A Day Of Hanbok and Horror

Een reis naar het verre buitenland is een geweldige kans om gekke dingen te doen waar je thuis de kans niet voor krijgt. Feit. Zo is één van de dingen die al een tijd op mijn bucketlist staan het bezoeken van een verlaten pretpark. Ik weet dat je overal ter wereld pretparken kunt vinden die om de meest uiteenlopende redenen verlaten zijn: zo heb je bijvoorbeeld het Spreepark in Berlijn dat nog dateert uit de tijd van de DDR en ten onder is gegaan aan faillisement, het tragische Pripyat Amusement Park dat achtergelaten is na de kernramp in Chernobyl, het griezelige Wonderland Amusement Park in Beijing dat al verlaten was voordat het geopend werd, en natuurlijk ons eigen sneue Land van Ooit. Om de één of andere reden hebben dit soort 'horrorplekken' een enorme aantrekkingskracht op mij, maar het betreden van zo'n terrein is bijna overal illegaal. Bijna overal. Maar gelukkig zijn er uitzonderingen. Welkom in Seoul.

Die uitzondering is Yongma Land in het oosten van de stad. Yongma Land is een bijzonder klein pretparkje dat weggeconcurreerd is door het gigantische Lotte World, en in 2011 heeft het officieel de poorten gesloten voor het grote publiek. Maar in tegenstelling tot de andere parken, kunnen deze poorten ook weer open als je daarom vraagt. Tegen de kleine vergoeding van 5000 won (3,75 euro) geven de eigenaren je toegang tot het hele terrein, en alle attracties die er nog staan. Natuurlijk is dat lang niet zo spannend als stiekem inbreken in een park dat écht verlaten is, maar de wet overtreden is niet echt mijn sterkste kant. Zowel Chris als ik vinden dit in ieder geval een mooi compromis! Gisteren was het Halloween, dus toen leek het ons niet zo'n goed idee om te gaan, maar we gaan ervanuit dat het vandaag niet zo druk zal zijn. We gaan aan het einde van de dag zodat we het in ieder geval nog in daglicht kunnen zien, maar we hebben ook gelezen dat tegen het vallen van de avond, de eigenaren nog wel eens de verlichting aan willen doen. Dat lijkt ons ook wel gaaf! En het komt ook wel mooi uit dat we laat wilden gaan, want Eomma heeft eindelijk een winkeltje gevonden waarvan ze dacht dat ik er wel een goede hanbok kon kopen. Ze had alvast vooruit gebeld om te vragen of ze daar toeristen konden helpen. Dat kon wel, maar ik moest wel snel zijn, want ze hadden minimaal twee weken nodig om de kleding in elkaar te zetten. Ik ben al onderweg!

DSC_0004

DSC_0005

DSC_0007

En even tussendoor: sorry voor de vegetariërs onder ons, maar dit slagerswinkeltje bij de bushalte trekt al de hele week m'n aandacht. Dat ziet er namelijk verdraaid vers uit.

이현주한복

De hanbokwinkel waar Eomma me naartoe stuurde was 이현주한복 (Lee Hyun Joo Hanbok), gevestigd in Hongdae. Het was dus lekker dicht bij huis en makkelijk bereikbaar; we hadden het dan ook vrij snel gevonden, ondanks dat het ergens op de eerste verdieping zat. Ik was een tikje nerveus, want ik heb nog nooit kleding op maat laten maken. Zouden ze begrijpen wat ik wil? Zou ik het wel kunnen betalen? Zouden ze me raar vinden, zouden ze me wel serieus nemen, of zouden ze me eigenlijk niet willen helpen omdat ik een buitenlander ben? Je weet het allemaal niet hier, maar er is maar één manier om erachter te komen. En wat ze ook denken, ik ga hoe dan ook naar huis met een hanbok. We zien het wel.

