A Day of Little Bandits and Lots of Food
- Seoul, South Korea
- Oct 28, 2017
- 9 min read
Wanneer je op reis bent in een vreemd land als Zuid-Korea - zó ver weg van huis en je eigen vertrouwde omgeving - zijn er ongetwijfeld een heleboel nieuwe dingen die je ziet en ervaart. Sommige daarvan vind je absoluut geweldig, dan sta je bijna te stuiteren van enthousiasme: dat zijn de dingen waar je het voor doet. Andere dingen vind je maar matig: misschien lijkt het wel te veel op wat je thuis ziet. Je komt immers voor wat nieuws! Kan ook zijn dat het gewoon net niet helemaal in je straatje past, of dat je stiekem nog even moet wennen. Dat is natuurlijk ook niet erg. Maar sommige dingen vind je helemaal niet leuk of word je zelfs een beetje verdrietig van - dat zijn de dingen die je helaas moet accepteren, omdat ze er simpelweg bij horen. Je kan er toch niks aan doen, en je kwam voor de ervaring van een andere cultuur, toch? En als laatste zijn er dan van die dingen waar je gewoon een beetje gemengde gevoelens van krijgt. Vandaag kwam daar het perfecte voorbeeld van op m'n pad.
Allereerst maar eens iets waar ik wél blij van word! Ji Young, onze gastzus en een bijzonder bezige dame, had op deze zaterdagmiddag wat tijd voor ons vrij kunnen maken. 's Ochtends had ze namelijk cursus op de universiteit en 's avonds had ze afgesproken met haar vrienden, maar daartussenin zou ze ons graag mee op stap nemen. We hadden om half 2 afgesproken in Hongdae; daar zouden we eerst wat gaan eten en daarna naar een katten- en stripboekencafé gaan. Ja, dat is blijkbaar een ding hier, een plek waar je zowel koffie kan drinken, als katten kan aaien, als stripboeken kunt lezen. Klinkt fantastisch, toch? Toen we elkaar gevonden hadden, vroeg ze ons wat we wilden eten. Ze gaf ons drie keuzes: kip, iets pittigs of iets Koreaans. Kip hadden we gister al gegeten, heel erg pittig voedsel kan ik niet zo goed hebben (en als Koreanen het pittig noemen, dan is het voor de gemiddelde Hollander heus geen boterbabbelaar) en de Koreaans keuken, tja, daar komen we natuurlijk voor. De keus was dus snel gemaakt. De uitdaging was alleen dat Ji Young zelf ook nog nooit in dat restaurant was geweest - ze wist dus eigenlijk niet waar het was. Dat resulteerde in een aardige wandeling plus zoektocht, waarbij we onder andere langs een schattig boekenmarktje kwamen, dus zo erg was het allemaal nog niet. Uiteindelijk hadden we het gevonden, soort van verborgen in een kelder: restaurant 'Mimi' (te zien aan de hanja zou het vertaald kunnen worden als 'Mooi mooi'). Een heel schattig restaurantje met wat mij betreft een bijzonder leuk concept! Het menu verandert elke dag; je hebt twee keuzes, maar elke dag moet je dus uit een ander gerecht kiezen. Ontzettend leuk en afwisselend, lijkt me. Vandaag bestond de keuze uit 햄버그 스테이크 ('hambak steak', oftewel Hamburg steak) en iets van gefrituurde paddestoelen. Ik wist nog niet wat een hambak steak was (nu ik het wel weet: dat is dus gewoon een hamburger zonder broodje, in dit geval wel mooi aangekleed met saus en een gebakken ei), dus koos ik daarvoor. Chris ging voor de paddestoelen. Maar hetgeen dat je had gekozen maakte maar een vrij klein deel uit van het hele menu; je kreeg namelijk een heel dienblad vol! Rijst, misosoep, kimchi, broccoli, ui, salade, tofu en zelfs fruit: alle bijgerechten waren aanwezig. Heerlijk, ontzettend veel, en echt Koreaans. Een fantastische traktatie van Ji Young!
