Beijing ✩ Forbidden City

Dag 2 in Beijing. Na een nachtje goed geslapen te hebben (en 's nachts stiekem de leftovers van gisteren in de badkamer te hebben opgepeuzeld) zaten we al een stuk beter in ons vel, en waren we klaar om China te zien! Vanzelfsprekend is dat nu wel weer even anders. Mijn voeten tellen inmiddels twee enorme blaren en helaas zijn dat niet de enige pijnlijke plekken op mijn lichaam, en morgen moeten we weer kneitertjevroeg op. En daarom dus maar een korte update vandaag!

We begonnen met een lekker Amerikaans ontbijtje - ja ja, ik weet wat je denkt, maar dat is het enige dat ze hier in het hotel hadden, en we wilden niet te veel tijd verspillen aan het zoeken naar ontbijt. We hadden namelijk grootse plannen voor vandaag - we gingen op weg naar De Verboden Stad, één van de grootste trekpleisters van China! De Verboden Stad was vroeger de woonplaats van de keizer, en daar mocht het klootjesvolk vanzelfsprekend niet komen. Vandaar de naam 'Verboden Stad'. Vandaag de dag is het gelukkig wel toegankelijk voor het Chinese volk en, als je geluk hebt, ook voor toeristen, dus dat scheelt. Tegen een prijs, natuurlijk. Maar die valt mee: 60 yuan per persoon, dus ongeveer 7,50 euro. Er worden per dag 'maar' 80.000 mensen toegelaten, dus er worden online tickets verkocht, maar dat kan alleen als je een Chinees bankrekeningnummer en dat soort dingen hebt. Als toerist moet je gewoon gaan en hopen dat je gelukt hebt... wat wij gelukkig hadden. Maar daarover later meer!

Omdat we zagen dat het maar een uurtje lopen zou zijn vanaf het hotel, en we natuurlijk ook nog iets van de omgeving wilden zien, besloten we te voet te gaan. Een goeie keuze, want de omgeving is erg interessant! We kwamen onder andere langs de 'hutong', oftewel de kleine Chinese woonstraatjes. Erg smal, maar erg leuk om te zien! Mijn favoriete punt onderweg was een winkelstraat in Chinese stijl, eigenlijk een beetje de stijl waarin wij Chinese restaurants kennen. Nu blijkt dat die restaurants er niet voor niets zo uitzien... want alles hier ziet er exact zo uit! Overal staan die leeuwen en zo. Fantastisch. Anyway, niet alleen zag de winkelstraat er fabuleus uit, maar de sfeer was erg gezellig en alles was te koop voor bijna niets. Winkelen hier gaat wel erg interessant: je ziet een kledingstuk, je kijkt ernaar, en iemand komt meteen aangesneld om je de prijs te vertellen en eigenlijk alle andere dingen die je eigenlijk niet wilt horen, omdat je het zelf al kan zien. Eigenlijk zoals we dat hier in Azië niet anders gewend zijn. Hoe dan ook, als je het besluit te willen kopen (zonder te passen, want pashokjes zijn er niet) krijg je een bonnetje. Daarmee moet je naar de kassa, waar je het uiteraard moet betalen, en dan moet je in een loeidrukke winkel hetzelfde mens zien te vinden dat je net het ding aangesmeerd heeft, want die heeft het ondertussen ingepakt. Dan pas krijg je het mee. En het meest interessante? Alle bonnetjes gingen niet naar mij, maar naar Tom. Da's leuk shoppen. Ook bij de snuisterijen hadden de verkopers een fascinerende manier: ze probeerden hun waar aan mij te slijten, maar zodra er een prijs genoemd werd, werd er alleen nog maar naar Tom gekeken. Fascinerend, niet? Blijkbaar hoeven vrouwen hier niet zelf te betalen, of zo. Goed geregeld!

Hoe leuk ik het shoppen ook was, we moesten verder, want we wilden ook nog genoeg tijd overhouden voor de Verboden Stad. Technisch gezien zouden we er zo moeten zijn, want hemelsbreed was het niet zo ver meer. Helaas bleek Beijing een doolhof van blokkades, oversteekplaatsen die mijlenver uit elkaar lagen en onlogische, drukke wegen. Vooral de blokkades waren erg vervelend; doordat bijvoorbeeld de ondergrondse oversteekplaats bij Tian'anmen Square (Het Plein van de Hemelse Vrede) was afgesloten, was het nóg verder lopen naar de volgende oversteekplaats. We vonden de afsluiting trouwens wel een tikje vreemd, en er was veel politie op de been. Bovendien stonden er kanonnen op het Plein. We begonnen ons af te vragen of er daar iets aan de hand was. Het duurde een aardige tijd voor we aangekomen waren bij de Stad, en m'n voeten begonnen al van zich te laten horen. Ook de warmte eiste haar tol, want vandaag had het druilerige weer plaats gemaakt voor een enthousiast zonnetje, en liepen we in onze lange broeken in de 30+ graden. Hoe dan ook, toen we de Stad eenmaal hadden bereikt, begon het gedoe met de kaartjes. Eerst hebben we het nog online geprobeerd, omdat ons niet duidelijk was dat we ook nog aan het loket konden kopen, maar dat wilde dus echt niet. Terwijl we daarmee bezig waren, wilde een dame dat ik op de foto ging met haar twee kinders. Want wie wil er nu níet op de foto met een compleet random Westerling? Bijzonder volk...

