Return to Nagoya, my home in Japan

Morning: kendo practise with George. Rest of the day: free to fill in ourselves. At least, that's what today's schedule was supposed to look like. And that's why I planned a trip to Nagoya to see my old guest family again. But something went wrong: kendo practise was off the schedule because George was absent. The rest of the group grabbed this opportunity to visit Nara; a visit that had been planned for a completely different day, but this way, the group would have an extra day in Kyoto. But for us, the arrangements with Hajime-san had already been made. I couldn't possibly let him down, so mom and I decided to go to Nara on the original date. And so we wished the others a lot of fun in Nara, and went on our own way to Nagoya - my Japanese version of 'home'!

's Ochtends: kendotraining met George. Rest van de dag: vrij te plannen. Tenminste, dat is wat ik had begrepen van het schema van vandaag. En dat is ook waarom ik een tripje naar Nagoya had gepland, om mijn oude gastfamilie weer eens op te zoeken. Maar het ging allemaal niet volgens de planning: kendotraining ging niet door omdat George er niet was. De rest van de groep greep deze kans aan om een dagtrip naar Nara te gaan doen; een trip die eigenlijk voor een andere dag stond, maar op deze manier zouden ze een dag extra in Kyoto hebben. Maar onze plannen voor Hajime-san stonden al vast. Ik kon 'm absoluut niet laten zitten, dus mams en ik besloten dan gewoon op de origineel geplande datum naar Nara te gaan. En zo wensten we de anderen veel plezier tussen de hertjes, en gingen samen op weg naar Nagoya - mijn Japanse versie van 'thuis'!

I remember promising Hajime-san not to post any photos of his family online, so sadly, I haven't got many pictures to show today! That doesn't make the day less fun, though. I was happy to see Hajime-san again, and I was very excited that this time my mother was with me! The weather was amazing, the sun was blazing and the skies were completely blue. Dutch as we are, we decided to walk from the hotel to the station on the other side of Osaka Castle, because the stations in the vicinity weren't JR-stations, and so we couldn't use our railpass. I remember walking there two years ago as well, so it would be doable, yeah? Well, let's just say I noticed how funny the trickery of the memory can be. Alright, it was a long walk, it took us way longer than expected, and we had to stop somewhere along the way to get a nice and fresh piece of melon and strawberries on a stick to catch our breath... but it was a nice walk. And more importantly, a free walk. Yep, that's how Dutch we are.

Ik kan me herinneren dat ik Hajime-san ooit beloofd heb geen foto's van zijn familie online te zetten, dus heb ik vandaag helaas niet zo veel foto's! Maar dat maakt de dag niet minder leuk, hoor. Ik was blij Hajime-san weer eens te kunnen zien, en ik vond het ontzettend leuk dat ik dit keer m'n moeder mee kon nemen! Het weer was fantastisch, de zon heerlijk warm en de lucht strak blauw. Hollanders als we zijn, besloten we om van het hotel naar het station aan de andere kant van Osaka Castle te lopen, omdat er in de nabije omgeving geen JR-stations waren, en we natuurlijk wel onze JR-passes wilden gebruiken. Ik kon me herinneren dat ik dat vorige keer ook had gedaan, dus dat moest te doen zijn, toch? Tja, eigenlijk viel het me ineens op hoe verraderlijk het geheugen kan zijn. Grappig. Goed, het was best een aardige wandeling, duurde een stuk langer dan verwacht, en we moesten onderweg even stoppen voor een heerlijk fris stuk meloen en aardbeien op een stokje om bij te komen... maar het was best een leuke wandeling. En belangrijker natuurlijk, een gratis wandeling. Ja ja, zo Hollands zijn we wel.

As promised, Hajime-san and his wife Yoshie-san were waiting for us when we arrived by shinkansen at Nagoya central station. They looked as excited to see us as we were to see them! They walked us through the station towards the underground - and I'm glad they did, 'cause I wouldn't have found my way. My, did that station change! In a mere two years, they rebuilt pretty much everything, and even added a whole new building. It was scary, knowing I had been there before, and yet didn't recognize a thing. I was glad Hajime-san led the way. During the trip to his house, he told me all about how he'd been. I was shocked to hear he'd been in a car accident last year, and he had only just recovered. Luckily, he looked like he was fine - I even saw him carry his grandchildren on his back later on! Even though there was a bit of a language barrier, mom and my previous guest parents seemed to be getting along just fine. It was going to be a good day.