Gelukkig bleken mijn zorgen geheel onnodig. De dame die in de winkel stond bleek Lee Hyun Joo zelf te zijn, dezelfde vrouw die Eomma had gesproken aan de telefoon: ze wist dus al van mijn komst. Eigenlijk was ze net zo nerveus als ik, want ze had nog nooit een buitenlandse klant gehad! Desondanks deed ze haar uiterste best om me te helpen. We begonnen met het uitzoeken van de stoffen en de kleuren. Dat was best een karwei, want eigenlijk wist ik niet zo heel goed wat ik wilde. Ik wilde gewoon zoiets als dat al die Koreaanse aristocraten in die historische drama's dragen. Daarom vroeg ik haar advies; wat dacht zij dat bij me zou passen? Op die vraag liet ze twijfelend wat lichtroze kleuren zien. Blijkbaar zijn dit de kleuren waar Koreaanse meisjes van mijn leeftijd voor gaan. De combinaties die ze liet zien waren absoluut prachtig, maar het leek mij niet zo'n goed idee. Koreanen hebben natuurlijk een lichtgetinte huid, donkere ogen, donker haar en mooie ronde gezichtjes met zachte, ronde kenmerken; de pastelkleurige combinaties staan daar inderdaad prachtig bij. Maar met mijn lijkbleke huidje, koude oogkleur, lichte haar en scherpe ogen en neus zou de gemiddelde begrafenisondernemer meteen denken dat er werk aan de winkel was. Nee, laten we dat maar niet doen. Ik zag aan haar dat zij dat ook door had, en vroeg haar dan ook om eerlijk te zijn en te zeggen wat ze écht dacht dat bij me zou passen. Ik ben immers geen Koreaan, en dat weet ik, dus ze hoeft niet bang te zijn om me te beledigen. Dat luchtte haar zichtbaar op, en ze haalde direct wat donkere, hardere kleuren tevoorschijn. Kijk, dat lijkt er meer op.

Om me te laten zien hoe de verschillende kleuren er ongeveer uit zouden komen te zien, liet ze me wat voorbeeldstukken passen. Groot feest voor mij, want ik had nog nooit zo'n ding aangehad. Ik kon gelukkig mijn eigen kleding aanhouden, maar het voelt toch wel wat ongemakkelijk om aangekleed te worden door een andere vrouw. Wat het nog minder gemakkelijk maakte is dat dat de mooie ronde vorm van de rok blijkbaar komt van een hoepel-onderrok. Lopen met zo'n ding behoort duidelijk nog niet tot mijn skillset; een klein pashokje ermee verlaten dus nog minder. Hoe dan ook, we begonnen met wat lichtere kleuren: een roze 치마 (chima; rok) en een witte 저고리 (jeogori; jasje). Precies wat we al hadden verwacht: het was een prachtige hanbok, maar het stond me voor geen meter. Snel uit dat ding! Toen kwamen de donkerdere kleuren. Ze trok me een donkerrode chima aan en een blauwe jeogori. Deze stonden werkelijk waanzinnig! Ik was meteen helemaal weg van de chima; Hyun Joo waarschuwde wel meteen dat dit alleen om de kleur ging, want door de stof en de extra rand van de onderkant zou hij veel te duur worden om te laten maken. Dat was wel een beetje een domper, maar ik had in ieder geval m'n kleur gevonden.

We probeerden nog wat andere combinaties, maar ik was eigenlijk al verkocht. Het werd dezelfde combinatie als die ik net had geprobeerd. Nu restte ons alleen nog het uitkiezen van de kleur voor de 고름 (goreum; strik) en het patroon voor de 끝동 (kkeutdong; rand van de mouwen). Ook hier begon ze weer twijfelend met de zachte, subtiele patroontjes, en trok al snel toch maar de grovere patronen uit de kast. Daarna moesten er nog schoenen worden gepast, en net als in Japan bleek ik een bijzonder grote maat te hebben. Gelukkig had Hyun Joo een groter assortiment aan maten liggen. Ze zal vandaag in ieder geval een hoop over Westerlingen hebben geleerd!

Terwijl ik schoenen stond te passen, bood ik m'n excuses aan aan Chris omdat ik zo achterlijk lang bezig was. Ik heb ook altijd zo'n moeite met kiezen! Hij keek naar de tijd en moest even lachen. "Hoe lang denk je dat je al bezig bent?", vroeg hij. Ik gokte om een uurtje of 2 á 3. Hij moest weer lachen. "Nog geen anderhalf uur". Wie had dat gedacht? Ik had verwacht dat dit de moeilijkste keus ooit zou worden, en ik was gewoon binnen anderhalf uur klaar. Bijzonder. Ik was alleen nog niet helemaal tevreden over één ding. Die kale rok... ik vond 'm toch wel een beetje saai. Die ene die ik had gepast kreeg ik maar niet uit m'n hoofd. Ik vroeg Hyun Joo hoe duur m'n hanbok precies zou worden als ik voor die speciale chima zou kiezen. Ik zou er toch al veel geld aan uit gaan geven, dus ik had eigenlijk geen zin om erop te besparen. "Als je 'm koopt zoals ie nu is, zouden we uitkomen op zo'n 350.000 won." Zo'n 270 euro dus. Dat zeg ik, duur is ie toch al. "Maar met die andere rok, en dan moet ik wel de stofsoort een klein beetje aanpassen, zou ie wel 500.000 won worden... vind je dat niet erg duur?" 387 euro, en dan zou ik er echt helemaal gelukkig mee zijn. Dit is één van de dingen waar ik voor kwam; dan moet ie perfect zijn ook. "Doe toch maar", zei ik. Met een verbaasd gezicht noteerde ze het. "Als ik doorwerk, krijg ik 'm net op tijd klaar. Een dag voordat je gaat vliegen kan je 'm ophalen". Top. Ik kan niet wachten!