Dus, voor 120 yuan stonden we zomaar in de Stad die zo lang niet toegankelijk was geweest voor de gewone man. Heel bijzonder. De gebouwen waren absoluut beeldschoon en zeer indrukwekkend! De prachtige gouden daken werden beeldschoon becomplimenteerd door de rode muren. Er stonden prachtige beelden (de drakenschildpad was onze favoriet) en de keizerlijke tuin was een geweldig stukje aangelegde natuur. Hier kan je jezelf een hele tijd vermaken! Minpuntjes: de gebouwen leken allemaal erg op elkaar (extra teleurstelling voor mij: ze leken ook nog eens enorm op de Zuid-Koreaanse paleizen die ik in Seoul al had gezien), we kwamen daar door alle vertraging erg laat aan dus we zijn maar 2 uur binnen geweest, én ik had naast de blaren op m'n voeten ook nog eens een bijzonder geïrriteerde plek op m'n binnenbeen omdat er een gat in m'n broek zat. Ontzettend irritant, want het bleef maar schuren! Ik had dan wel net een nieuwe broek gekocht, maar aangezien er alleen maar Chinese hurktoiletten waren (lees: bahbah), had ik geen ruimte om me om te kleden. Helaas, maar ik liet het toch echt m'n dag niet verpesten!

Zoals gezegd kwamen we vrij laat aan; het was rond een uurtje of drie dat we de Stad binnen gingen. Het zou tot 5 uur open zijn, dus dan verwacht je tot 5 uur rond te mogen bivakkeren - maar helaas. Vanaf kwart voor 5 werd iedereen als schapen richting de uitgang gedreven, door een paar miljoen security-mensen die uit het niets verschenen. IJverig zijn ze wel... Nouja, het was net genoeg tijd om nog even onderuit te gaan op een glad stuk trap. Wie kan dat nou zeggen, dat ze op hun bakkes zijn gegaan in De Verboden Stad? Ikke, yay! En doorrrr. Toen we toch weer buiten stonden zijn we eerst maar even rustig gaan zitten, en hebben we ons een ijsje aan laten smeren door een dame die, heel praktisch, met een tasje ijsjes door de warmte over straat liep. Na enig overleg besloten we de weg terug te lopen die we waren gekomen, omdat we onderweg een dumplingrestaurant tegen waren gekomen. Prima avondeten! Net een stukje voorbij Tian'anmen Square, die vanmiddag afgesloten was geweest, hoorden we kanonsschoten. We zijn nog even teruggerend, maar helaas, het was al voorbij. Later hoorden we dat het een viering in verband met de Afrikaanse summit was geweest. De volgende ontmoeting kwam bij de Center of Performing Arts, waar we weer tegen een blokkade aanliepen: daar vroeg een stel Servische meisjes ons of we een McDonald's wisten. Ze hadden namelijk honger, maar wilden geen Chinees eten... Echt, hoor. Nou, wij wel. Mijn dumplings met gehakt- en champignonvulling waren namelijk verrukkelijk, en ik begreep dat de beef noodles van Tom ook zeer smakelijk waren. Geen Chinees eten, in China! Hoe verzin je het.

Na het eten was het al laat zat, en we moesten ook nog een eindje teruglopen op inmiddels toch echt kapotte voeten. Gelukkig hebben we het overleefd, en hadden we eenmaal terug in het hotel zelfs nog de energie om in het barretje beneden nog een drankje te doen. Daar kwamen we terecht bij een bijzonder gezellige Schot en Ier die hier zijn voor hun werk in een theater. Nieuwe vriendjes gemaakt: check!

Toch weer een langer verhaal dan gepland, maar niet nagelezen, dus vergeef me eventuele vreemde stukjes. Nu ga ik gauw slapen, want morgen staat het rodelen vanaf de Chinese Muur op de planning... Tot gauw weer ♡

#China2018 #Day2