, alhoewel het 'Westerse' voer er af en toe wat onbetrouwbaar uitzag. Ik bedoel, hoe voedzaam klinkt iets dat aangeduid wordt als "begetables"? Ik ging uiteindelijk voor een Japans ontbijtje, maar helaas eindigde het meeste in de prullenbak. Na het ontbijt was het tijd om onze spullen te pakken; lege maag of niet, trainen zouden we!

The hotel is situated at just a short distance from the dojo, so we could walk there. Upon arrival, we, the ladies of our team, were led into the dressing rooms by two giggling high school girls. We quickly changed into our hakama and gi and went into the dojo to set up our stuff. What followed was a harsh but satisfying training with George's class and two other foreigners. The training consisted of a 'warming up', as George called it, but for someone with not the best stamina ever recorded, it was quite some heavy stuff. Technique training followed and kirikaeshi was next, of course - no kendo training can start without! Then, it was finally time for jigeiko. I have to say jigeiko is my favourite part. It means something like 'free training', and in this case, we could just team up with whoever we fancied. I was really looking forward to this, because I was really curious about the kendo style of the Japanese themselves! Besides, facing new opponents is always exciting, because you never know what they're going to be like, and they never do what you're used to. What surprised me the most, was the difference in attitude between each student. I did jigeiko with 5 different people, who each had a very different way: one little guy, who turned out to be the senpai (most senior student), was clearly letting me practise on him, and he was giving me tips and advices all the way. Another girl decided to see me as Punchbag Bob and went full-on on me. The others were somewhere in between, but in the end, I was no match for any one of them. But that's the whole idea of practising jigeiko with different people - to gain experience and learn from your mistakes!

Het hotel ligt vrij dichtbij de dojo, dus we konden er gewoon naartoe lopen. Toen we aankwamen werden wij, de dames van ons team, naar de kleedkamers begeleid door twee giechelende high school-meisjes. We trokken snel onze hakama en gi aan en begaven ons naar de dojo om onze spullen klaar te zetten. Wat volgde was een heftige, maar goede training met de klas van George en twee andere buitenlanders. De training begon met een 'warming up' zoals George het noemde, maar voor iemand met een conditie die het Guiness Book of Records niet zal halen, was ie best pittig. Vervolgens oefenden we wat technieken en natuurlijk kwam daarna de kirikaeshi - zonder die oefening kan een training niet echt beginnen! Daarna was het eindelijk tijd voor jigeiko. Ik moet eerlijk zeggen dat dat mijn favoriete gedeelte is. Je zou kunnen zeggen dat het 'vrije training' betekent, en in dit geval waren we ook vrij om te kiezen met wíe we de training zouden doen. Hier keek ik best naar uit, want ik was zeer benieuwd naar de stijl van de Japanners zelf! Eigenlijk is het altijd interessant om nieuwe tegenstanders te hebben, omdat je van tevoren nooit weet hoe het uit gaat pakken, en ze altijd iets anders doen dan dat je gewend bent. Wat me het meest verbaasde, was het verschil in de aanpak van de studenten. Ik heb uiteindelijk met 5 mensen jigeiko gedaan, en elke student stond er op een heel andere manier in. Zo was er een redelijk klein manneke, die uiteindelijk de senpai bleek te zijn (degene die het al het langst doet), en mij duidelijk op hem liet oefenen en doorlopend tips en adviezen gaf. Een ander meisje leek me echter weer als boksbal te zien, en liet zich helemaal gaan. De rest zat er een beetje tussenin, maar uiteindelijk bleek ik geen partij voor mijn Japanse tegenstanders. Maar dat is het hele idee van jigeiko doen met verschillende mensen - om ervaring op te doen en te leren van je fouten!

As usual, the training ended with another kirikaeshi, but it ended a little earlier for me than it did for the others. My first opponent was a bit quicker than I was, and accidentally pinned me against the wall - which would've been totally okay, were it not for the fact that I scratched my toe in the process. It didn't really hurt so I was just about to carry on with my next opponent, but several people pointed out that I was kind of covering the dojo floor in bloody footprints, and I was kindly requested to stop doing so. Before I knew it, the two high school girls, who had been watching the training the whole time, rushed in with a first aid kit and sat me down on a chair just outside of the dojo. I was trying my best to say it was okay and they needn't worry, but the Japanese tend to freak out easily over any kind of injury... and during such an 'emergency', they tend to be a bit bossy, so I really didn't have much of a say in it. That's how, in no time, my poor little toe was covered in antiseptics and a band-aid. Because they had some trouble with their English they forgot to communicate in the heat of the moment. Which was fine by me, because I understood what they were doing, but later on they even went as far as to apologize for not telling me about the antiseptics. That's Japanese politeness for you!

