Arrival in Beijing ✩ Happy Dragon!

Potverdikkie, wat een reis. Contact maken met het thuisfront gaat niet echt makkelijk - WhatsApp en dergelijken doen het hier immers niet - dus wat jullie nu waarschijnlijk vooral willen weten, is het volgende: leven we nog? Ja, we leven nog. Is alles goed? Ja, nu wel. Maar dat ging weer eens niet van een leien dakje.

Laatste veilige hap voor de grote reis!

De vlucht was lang en saai, je kent het wel. 9 uur op je krent zitten is zelfs voor mij niet leuk meer. Immigratie was ook niet anders, al was het wel bijzonder dat we deze keer onze vingerafdrukken bij een Nederlandssprekend apparaat af moesten geven. Voor het gemak hadden we besloten om een taxi naar het hotel te nemen, want we hadden geen zin om na zo'n reis weer met je koffers het OV in te moeten stappen. Of we sneller af waren zullen we nooit weten - omdat we uiteindelijk rond 7 uur op de grond stonden, zaten we vermoedelijk middenin de spits van Beijing. Rap ging het dus niet! Het uitzicht op de snelweg was niet bijster aantrekkelijk, en het druilerige weer maakt het er ook niet beter op. Een dutje dan maar.

Na ongeveer twee uur in de file te hebben geschuiveld, arriveerden we bij ons vooraf gereserveerde hotel. Het hotel in Beijing was eigenlijk het enige dat we al gereserveerd hadden, want voor de rest hebben we eigenlijk nog geen plan van aanpak. Maar zo'n eerste hotel is wel vrij belangrijk - je wil even bij kunnen komen, je spullen kwijt en meer van dat soort gein. Helaas dachten de Chinezen daar in dit geval anders over... De dame achter de balie keek enigszins verschrikt op toen we voor haar neus stonden. "I don't speak English!", kwam er direct uit. Nou, da's toch geen probleem, met handen en voeten kom je er ook wel. Of niet? Want vervolgens kwam er een smartphone met vertaler tevoorschijn. "We don't accept foreign guests", stond er op het schermpje. Ehm, pardon? Hoe bedoel je, we accepteren geen buitenlanders? We hadden de reservering toch al gemaakt? Via Booking.com. Die buitenlandse site, weet je wel. Na het lezen van Engelstalige recensies. Dat maakte haar echter bijzonder weinig uit. Omdat we toch wel graag wilden weten waarom we werden geweigerd en wat we er dan aan gingen doen, werd er driftig verder getypt op het schermpje. Ze spraken geen van allen Engels, dus daarom konden ze geen buitenlanders ontvangen. Kom op, dat kan je toch niet menen? We willen alleen een bed en een douche, we komen niet om te praten! Maar nee bleef nee. Ze waren niet gekwalificeerd om buitenlandse gasten te ontvangen, en bovendien konden de schoonmaaksters niet omgaan met vertaalmachines. Juistem... Bijzonder onbeschoft. Nou goed, dan doet zich het volgende probleem aan: we moeten toch érgens slapen. De dame probeerde ons een ander hotel aan te smeren, maar daar hadden we weinig behoefte aan, omdat we geen idee hadden wat voor plek dat dan wel niet was. Al snel dook er een ander hotel op op Booking.com - alleen lag het weer heel ergens anders. Tja, dan toch maar weer een taxi! Tóen werd het pas echt ingewikkeld. Tom vroeg de dame een taxi te bellen. "Ja hoor", zei ze, en liep naar buiten. Vraagtekens. Even later kwam ze terug om te melden dat er geen taxi's buiten stonden. Duidelijk... even bellen dan? Nee, eerst driftig overleg met haar collega's. Vervolgens liep ze weer naar buiten, ditmaal met een notitieblokje boven haar hoofd tegen de regen. Echt een licht, dit. Een tijd later kwam ze terug met de melding dat ze vervoer had. Top! Ze wees naar buiten, naar de auto die voor de deur geparkeerd stond. Nu zijn we natuurlijk net nieuw hier in China, maar iets deed ons vermoeden dat de dame die buiten stond met een oude, gebutste grijze auto géén officiële taxichauffeur was. Niet dat we daar veel mee te maken kregen, want het bleek dat de dame geronseld was om ons naar dat andere hotel te brengen - niet het hotel dat wíj nu hadden gereserveerd. Dat was haar te ver weg, en weg was ze weer. Opnieuw probeerden we of de dame van het hotel een taxi wilde bellen. Weer driftig overleg met haar collega's - dit ging een aardige tijd zo door, tot ze uiteindelijk kwam met "Er zijn geen taxi's beschikbaar om jullie op te komen halen. Er stoppen wel eens taxi's bij het metrostation."