Zoals beloofd, stonden Hajime-san en zijn vrouw Yoshie-san ons op te wachten toen we per shinkansen arriveerden op Nagoya Centraal. Zij waren net zo blij ons te zien als wij hen! Ze liepen voorop door het station: gelukkig maar, want ik zou mijn weg niet meer hebben gevonden. Jeetje, is dat station eens even veranderd! In slechts twee jaar hebben ze praktisch de hele boel verbouwd, en hebben ze er zelfs een gebouw bijgezet. Best griezelig, wetend dat ik er toen zo vaak ben geweest, en dat ik toch niks meer kan herkennen nu. Ik was blij dat Hajime-san de weg wees. Onderweg naar zijn huis vertelde hij me hoe het hem de afgelopen jaren was vergaan. Ik schrok toen hij vertelde dat hij vorig jaar een auto-ongeluk had gehad, en dat hij nog maar net was hersteld. Gelukkig zag hij er nu uit alsof hij weer helemaal de oude was; ik zag hem later zelfs met z'n kleinkinderen op z'n rug lopen! Ondanks dat er een beetje een taalbarrière heerste, konden mijn moeder en mijn oude gastouders het prima vinden. Het beloofde een mooie dag te worden.

Upon arriving at the house, we were greeted by the entire family: their daughter, her husband and their three children. We sat down for a bit, had a cup of tea and an authentic Japanese snack just like I remember it from my stay, and Yoshie-san and Hajime-san decided to get lunch at Komeda Coffee with the two granddaughters. Ah, Komeda Coffee! It's Hajime-san's favourite coffee shop, and the memories of my first day instantly came flowing back. This American-style restaurant was the exact same place where I had my first food in Japan: a massive hamburger for breakfast. Luckily we were now having lunch at a way more decent time, and I didn't have any panic attacks while eating the tonkatsu sandwich with miso paste that Hajime-san recommended to me. My mother was less hungry, and to my guest parents' great shock, she had no more than a tiny salad. Turned out my guest family already had lunch, and they didn't have anything but a drink. So I ended up to be the only one eating: awkward, but still good!

Toen we aankwamen in het huis, werden we opgewacht door de hele familie: hun dochter, haar man en hun drie kinderen. Na een kopje thee met een authentiek Japanse snack, zoals ik me kon herinneren van twee jaar geleden, besloten Yoshie-san en Hajime-san om met de twee kleindochters te gaan lunchen bij Komeda Coffee. Oh, Komeda Coffee! Het is de favoriete koffiezaak van Hajime-san, en ik stroomde direct over van de herinneringen van de eerste dag. Dit restaurantje met eten in Amerikaanse stijl was namelijk precies de plek waar ik m'n allereerste eten in Japan kreeg: een gigantische hamburger als ontbijt. Gelukkig gingen we nu voor lunch om een wat zedelijkere tijd, en had ik geen paniekaanvallen terwijl ik zat te genieten van mijn tonkatsu sandwich met misopasta, die Hajime-san me zo vurig aan had zitten prijzen. M'n moeder had wat minder trek, en tot de grote schok van m'n gastouders bestelde ze niet meer dan een kleine salade. Bovendien bleek dat m'n gastfamilie zelf al gegeten had: iedereen bestelde alleen een drankje. Dus uiteindelijk was ik de enige die zat te eten. Een beetje awkward, maar wel lekker!