Zoals gebruikelijk eindigde de training ook met kirikaeshi, maar helaas hield alles voor mij een beetje eerder op dan voor de anderen. Mijn eerste tegenstander was net een beetje boel sneller dan dat ik was en zette me letterlijk met m'n rug tegen de muur - wat op zich geen punt was, waar het niet dat ik daarbij m'n teen schaafde. Ik voelde er niet zo veel van dus ik stond alweer klaar om verder te gaan met mijn volgende tegenstander - totdat een aantal mensen me erop wees dat ik de vloer aan het besmeuren was met bloed, en me vriendelijk toch dringend verzochten daar wel eens mee op te houden. Voordat ik er erg in had kwamen de twee high school-dames aangesneld met een EHBO-doos, en zetten me op een stoel buiten de dojo. Ik probeerde ze nog te zeggen dat het allemaal wel best was en dat ze niet zoveel moeite hoefden te doen, maar Japanners beschouwen fysieke beschadigingen nogal als een dingetje... en tijdens dit soort 'noodgevallen' kunnen ze nogal bazig zijn, dus ik had er niet zo veel over te zeggen. En zo kwam het dat mijn arme teentje binnen no time volledig ontsmet was en getooid werd met een pleister. Omdat de dames de Engelse taal niet helemaal machtig waren, vergaten ze te communiceren terwijl ze bezig waren. Prima, ik begreep toch wel wat ze aan het doen waren. Maar later boden ze daadwerkelijk nog hun excuses aan omdat ze niet gezegd hadden wat voor ontsmettingsmiddel ze op m'n teen smeerden. Japanse beleefdheid ten top!

Exhausted, but in a good way, the whole Shin Nakada group set out for the Edion Arena by metro. Before we entered the arena we wanted to grab some lunch first, and split up into little groups. My mom and I ended up in the same restaurant as Zita and Coen, so we decided to get a table for four. While they enjoyed a massive bowl of ramen, my mom and I went for a bit more decently sized portion of gyoza. The ramen wasn't the only out-of-proportion-portion though: indeed, the beer both Coen and Zita ordered were not exactly lunch-sized either. Happy times were coming!

Moe, voldaan en met een goed ingepakte teen begaven we ons met de hele Shin Nakada-groep per metro richting de Edion Arena. Voordat we de arena betreedden, splitsten we op om nog even te gaan lunchen. Mijn moeder en ik kwamen toevallig in hetzelfde restaurantje terecht als die Zita en Coen ook al hadden uitgekozen, dus besloten we met z'n vieren aan een tafeltje te gaan zitten. Terwijl zij genoten van een gigantische kom ramen, gingen m'n moeder en ik voor een wat bescheidenere portie gyoza. De ramen was overigens niet het enige dat een nogal onbehoorlijke maat had - ook het biertje dat zowel Coen als Zita hadden besteld waren niet bepaald een middagmaat. Dat kon nog eens gezellig worden!

The building of the Arena was pretty big, to say the least; it even had multiple entrances! Upon entering we came across a little kendo-themed market, but we ignored it and headed straight to the arena itself. The inside of the building was a giant maze, but luckily there was someone in our group who knew the way, and led us straight up quite a few stairs and onto the right tribunes. When we entered the tribunes I noticed that the arena looked just like a big gym with a shiny wooden floor. The gym was divided into several squares: each square had a team on both sides, and two kendoka fighting in the middle. On the left side of the hall, two people with little ladders were keeping the score on a giant score board. Fascinating! I had never seen a professional kendo match before, so I was amazed about all the techniques I was seeing. To be really fair, I was a bit disappointed as well; at times, the kendoka seemed to be hitting whatever they could, instead of sticking to technique all the time. I thought sticking to technique was a critical pillar in kendo, but evidently, professional kendo is different: it's all about winning. Still, watching these big guys was very impressive and inspiring! In the end, the finale was between Tokyo and Osaka. Even though our whole group was rooting for Osaka (it was their city, after all), the Tokyo team won. It was very fascinating to watch! Though I must admit that I secretly nodded off at times. Looking around at the others, I saw that I by far wasn't the only one; it wasn't surprising though, since it was pretty hot in the arena, and the air was rather dry. Whoops?