Dit is 'm dan: mijn hanbok. Nu nog in stukjes, maar ik vertrouw Hyun Joo erop dat ze er wat moois van gaat maken. Kijk maar eens op haar website!

DSC_0008

DSC_0009

DSC_0010

DSC_0011

DSC_0013

DSC_0015

DSC_0016

DSC_0037

DSC_0040

비빔밥

De hanbok is besteld; nu snel wat eten en dan gauw richting Yongma Land. Ik was dan wel snel klaar bij Hyun Joo, maar het was al vrij laat, en we hadden nog een aardige rit voor de boeg. Yongma Land ligt namelijk aan de rand van de stad, en het zou ongeveer een uurtje duren voordat we er zouden zijn. Maar ja, honger is honger, dus eten gaat voor! De keuze viel al snel op 비빔밥 (bibimbap; gemixte rijst), één van de meest bekende gerechten uit de Koreaanse keuken. Interessant spul. Het is vrij goedkoop, zo'n 5000-6000 won bij de meeste restaurantjes, en het zit echt bomvol met groenten. Eigenlijk krijg je gewoon een kom vol groenten en vlees of vis naar keuze geserveerd, met een klein bakje rijst ernaast. Het idee is dan dat je het bakje rijst erdoorheen roert. Dit is voor mij dan weer een hilarisch verschil met Japan: je eten door elkaar roeren is daar echt een doodzonde!

DSC_0046

DSC_0050

DSC_0053

DSC_0056

DSC_0058

DSC_0060

용마랜드

De rit naar Yongma verliep anders dan gepland: we kwamen midden in de Koreaanse spits terecht. Geloof me, Den Haag is er niets bij. Als je stilstaat, sta je ook echt stil. Zo werd een rit die een uur zou duren ineens een rit van meer dan 2 uur; gelukkig hebben we er niet veel van meegekregen, want we zagen allebei onze kans schoon om even wat slaap in te halen. Desalniettemin betekende het wel dat we pas om kwart voor 7 aankwamen bij onze halte, terwijl het park om 7 uur zou sluiten. We hadden wel ergens gelezen dat de eigenaren tegen een meerprijs ook 's avonds de deuren zouden openen, dus we besloten het toch te proberen. We waren er toch al! Inmiddels had Chris weer trek gekregen, dus toen we langs een winkeltje liepen dat 만두 (mandu, dumplings) verkocht, maakte hij even van de gelegenheid gebruik. Het grappige was dat je meteen kon merken dat je zo ver buiten het centrum was; het vrouwtje dat de mandu verkocht was ontzettend enthousiast om buitenlanders te zien en probeerde dan ook met veel plezier op m'n foto's terecht te komen. We moesten een aardig stuk omhoog klimmen om bij het park te komen, en hoe verder we kwamen, hoe uitgestorvener het gebied eruit zag. Uiteindelijk kwamen we drie heren tegen die vroegen waar we heen gingen. Toen we uitlegden dat we op zoek waren naar Yongma Land, bleek dat zij de eigenaren waren, en ze gingen helaas net naar huis. Ze legden uit dat het park al gesloten was, maar inderdaad, ze wilden ons best nog wel binnen laten - tegen meerprijs, natuurlijk. In plaats van 5000 won zou het ineens 20.000 won per persoon kosten. 15 euro per persoon, dus. Voor een uur. Ik schrok wel even van deze prijs, maar Chris haalde me over. We waren immers niet voor niets gekomen en hij had geen zin om weer 2 uur over de terugreis te doen. Vooruit - ze zouden ook de verlichting aandoen voor ons. Dat heeft vast ook wel wat!