Tijdens het eten hebben we het over van alles en nog wat gehad; Koreaanse cultuur en gebruiken, een beetje over onze privélevens en over wat we die dag gingen doen, bijvoorbeeld. En over hoe normaal cameragebruik hier in Korea is. Daar werd ik ontzettend blij van, want blijkbaar kijkt niemand er hier raar vanop als je je camera trekt in gemeenschappelijke ruimtes! Toen we het over het kattencafé hadden, vertelde Ji Young dat ze ook wel eens foto's van vrienden kreeg van dergelijke plekken, maar dan met andere dieren. Zo was er een meerkat café in de richting van Incheon, maar daar stond altijd een lange rij, want de eigenaar liet maar een beperkt aantal mensen per keer binnen. En terecht. Er moest ook nog ergens een wallabi café zijn, maar dat was heel ergens anders in Zuid-Korea. Wasberen waren er ook nog, en dat was gewoon hier in Seoul, dacht ze. Hier in Hongdae zelfs! Zij was er zelf ook nog nooit geweest, dus als we liever naar het Raccoon Café gingen in plaats van naar het cat/comic café, dan vond ze dat ook helemaal goed. Het klonk een beetje gek, maar natuurlijk - zo'n kans zullen we niet snel meer krijgen... Op naar het Raccoon Café dus!
Tja, het Raccoon Café. Dat is dus zo'n ding van gemengde gevoelens. Aan de ene kant een geweldige ervaring - ik bedoel, die beestjes zijn superschattig, en wanneer krijg je nou de kans om zó dichtbij te komen? - maar aan de andere kant wéét je gewoon dat het voor de wasberen zelf echt helemaal niks is. Het zijn natuurlijk helemaal geen huisdieren. De arme beestjes kregen haast geen rust, er waren altijd wel handen in de buurt die ze per sé aan wilden raken, en niet zo'n beetje ook. Staarten, neuzen, pootjes, konten: alles moest het ontgelden. Bovendien hadden ze ook helemaal geen verstopplek voor als het ze even te veel werd. Eén wasbeer had z'n eigen plekje, een vierkant gat in de muur; maar ook die was helaas niet groot genoeg om te vluchten voor alle bemoeials. Om het eerste gedeelte van de foto's nu terug te kijken gaat me best wel aan het hart - je zíet gewoon aan de arme beestjes dat ze veel stress hebben. Word je echt niet blij van. Aan de andere kant was het voor het tweede gedeelte iets rustiger, en de meeste mensen die er toen waren bleven rustig zitten en lieten de wasberen hun gang gaan. Dit betekende dus dat zij ineens de overhand kregen, en geen persoonlijk eigendom meer veilig was!
Bij binnenkomst in het cafégedeelte moesten we onze schoenen uittrekken, slippers aandoen en onze eigendommen in een kluisje plaatsen. Camera's, sleutels en telefoons waren wel toegestaan, dus gingen zowel m'n telefoon als spiegelreflex als instacamera mee. Die laatste bleek misschien niet zo'n goed idee; het blauwe tasje werd direct bij het betreden van de ruimte gespot door een wasbeer, en die wilde natuurlijk onmiddelijk weten wat erin verstopt zat. Dat begrijp ik wel, want daar staan wasberen tenslotte om bekend, maar ik maakte me stiekem wel een beetje zorgen over de kwetsbare inhoud. Al snel kwam er een verzorger van Raccoon Café aan om me uit de brand te helpen en gaf het beestje even goed op z'n lazer door 'm in z'n nekvel te pakken. Dat had van mij nou ook weer niet gehoeven, want het is m'n eigen schuld dat ik zoiets meeneem naar binnen, maar okay. Ze zullen hier wel hun manieren hebben, nietwaar?