Het gebouw van de Arena was best wel gigantisch; het had zelfs verschillende ingangen! Bij binnenkomst liepen we over een soort van kendo-marktje, maar we negeerden de kraampjes en liepen rechtstreeks door naar de arena zelf. De binnenkant van het gebouw was een gigantisch doolhof, maar gelukkig hadden we iemand bij ons die de weg wist, en ons een paar trappen op naar de juiste tribunes begeleidde. Toen we de tribune opliepen viel me direct op dat de arena eigenlijk gewoon een uit de kluiten gewassen gymzaal met een fraaie houten vloer was. De zaal was verdeeld in vierkante vakken: aan weerszijden van elk vak zat een team, en in het midden vochten twee kendoka een wedstrijd uit. Aan de linkerkant van de zaal stonden twee mannetjes op ladders de score bij te houden op een gigantisch scorebord. Fascinerend! Ik had nog nooit een echte wedstrijd gezien, dus ik was aardig onder de indruk van alle technieken die er voorbij kwamen. Toch moet ik ook zeggen dat ik een beetje teleurgesteld werd; soms leken de kendoka maar gewoon te meppen wat ze meppen konden, in plaats van dat ze zich netjes aan de technieken hielden. Ik was er werkelijk van overtuigd dat de technieken heilig waren in kendo, maar in professioneel kendo is dat duidelijk anders: het gaat puur om het winnen. Desalniettemin waren de wedstrijden zeer indrukwekkend en inspirerend! Ik moet er wel bij verklappen dat ik af en toe een beetje wegdoezelde, maar toen ik om me heen keek viel me op dat ik lang niet de enige was. Het was ook eigenlijk niet zo verrassend, want het was bijzonder warm in de arena, en de lucht was rijkelijk droog. Oeps?

After the matches, the group split up. Some people wanted to visit some kind of sky garden on a certain building; I pretty much only wanted dinner. The famous district of Dotonbori was just around the corner, so that's where Annelies, Merlijn, my mother and me were going to grab a bite. Dotonbori is a particularly crowded and noisy part of the city, but its flashing lights, colourful appearance and fancy music are quite something to remember! After walking around for a bit we ended up at an okonomiyaki restaurant. I was glad to have some Osaka style okonomiyaki again - it's not like the Hiroshima style was bad, but this one is definitely my favourite! As soon as we were nourished and full, we went out to explore a bit more of Dotonbori. I was dying to show everyone the Daiso warehouse - it's a massive 100 yen store with all kinds of stuff. Literally everything is 100 yen, with just a few exceptions, but the most expensive items I've seen up to now were 300 yen. It's a kind of shopping heaven to me, but Merlijn clearly thought differently, since I could see him grow more moody every minute I spent running around the store, grabbing more stuff to buy. Since I wanted to continue shopping and Annelies and Merlijn wanted to go back to the hotel, we all thought it best to split up here. We spent a bit more time checking out some shops, and I ended up buying two cute shirts and laughing my ass off at a tiny shoe. Seriously, how small are those Japanese feet? Anyway, the shops were closing pretty soon though, and that may have been for the better. Tomorrow would be another busy day, so it was definitely time to go off to bed!

Na de wedstrijden splitsten we weer op. Sommigen wilden naar een soort van tuin in de lucht op een bepaald gebouw; ik wilde eigenlijk alleen maar eten. Het beroemde district Dotonbori lag hier om de hoek, dus dat is waar Annelies, Merlijn, m'n moeder en ik heen gingen om een restaurantje te zoeken. Dotonbori is een bijzonder druk en luidruchtig gedeelte van de stad, maar met alle neonlichten, de kleurrijke uitstraling en overweldiginde muziek mag je het zeker niet missen! Na een tijdje rondgedwaald te hebben kwamen we uit bij een okonomiyaki-restaurant. Ik was dolgelukkig om weer eens okonomiyaki in Osaka-stijl voor m'n snufferd te hebben - het is niet dat de Hiroshima-stijl niet lekker was of zo, maar dit is toch echt wel mijn favoriet! Zodra we weer een volle maag hadden, gingen we op onderzoek uit in de rest van Dotonbori. Ik kon niet wachten om de anderen de Daiso te laten zien. Daiso is een gigantische 100 yen-store met werkelijk allerlei soorten spulletjes. Letterlijk alles is 100 yen, wat uitzonderingen daargelaten, maar het duurste dat ik daar ooit heb gezien was 300 yen. Voor mij is het de zevende hemel, maar ik kreeg de indruk dat Merlijn het allemaal wat minder interessant vond, want ik zag zijn gezicht per item dat ik in m'n mandje gooide erger betrekken. Daarom leek het ons beter om uit elkaar te gaan zodra we de Daiso verlieten: zij wilden terug naar het hotel, terwijl m'n moeder en ik nog even door wilden shoppen. Uiteindelijk bleven m'n mams en ik maar ietsje langer, en kocht ik twee schattige shirtjes en heb ik me blauw staan lachen om een schoen in een krankzinnig kleine maat. Serieus, hoe klein zijn die Japanse voetjes nou eigenlijk? Hoe dan ook, de winkels zouden vrij snel sluiten, en dat was maar goed ook. Morgen zou weer een drukke dag worden, dus het kon helemaal geen kwaad ons bed op te gaan zoeken!