Terwijl we stonden te overleggen wachtten de heren geduldig af. Het leek ons best vriendelijk volk. Toen we hadden besloten om te gaan en het geld overhandigd hadden, brachten ze ons verder naar boven - we moesten nog een aardige trap op om bij de ingang van het park te komen! Eén van de heren legde ondertussen enthousiast uit dat het park zeer populair was onder jongeren om fotoshoots te doen. Zeker in het donker was het een geweldige plek voor een romantische shoot. Om ons te overtuigen, liet hij een foto zien van een stelletje bij een plas water, wat dan zogenaamd kunstzinnig gefotografeerd zou zijn. Dat moesten wij natuurlijk ook maar proberen! Sorry makker, maar ik kom juist voor de creepy sfeer die me is beloofd. Al was dat idee ook wel aardig creepy, maar dan nét op de verkeerde manier. Volledig in stijl werden we onder een donkere poort met de naam door geleid. Een piepende deur maakte ons bezoek definitief. En daar stonden we dan, midden in een donker park. Voorzichtig zetten we een paar stappen naar binnen. We keken nog even achterom, maar de mannen waren al verdwenen. Een beetje griezelig was het wel, want hoe pak je zoiets nu aan? Lang hoefden we ons niet verloren te voelen - één van de mannen had zich ontfermd over de elektriciteit, en ineens baadde het gedeelte voor ons in een sfeervol licht, warm licht. Tot zover de horrorsfeer.

Okay, griezelig was het dan wel niet meer te noemen, maar uniek was het nog steeds. Nu het park verlicht was, konden we zien hoe klein het eigenlijk was. Misschien zouden we inderdaad genoeg hebben aan een uurtje! Voorzichtig klommen we in de eerste grote attractie die we tegenkwamen: een schommelboot met de naam 'Viking'. Mag dit écht zomaar? De mannen waren nog steeds nergens te bekennen. Blijkbaar wel, dus. We hadden echt vrij spel! We doken de volgende attractie in en begonnen er zo langzamerhand steeds meer lol in te krijgen. De attracties werkten dan wel niet, maar we hadden wel mooi het hele pretpark voor onszelf! Wie wil dat nou níet eens meemaken? Toegegeven, helemaal voor onszelf hadden we het niet. Het park leek bewoond te worden door een aantal zwerfkatten. De poezebeesten hielden hun afstand, maar één kitten voelde zich wat avontuurlijker dan de rest. Het beestje hield ons van een afstandje nauwlettend in de gaten en weigerde dichterbij te komen - tot ik even mijn tas alleen liet. Nadat de kleine zich al mijn spullen had toegeëigend, waren we al een stuk minder eng en kwam ze steeds dichterbij. We lieten het beestje haar gang maar gaan en gingen verder op onze ontdekkingsreis door het park.

In het centrum van het park was er een soort van terrasje met grote pluche dieren, een kindertreintje en héél veel kerstverlichting. Even testen - ja hoor, er was nog beweging in het treintje te krijgen! Leuk. Aan de rand van het park stond een enorm gebouw in de vorm van een kasteel. Ondanks dat ik er nooit geweest ben, deed het me erg denken aan Land van Ooit - het zal de vervallen staat wel geweest zijn. Het leek ons een goed idee om te kijken of we hier ook in konden. Ik bedoel, waarom ook niet? We hadden begrepen dat alles toegankelijk was. Dat hadden we blijkbaar verkeerd begrepen - toen we de deurklink aanraakten, ging er direct een alarm af. Oeps... We keken om ons heen, maar van de mannen was nog steeds geen spoor. Blijkbaar gebeurde dit vaker. We liepen rustig nog even om het gebouw heen en kregen de indruk dat het nog als trouwlocatie werd gebruikt. Mijn eerste keus zou het niet zijn, maar hey, ieder z'n ding! We hadden het wel gezien hier en vervolgenden onze weg naar een klassieke draaimolen. Kijk, dat leek er meer op! De draaimolen leek nog in goeie staat, en ik kon me herinneren dat ik deze in meerdere K-pop videoclips had gezien. Niet alleen de draaimolen trouwens; ik begon wel meer attracties te herkennen. Yongma Land is inderdaad een bijzonder populaire film- en fotolocatie. Hebben ze het toch nog wel goed voor elkaar!

