A Day of Arrival and Adaptation
- Seoul, South Korea
- Oct 25, 2017
- 6 min read
Zo, en daar zit je dan aan de andere kant van de wereld. Klaarwakker om 3 uur 's ochtends, omdat het thuis nu eenmaal pas 8 uur 's avonds is. Op het toilet in een relatief gehorig huis vol met mensen die je niet zo goed kent, omdat je per sé gewoon al het eten wilde proberen waarvan je weet dat je lichaam er nog niet zo goed tegen kan. En tegelijkertijd stroomt het met hetzelfde rappe tempo uit je neus omdat je net 15 uur opgesloten hebt gezeten in een vliegende bacterieboerderij. Ja, reizen is mooi. Ik kan het iedereen aanraden.
De reis zelf verliep gelukkig soepel, ondanks het uur vertraging dat we opliepen op München omdat er een rem vervangen moest worden. Maar leuk is zo'n godsgruwelijk lange reis natuurlijk nooit, en we waren dan ook dolblij om weer met beide benen op de grond te staan! Maar dan komt natuurlijk de echte uitdaging: de weg naar je verblijfplaats vinden. Nadat we er eindelijk achter waren gekomen dat er met Incheon Railway Station óók daadwerkelijk de metro werd bedoeld, stonden we binnen een uurtje op het metrostation van Hongik University in hartje Seoul. Gelukkig hadden we van tevoren een routebeschrijving gekregen; daarop werd ons aangeraden om vanaf dat station een taxi te pakken, wat 3,000 Koreaanse won zou kosten. Even ter vergelijking: dat is minder dan 3 euro. Ik kon het me niet voorstellen, maar hey, verder klaag ik niet! En inderdaad, toen we in ons fantastische steenkolen-Koreaans hadden duidelijk gemaakt waar we heen wilden, werden we voor een habbekrats de stijle weggetjes op vervoerd. De beste man sprak geen Engels of Japans, maar dat hield hem niet tegen om toch een gesprek met ons te proberen aan te knopen. Ik vond 'm mooi. Eenmaal aangekomen bij het adres kwam er direct een vriendelijke dame naar buiten gehobbeld - onze gastmoeder Jane. Gelukkig, we hadden het gevonden! Jane blijkt een bijzonder goedlachse vrouw, en begon direct gezellig te brabbelen terwijl ze ons de kamers wees. Wij maakten het ons comfortabel, en ondertussen toverde zij een fraaie lunch voor ons op tafel - een soep met dumplings, rijstcake en bosui waarvan ze me de naam verteld heeft maar die ik helaas direct weer ben vergeten, met natuurlijk zelfgemaakte kimchi als bijgerecht. Kimchi is ingemaakte Chinese kool met chilipasta, en hoort best pittig te zijn. Ik moet het nog even leren eten, maar lekker is het zeker! Het schijnt een hoop werk te zijn om te maken, en Jane vertelde dat ze dan ook altijd een grote hoeveelheid in één keer maakt. Ze hebben er zelfs een aparte vriezer voor. Want een maaltijd zonder kimchi, dat kan natuurlijk niet!
Jane had om 5 uur een afspraak in Hongdae, een populaire buurt niet ver bij het huis vandaan. Ze stelde voor dat wij met haar mee zouden reizen, daar wat rond zouden kijken en vervolgens rond een uur of 7 weer opgepikt zouden worden door haar dochter, Ji Young. Mits we niet al te moe waren natuurlijk, en echt niet liever wilden gaan slapen. Ja natuurlijk waren we kapot, maar als we nu gaan slapen komen we nooit van die jetlag af, dus kom maar op! Nadat ze ons geholpen had een buskaart aan te schaffen, stapten we op een van de vele bussen en liet ze ons achter op Hongdae. Een populaire buurt was het zeker; het was ontzettend druk, en er leken voornamelijk jongeren rond te lopen. Ji Young vertelde later dat dat komt doordat er drie grote universiteiten in de buurt zitten. Interessante wijk, dus! Chris en ik keken onze ogen uit naar alle verschillende stijlen gebouwen die er te zien waren. Ik vond het geweldig - alles is zo kleurrijk en gevariëerd! Het zijn vooral hoge gebouwen met meerdere verdiepingen, en dan het liefst met alles door elkaar. Restaurants, kappers, bars, en nagelstudio's bijvoorbeeld, dat lijkt een populaire combinatie te zijn. Ook de mensen zijn ontzettend gevariëerd. Zó veel verschillende kledingstijlen; het geheel deed me eigenlijk een beetje denken aan Harajuku in Tokyo. Hier kom ik zeker nog wel eens een keertje terug als ik wat minder moe ben! De kers op de taart waren de vele street performances: zangers, gitaristen, dansers, alles door elkaar. Echt letterlijk door elkaar, want iedereen stond zo dicht bij elkaar dat het alle muziek een luide kakafonie vormde. Fan-tas-tisch, echt. Seoul zoals je het op internet ziet!