Inmiddels had Ji Young aan de andere kant van de ruimte (die me trouwens enorm deed denken aan een peuter-speelzaal) de wasbeer in de muur ontdekt, en maande me er giechelend naartoe. Eerst was er alleen een harige bips te zien, maar even later kwam ook het snoetje tevoorschijn. Okay, het is toch wel echt heel schattig! Aan de kant van de glazen wand lag een beestje waar ik een beetje van schrok: gaat het wel goed met hem? Hij ligt zo voor pampus! Maar gelukkig, zo af en toe bewoog ie normaal. Het bordje boven z'n hoofd impliceerde dat het gewoon een luie dikzak was: onder zijn naam (쿠니: Kooni) stond geschreven "He is a boy. He is not pregnant. He is just fat." Het feit dat het bordje precies op de plek hing waar Kooni lag, bevestigde dat dat gewoon z'n vaste plek was. Maakte 'm ook wel bijzonder makkelijk om mee te poseren. In de buurt van Kooni, achter de glazen wand, waren wat hokken te zien waar de beestjes blijkbaar mochten verblijven wanneer ze niet tussen alle graaiende handjes hoefden te lopen. In één van die hokken lag een wasbeer rustig op iets te knabbelen, en even later begon ie wat rek-en-strekoefeningen te doen. Die leek het rustig te hebben daar!
Had ik al gezegd dat er ook honden zijn in Raccoon Café? Nee, dat ben ik zeker vergeten in m'n wasbeer-enthousiasme. Er waren dus ook een aantal honden! Die leken zich wel beter te vermaken - vanzelfsprekend, want naast dat honden natuurlijk veel geschikter zijn als huisdier en ze er haast voor gemaakt zijn om mensen leuk te vinden, zijn ze ook minder spannend, dus hebben ze minder graaihanden om zich heen. De meeste honden lagen lekker tussen de mensen op de banken of waren aan het spelen met een stuk speelgoed. Die vonden het wel best zo! Eén hond leek een nogal doorgefokt gezicht te hebben, met een flinke onderbeet en grote, hangende traanogen. Er kwam dan ook even een verzorger langs om schoon te maken wat niet vanzelf schoon werd - gelukkig, er wordt toch nog wel voor de dieren gezorgd. Ondertussen was één van de wasberen plat op een tafel gaan liggen en bewoog zich voort door over z'n buik te glijden. Daarmee had hij een hoop lachers op zijn hand, en kon je 'm goed bekijken, maar uiteraard werd ie ook weer heftig betast. Het werd zelfs ons even te druk hier, en Ji Young moest zo weg om naar haar vrienden te gaan - het was tijd om het drankje te gaan halen dat bij de entreeprijs in zat.
Na het drinken van m'n iced matcha latte, het afscheid nemen van Ji Young en het veiligstellen van m'n instacamera, besloten we nog even terug naar binnen te gaan. Het drukste volk leek gelukkig weg te zijn, en er was ruimte op de bank, dus gingen we even zitten om van een afstandje te kijken. Van een afstandje kijken werd ons niet heel lang gegund; binnen no time kwamen de wasberen namelijk bij ons op schoot zitten! En daarbij ging de interesse vooral naar alles wat je in je handen of zakken had. Bij mij was dat als eerst m'n telefoon. Die wist één van de brutale snotneuzen zo uit m'n achterzak te pikken. De eerste keer lukte het me nog om 'm terug te pakken, en hoopte ik dat ie op tafel veiliger zou zijn; mooi niet dus, want de tweede keer was de boef echt niet van plan om 'm terug te geven en beet ie zelfs even zachtjes in m'n hand. Hier moest dus weer een verzorger aan te pas komen. Gelukkig was z'n straf dit keer minder zwaar: de verzorger sprak 'm even streng toe terwijl ik stiekem m'n telefoon terugpakte. Ik had nog steeds geen plek om 'm te laten, maar dat maakte niet uit, want nu hadden twee wasberen m'n armband ontdekt. Voor ik het wist was ik wéér in gevecht om m'n eigendommen te behouden! Het moet toch niet gekker worden...