When Hajime-san asked me if there was anything I wanted to do that day, I had my answer ready. I wanted to go back to Osukannon, one of my favourite spots in Nagoya, that I was dying to show to my mother. Osukannon is a very nice Buddhist temple, with a spot in front of it where you can feed pidgeons, and it's slap-bang in the middle of a shopping district. The shopping street that's attached to the temple grounds has a very authentic Japanese feel to it, with lanterns and everything. Plus, you can buy tayaki there: a fish-shaped Japanese pancake filled with red bean paste. I love taiyaki, but there don't seem to be many places where you can buy it. So if ever I wanted to let my mom have a taste, it would be now! Besides, we wanted to treat the kids to something, but sadly it turned out that they only eat Western treats, and don't like the Japanese ones. Who could've imagined? Either way, the six of us had an amazing day together. We didn't have much time, but we went shopping anyway. Hajime-san and Yoshie-san bought my mother a beautiful geisha doll, a lovely trinket that will always remind her of this day. She wasn't allowed to open her present until we got back to the hotel, but when she did, she instantly loved it! On top of that, Yoshie-san had prepared me a grocery bag filled with delicious goodies. I couldn't open it until we were back at the hotel either, but when I did I saw all things matcha. She remembered my love for matcha! She's such a sweet guest mom. After shopping it was time to say our goodbyes, and so we walked back to the underground station, where they would go back to their home near Gokiso station, and we would take the metro back to Nagoya central station. It's just that... While we were walking back, I spotted a dress in a shopping window. It wasn't just any dress; it was a gorgeous mix between a Western dress with a kimono style, and it was the exact same dress I fell in love with two years ago, but couldn't afford back then. It's a rather expensive dress... but it's as beautiful as it was two years ago. And now I could afford it. So even though I felt ridiculously rude, we said our goodbyes to my lovely guest family, and went back to the store with the dress. "Just to see if it fits", I told my mom. And we laughed about it while we headed back to Osaka, now the proud owner of a beautiful but expensive dress.

Op Hajime-sans vraag of ik vandaag iets specifieks wilde doen, had ik al snel antwoord. Ik wilde heel graag terug naar Osukannon, een van mijn favoriete plekken in Nagoya, en ik kon niet wachten het aan m'n moeder te laten zien. Osukannon is een bijzonder fraaie Boeddhistische tempel met een plekje voor de deur waar je duiven kunt voeren, en het ligt midden in een winkelgebied. Het winkelstraatje dat aan de tempel vastzit heeft een heerlijk Japanse sfeer, met lantaarntjes en alles erop en eraan. Bovendien kun je er taiyaki kopen: een Japanse pannenkoek in de vorm van een vis met rode bonenvulling. Ik ben gek op taiyaki, maar er lijken niet veel plekken te zijn waar je het kan kopen. Dus als ik het m'n moeder wilde laten proeven, was nu het perfecte moment! Daarnaast wilden we heel graag de kinderen ergens op trakteren, maar helaas bleek het dat ze alleen maar van Westerse snacks hielden, en de Japanse snacks volledig links lieten liggen. Kan je je zoiets voorstellen? Hoe dan ook, we hebben een geweldige dag met z'n zessen gehad. We hadden niet heel veel tijd, maar gingen gewoon lekker shoppen. Hajime-san en Yoshie-san hebben daar een prachtig geisha-beeldje voor m'n moeder gekocht, een superschattig souvenirtje dat haar altijd zal doen denken aan deze leuke dag. Ze mocht het cadeautje niet open maken tot we terug in het hotel waren, maar toen het eindelijk mocht, vond ze het geweldig! Daarnaast had Yoshie-san voor mij een grote tas gevuld met allerlei Japanse lekkernijen. Ook deze mocht ik niet openmaken tot we in het hotel waren, maar toen ik 'm opendeed zag ik van alles met matcha. Ze wist nog van mijn enorme liefde voor matcha! Wat is het toch een lieve gastmoeder. Na het winkelen was het helaas weer tijd om afscheid van elkaar te nemen, en liepen we gezamelijk terug naar het metrostation, waar zij de trein terug zouden nemen naar Gokiso, en wij naar het centraal station. Er was alleen dat dingetje... terwijl we terugliepen, zag ik een jurk in een etalage. Het was niet zomaar een jurk; het was een beeldschone kruising tussen een Westerse jurk en een kimono. En het was exact dezelfde jurk waar ik twee jaar geleden verliefd op was geworden, maar die ik toen niet kon betalen. Dus ondanks dat ik me ongelooflijk onbeschoft voelde tegenover Hajime-san en zijn familie, namen we afscheid van ze en gingen we weer terug naar de winkel met de jurk. "Alleen even kijken of ie past", zei ik tegen m'n moeder. En daar lachten we hartelijk om toen we in de trein terug naar Osaka zaten, en ik de trotse eigenaar was van een dure, maar beeldschone jurk.

#Japan2017 #Day6