Dit zou zo maar eens de nieuwe Bangtan kunnen worden!
Zo richtig 7 uur besloten we nog even iets te gaan eten voordat we ons naar de afgesproken plek begaven. In Hongdae zitten ontzettend veel restaurantjes en eettentjes, maar door de hele reis hadden we niet zo heel veel honger, dus de Koreaanse barbecue moet nog maar even wachten. Maar dat gaat zeker nog komen, want er zitten er genoeg, en de tafeltjes met de grills in het midden en de afzuigertjes erboven zien er bijzonder aanlokkelijk uit! We hadden ook wat streetfoodtentjes gezien, dus we besloten daar maar even langs te gaan. Tot onze fascinatie bleken ze allemaal hetzelfde te verkopen: tempura, viscake op een stokje, kleine rijstcakejes in een soort pittige saus, en iets wat hotdog genoemd werd. Chris voelde zich avontuurlijk en ging voor de rijstcakejes (één daarvan bleek voor mij genoeg om de rest van de avond niks meer te proeven), terwijl ik de Koreaanse variant op de hotdog er wel erg interessant uit vond zien. Een worstje op een stokje met een enorme klont aan zoetig, gefrituurd deeg eromheen, en een lading ketchup natuurlijk. Prachtig. We kregen er ook nog een complimentair bekertje 'soep' bij: een schepje bouillon dat zo recht bij de pan met viscake vandaan kwam. Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet denken, maar ik vind het ontzettend interessant! Na dit maal werd het tijd om naar de ontmoetingsplek te gaan, de winkel van KakaoFriends. Nu vind ik dit al een concept op zich, want Kakao is een soort van de Koreaanse WhatsApp, maar dan met schattige karaktertjes. Deze karaktertjes lijken heel Zuid-Korea te hebben overgenomen. Zo erg dat er dus een warenhuis mét museum van is. Ge-wel-dig!
Toen we Ji Young hadden gevonden, werd het tijd om naar ons nieuwe tijdelijke huis te gaan. We liepen inmiddels echt op onze laatste benen; dat was echt aan alles te merken. Ik was blij dat Ji Young de weg wees terwijl ze gezellig aan het praten was. Het laatste stukje bergopwaarts valt toch wel even zwaar - zelfs Ji Young was er na 17 jaar nog steeds niet aan gewend, zei ze. Dat belooft wat, want dat gaan wij dus ook mooi in die drie weken niet doen! Terwijl wij op de bank tegen de slaap aan het vechten waren, kwam ook vaders thuis vanuit z'n werk - eveneens een gezellige prater. We hadden alleen weinig energie om nog terug te praten, dus vertrokken we even voor negenen toch maar naar bed. Inmiddels is het half 7 's ochtends, dus het wordt tijd om me misschien toch nog maar een keertje om te draaien. Ik heb tenslotte al m'n energie nodig - onze gastfamilie lijkt me ontzettend lief en gezellig en Seoul is zo'n bruisende stad, ik ben er absoluut van overtuigd dat we hier een geweldige drie weken gaan beleven!
TO BE CONTINUED ♡
Oh hey kijk, ik wilde nog iets kwijt! Eén ding wat me echt ontzettend opvalt zo op de eerste dag hier zijn de advertenties, en dan vooral het gebruik van BK'ers (bekende Koreanen, werkt dat?) daarin. Toen we in de eerste metro stapten, stonden we bijvoorbeeld meteen al oog in oog met Kim Soo Hyun - toevallig de hoofdacteur van de serie die mijn interesse in Korea wekte. Even ter duidelijkheid, dit is absoluut geen klacht of zo, ik kijk er graag naar hoor! Maar het is meer iets waar je gewoon niet omheen lijkt te kunnen in Seoul. Posters, levensgrote advertenties, cutouts - zelfs m'n flesje frisdrank met druivensmaak is zo'n knappe kop niet bespaard gebleven. Overal zie ik gezichten waar ik niet direct een naam bij heb, maar die ik wel degelijk eerder heb gezien. Celebrities zijn echt waanzinnig hot hier. Zelfs op m'n buskaart staat een K-popgroep, maar daar heeft helaas nog niemand een naam bij kunnen noemen. Ik blijf zoeken. Bangtan was tot mijn grote verdriet uitverkocht, anders had ik het wel geweten! Maar de advertentie die ons toch wel het meest verbaasde bevatte (voor zover wij weten) niet eens een celebrity; de eerste de beste reclame die je ziet als je het vliegtuig uitstapt op Incheon, is een advertentie voor plastisch chirurgie. Niets zegt 'Welkom in Zuid-Korea!' als 'Laat meteen je neus verbouwen nu je hier toch bent', amirite?
Comments