Na nog een paar fotootjes te hebben gemaakt, hielden we het voor gezien, en besloten bij een eilandje in de Hangang te gaan kijken en daar misschien iets te eten. Eten was er haast niet te vinden (pizza versta ik niet onder eten als ik in Korea ben), maar mooi uitzicht zeker wel! Het was inmiddels al helemaal donker en dan ziet Seoul er gewoon beeldschoon uit, zeker over het water. Maar goed, mooie uitzichten vullen geen magen, dus verlieten we het beboste eiland en gingen op een lange strooptocht naar eten. Onderweg kwamen we langs een tentje dat blijkbaar goede soy bean stew serveerde, want het was er loeidruk. Maar juist de lange rij én het feit dat zelfs de Koreanen zeiden dat het pittig was zorgde ervoor dat we liever verder liepen. Ook kwamen we terecht in een soort van Aldi met de naam 'No Brand': ontzettend interessant, maar nog steeds geen avondeten. Overigens wel bijzonder goedkope koekjes, maar dat is een ander verhaal. Honger! Ik had inmiddels besloten dat ik bibimbap wilde, maar natuurlijk zaten we vanavond in een jokbal-regio. Geen bibimbap te vinden. Jokbal durfden we nog steeds niet echt aan, en het was ook erg aan de prijs, evenals de Koreaanse barbecue. Totdat... een barbecuerestaurant met redelijke prijzen. Meteen doen!
We sprongen gauw naar binnen, voordat de borden buiten zich konden bedenken. We schoven aan bij een tafeltje met een barbecue en een afzuiger in het midden. Het blijft een interessant concept! De ober vertelde ons dat we minimaal twee porties moesten bestellen. Omdat we eerst van plan waren om te delen maakte dat het al een stuk minder voordelig, maar geen probleem. We waren toch wel heel nieuwsgierig! We deden onze slabbetjes om en bestelden een portie 'skirt meat', blijkbaar een specialiteit van het restaurant, en een portie ribeye. De skirt meat bestond uit dunne plakken die niet zo lang op de grill hoefden, en als ze klaar waren, was het de bedoeling ze in een bakje saus met groenten te dopen, zodat je een soort van gevuld rolletje had. Een goddelijke combinatie, zorg alsjeblieft dat je het zelf eens probeert als je in Korea bent! Ondanks alle side dishes bleken twee porties niet genoeg te zijn, en bestelden we nog een keer skirt meat bij. Toen de ober de schaal neerzette, rolde er één plakje vanaf - die hij keurig opving met z'n hand. Ik vond het een knappe reactie, maar hijzelf blijkbaar niet, want hij rende er meteen mee naar achter. Ik grapte nog dat ik wel hoopte dat ie terug zou komen met een nieuwe, omdat ik me anders genept zou voelen. En inderdaad, hij kwam weldra terughobbelen met één plakje vlees in een schaaltje, een flesje Pepsi en twee bekertjes. Hij legde het plakje vlees op de schaal en zette het flesje voor ons neer. Wij probeerden duidelijk te maken dat we de Pepsi niet hadden besteld - we hadden immers net een fles soju laten bezorgen, en dat is wel even genoeg drinken voor z'n tweeën. De ober liep weg met het flesje Pepsi, maar liet de bekertjes staan. Prima, geen idee. Maar even later kwam meneer terug met twee andere flesjes frisdrank in verschillende smaken - blijkbaar was het bedoeld als excuus voor het vallende vlees? Bizar, zoiets heb ik nog nooit meegemaakt! Die arme man moet hebben begrepen dat de smaak ons niet aanstond of zo. Aziatische beleefdheid, ik blijf me erover verbazen. Een heerlijke ervaring, en een dag vol nieuwe dingen. Zo heb ik ze graag - ondanks de gemengde gevoelens.
TO BE CONTINUED ♡
Comments