En daarmee was de kous af. Ga maar met je bagage naar buiten in de regen, zonder slaapplek, zonder vervoer. Wij helpen je niet verder. Welkom in China.

Okay, dan voel je je dus wel even genaaid. Maar hoeveel keus heb je? Onderweg naar het metrostation kwamen we toevallig een andere lege taxi tegen. Die hielden we aan, maar die was er al snel klaar mee toen bleek dat we het adres alleen in onze letters hadden, niet in het Chinees. Ook geen hulp van die kant, dus. Terwijl Tom verder zocht naar het adres - hij was immers de enige met een werkende telefoon - probeerde ik een taxi aan te houden. De eerste paar keer zonder geluk, maar uiteindelijk was er één zo vriendelijk om te stoppen. En niet alleen dat; hij heeft ook nog eens ontzettend hard zijn best gedaan om te kijken waar we heen moesten. Het adres bleek namelijk onvindbaar! Nadat Tom minstens een kwartier in conclaaf is geweest met de man, was het resultaat dat hij ons in de buurt van ons nieuwe hotel af zou zetten, en dat we vanaf daar zouden gaan lopen. Prima. De weg ernaartoe was weer lang en saai - ondanks dat de spits voorbij zou moeten zijn zo rond een uur of 12, reed het verkeer nog bijzonder langzaam. De taxichauffeur verdreef zijn tijd door doorlopend ingesproken berichten te versturen en ontvangen, en af en toe luidruchtig uit het raam te rochelen. Lekker! Niet de eerste keer dat we dat gerochel hier horen trouwens, dus daar moeten we maar even aan wennen. Toch best smerig. Hoe dan ook, de man deed nog steeds zijn best, want toen we bijna bij de plaats van bestemming waren, ging hij toch maar eens de weg vragen. Liet daarbij zijn auto gewoon open en met draaiende motor staan met ons erin... da's toch best lef hebben, denk ik. Het resultaat bleef hetzelfde; we mochten het laatste stukje lopen, want niemand wist waar we zijn moesten.

Gelukkig was dit hotel lopend makkelijk te vinden. Happy Dragon (is het geen fantastische naam?) zag er gelukkig al ietsje sfeervoller uit, en de dame achter de balie sprak Engels! Wat een verademing. Het enige wat ze van ons wilde hebben was onze paspoorten (zoals tot nu toe overal wel), en dat was dat. De kamer was geregeld. Een kamer van redelijk formaat met flesjes water, tandenborstels en slippers van het huis. Met vriendelijke service, heerlijk zachte bedden en werkend internet. Én een schattig Chinees bankje. Kijk, 7 Days Inn: zó kan het dus ook!

En omdat ik m´n ogen niet meer heel lang kan open houden, hier nog even snel een update over het eten: na een klein dutje in het hotel Happy Dragon zijn we op zoek gegaan naar een restaurant dat op het kaartje van het hotel stond, namelijk een Roast Duck Restaurant. Want wie in Peking is, moet toch immers de Peking Eend proberen? Na wat gedoe hadden we eindelijk het restaurant gevonden in een koddig ondergronds winkelstraatje. Vol trots wilden we de peking eend bestellen, maar helaas. Die hadden ze natuurlijk niet meer. In plaats daarvan hebben we - wél in hetzelfde restaurant - gekozen voor wat ik me uit Zuid-Korea nog kan herinneren als jeokbal [varkenspoot] en gopchang [varkensdarmen] ("Weten jullie het zeker?"). Wat de Chinese namen zijn, is me even ontgaan, maar dat maakt het zeker niet minder smakelijk...

Voor nu is dit het, want we vallen om. Aangezien andere social media niet [goed] werken, kunnen jullie de comment box hieronder gebruiken om een berichtje achter te laten. Houd er wel rekening mee dat het niet privé is. Tot snel, iedereen ♡

#China2018 #Day1