Terwijl we de draaimolen aan het bewonderen waren, dook uit het niets één van de mannen op. Toen we van de schrik waren bekomen, kregen we door dat hij wilde dat we hem zouden volgen. In volle verwachting dat we iets spannends te zien zouden krijgen, liepen we achter 'm aan - en werden ernstig teleurgesteld toen we aankwamen bij een grote plas water in het midden van het park. Dit was de locatie waar die oh-zo-romantische foto's werden geschoten. We probeerden te bedanken, maar daar kwam niks van in. Voor we het wisten had de man mij mijn camera ontfutseld, het ding in de handen van Chris geduwd, en hem vervolgens met Chris en al neergelegd op een speciaal matje bij de plas. Ik moest het aan de andere kant van de plas ontgelden; ik moest op een speciaal zitje gaan zitten dat ín de plas lag. Natte konten inbegrepen. Fantastisch. Dat zitten moest ook op een speciale manier: nee, nee, zó kon ik toch niet op te foto! Lichtelijk gefrustreerd kwam de Koreaan me wel even helpen. Voetje daar, armpje daar... zo, zo sta ik er perfect op. Bijzonder oncomfortabel, maar perfect. Wat ontbreekt hier nog? Natuurlijk - dat vleugje romantiek waar die Koreanen zo gek op zijn! Mijn camera wisselde weer van handen, en ook Chris moest zich nu naar mijn kant van de plas begeven. Ja, hij mocht best dichter bij mij gaan staan hoor, niet zo bang doen. "Oh, maar wij zijn geen stel, hoor!", probeerde ik nog uit te brengen. De Koreaan hoorde me niet. "Leg je arm maar over haar schouder. Niet zo voorzichtig, hoor", was dan ook de reactie. Weifelend legde Chris een hand op m'n schouder. "Lachen naar de camera!", riep de Koreaan. Het deed nog net geen pijn. "En kijk nu elkaar maar even zwoel aan." Chris en ik keken elkaar even alles behalve zwoel aan. "We zijn echt geen stel, hoor", probeerde ik nog een keer. De Koreaan wilde er niks van weten. "En nu... kusje!" Nu keken we allebei boos naar de 'fotograaf'. "We. Zijn. Geen. STEL!", riepen we in koor. Eindelijk leek het door te dringen. Dan moest ik nu maar even foto's gaan nemen.

Braaf maakten we nog een paar foto's, bedankten beleefd en probeerden weg te komen. Maar nee, uit de klauwen van een romantisch aangelegde Koreaan ontsnap je niet zomaar! De fotoshoot was nog niet afgelopen. Genadeloos werd ik op een picnictafel geplaatst en werd mij m'n camera weer ontnomen. De Koreaan deed wat foto's voor met z'n telefoon, en hop, nu Chris. Niet goed genoeg blijkbaar. Zuchtend nam de Koreaan de camera weer over, en weer moest Chris bij me komen zitten. Dit werd irritant. De meest oncomfortabele posities moest ik aannemen, en steeds weer moesten er zwoele blikken worden uitgewisseld en handen worden gelegd op plaatsen waar ik ze niet wilde hebben. Nee, deze meneer had de boodschap echt niet begrepen, maar we konden niks anders dan de sessie uitzitten en de kramp in onze kaken maar negeren. Gelukkig ging uiteindelijk ook voor onze Koreaanse fotograaf de lol er wel vanaf, en mochten we onze gang weer gaan. Voor ie zich kon bedenken verstopten wij ons in een attractie in een donker hoekje (een Octopus met het meest creepy hoofd ooit) en hielden we ons weer bezig met het maken van onze eigen foto's. Zo, dat was beter.

De grootste attracties hadden we inmiddels wel gehad, maar er stonden nog redelijk wat kleinere attributen. Een kapotte piano, Grote Smurf, simulatoren en karretjes; noem het rommel, noem het sfeermakers, maar ze stonden er wel mooi. We hadden geen idee hoe lang we er precies waren, maar we gingen ervanuit dat ze ons wel zouden komen halen als onze tijd op was, dus we gingen rustig alle attracties nog even langs. Totdat we erachter kwamen dat er ook nog een trap naar boven was! Wat kon daar toch zijn? Nieuwsgierig als we allebei zijn, renden we gauw de trap op (ik brak nog bijna m'n enkels: dat ding bleek niet netjes even te zijn) en bevonden ons ineens op een kermis-kerkhof. Sneu als dat het is, lagen hier alle onderdelen en figuren die beneden geen plek meer hadden. Aliens, piraten, robots, vikingen: het was ons onderhand wel duidelijk dat het park

nooit een thema heeft gehad. Vanaf hier boven hadden we trouwens wel een mooi uitzicht, zowel over de stad als over het park. We spotten zelfs de verdwenen mannetjes: ze waren gewoon de heggen aan het snoeien! Heerlijk die Koreanen, die houden zichzelf wel bezig. Zelf vervolgden we onze reis over het kerkhofje. Hoe verder we kwamen, hoe rommeliger het werd. En net als je denkt dat je niet meer verder kan... vind je nog een klein paadje de bosjes in. Waarom ook niet? Behalve dan de linten met "WARNING!" en de vlag met "DO NOT ENTER" erop. Maar gezien het feit dat het lint eruit zag alsof het uit de feestwinkel kwam en het net Halloween is geweest... we wagen het er wel op. Goed gegokt: het enige dat er hier te vinden was, waren hangende ledematen en figuren uit het park die besmeurd waren met nepbloed. Dus tóch dat Halloweenfeestje.

Het leek erop dat we het hier wel gezien hadden, dus we begaven ons weer naar de ingang. Inmiddels hadden we onszelf waarschijnlijk al zo'n twee uur vermaakt, dus we verwachtten bij te moeten betalen, maar dat bleek gelukkig niet het geval. De mannetjes die de planten aan het snoeien waren borgen gauw hun spullen op en begeleidden ons naar buiten, de lange trap naar beneden af. Terwijl zij in hun auto klommen, liepen wij bergafwaarts; we moesten nog een aardig stuk lopen voordat we überhaupt weer in de bewoonde wereld terechtkwamen. De heren van Yongma Land waren daar duidelijk van op de hoogte, en haalden ons in met de auto om te vragen of we een lift naar beneden wilden. Super, dat scheelde een heel stuk! Onderweg naar beneden babbelden ze vrolijk door, waarna we weer netjes in de bewoonde wereld af werden gezet. Toffe mensen. Terwijl we naar de bus liepen, kwamen we erachter dat we allebei inmiddels toch wel trek hadden. Mogelijk had dat iets te maken met de aanwezigheid van de vele chimaek-restaurantjes. Tja, een geslaagde dag als vandaag... is er een betere manier om die af te sluiten dan met kip en bier - en heel veel knoflook?

TO BE CONTINUED ♡

DSC_0066

DSC_0068

DSC_0073

DSC_0077

DSC_0081

DSC_0082

DSC_0084

DSC_0088

DSC_0089

DSC_0090

DSC_0092

DSC_0111

DSC_0113

DSC_0117

DSC_0121

DSC_0123

DSC_0129

DSC_0135

DSC_0137

DSC_0141

DSC_0147

DSC_0150

DSC_0153

DSC_0156

DSC_0161

DSC_0168

DSC_0178

DSC_0180

DSC_0183

DSC_0186

DSC_0191

DSC_0193

DSC_0200

DSC_0209

DSC_0217

DSC_0222

DSC_0223

DSC_0225

DSC_0226

DSC_0240

DSC_0243

DSC_0247

DSC_0253

DSC_0256

DSC_0261

DSC_0264

DSC_0270

DSC_0275

DSC_0277

DSC_0278

DSC_0283

DSC_0287

DSC_0289

DSC_0297

DSC_0299

DSC_0304

DSC_0306

DSC_0309

DSC_0315

DSC_0316

DSC_0323

DSC_0331

DSC_0333

DSC_0342

DSC_0347

DSC_0348

DSC_0350

DSC_0354

DSC_0363

DSC_0368

DSC_0370

DSC_0383

DSC_0388

DSC_0390

DSC_0391

DSC_0400

DSC_0404

DSC_0412

DSC_0416

DSC_0417

DSC_0421

DSC_0427

DSC_0431

DSC_0436

DSC_0438

DSC_0439

DSC_0440

DSC_0452

DSC_0456

DSC_0463

DSC_0465

DSC_0489

DSC_0494

DSC_0497

DSC_0499

DSC_0502

DSC_0507

DSC_0512

DSC_0514

DSC_0522

DSC_0525

DSC_0529

DSC_0532

DSC_0533

DSC_0536

DSC_0540

DSC_0545

DSC_0546

DSC_0549

DSC_0552

DSC_0553

DSC_0556

DSC_0557

DSC_0563

DSC_0564

DSC_0569

DSC_0571

DSC_0572

DSC_0574

DSC_0576

DSC_0577

DSC_0578

DSC_0580

DSC_0581

DSC_0582

DSC_0583

DSC_0585

DSC_0586

DSC_0589

Nieuwsgierig geworden naar Yongma Land in de Koreaanse popcultuur? De video hieronder geeft een mooie selectie weer van videoclips die hier zijn opgenomen!

#Seoul2017 #Day8