Beijing ✩ The Great Wall

"He who has not been on the Great Wall, is not a real man."

Vandaag is het de [een] grote dag; we gaan naar de Chinese Muur! Eén van de zeven wereldwonderen, hét bouwwerk waar we allemaal mee zijn opgegroeid; het spreekt zo tot de verbeelding, dat je je eigenlijk bijna niet meer voor kunt stellen dat het echt bestaat. Toch gaan we er vandaag dus heen, en beter nog: als het goed is, gaan we er zelfs vanaf rodelen! Wat? Kan dat? Ja, het schijnt... op naar Mutianyu om het te proberen!

We beginnen de dag ditmaal met een heerlijk Chinees ontbijt, bestaande uit dumplings. Geen idee of de Chinezen zelf zo ontbijten, maar ons bevalt het in ieder geval prima! Bovendien zijn de porties zo groot, dat je meteen iets over hebt voor de lunch. Na ons ontbijt gingen we op zoek naar een taxi; het originele plan was om met de metro naar een overstapstation te gaan om daar de bus te pakken, maar het dichtstbijzijnde station is nog 40 minuten lopen, dus we sparen onze krachten liever. De taxi brengt ons naar het station Dongzhimen, vanwaar we bus nummer 916 (express) kunnen nemen richting Mutianyu. Onderweg valt het ons op dat de stad een beetje mistig is - is dit mist, of de smog waar Beijing zo berucht om is? Het stinkt niet echt, dus het blijft ons een beetje een raadsel. Waar de luchtverontreiniging wél duidelijk veel te heftig was, was in de Bus Transfer Hall. Ja, je leest het goed, een daadwerkelijke hal met tientallen bussen die allemaal met draaiende motor stonden. Ventilatie was er niet of in ieder geval nauwelijks aanwezig. Resultaat: het was er bloedheet, ernstig benauwd, en je durfde amper adem te halen. Het aanraken van één van de hekken resulteerde in een aardig vieze hand. Daar zou je uiteraard het liefst zo snel mogelijk weg willen, maar helaas: de 916 (express) is één van de populairste lijnen van Beijing, blijkbaar, en we moesten daadwerkelijk in een enorme rij staan voordat we mee konden in een propjevolle bus. Ach, we komen hier voor dingen die we in Nederland niet kunnen zien, toch? De busreis die toch al een uur zou duren, werd een tikje verlengd doordat iemand z'n vrachtwagen vakkundig tussen de vangrail had geschoven. Doordat we recht boven de loeiend hete hekmotor zaten en bovendien geen beenruimte hadden was het niet bepaald de meest comfortabele rit ooit, maar ach, we zijn er! In de buurt, tenminste. Op internet waren we al gewaarschuwd dat de bus geënterd kon worden door 'zwarte' taxichauffeurs (lees: ronselaars), en ja hoor, bij de uitgang stonden ze met z'n allen te dringen. Gauw weg en op zoek naar een echte taxi...

Na een aantal ronselaars van ons af te hebben geslagen, lukte het gelukkig een legitieme taxi te vinden. Zo begon de laatste etappe van onze reis richting Mutianyu, vanwaar we naar de Muur zouden kunnen komen. De taxichauffeur was zelfs zo vriendelijk om ons te begeleiden naar de kassa en ons te helpen kaartjes te kopen; alles voor de klandizie, blijkbaar! De totaalsom kwam neer op 360 yuan (zo'n 23 euro per persoon) en bevatte dan ook tickets voor de shuttlebus, de kabelbaan heen, de rodelbaan terug, en natuurlijk de muur zelf. Het echte avontuur begon natuurlijk pas in de kabelbaan. Een schattig klein skiliftje (gelukkig mét veiligheidsbeugel, dit keer, in tegenstelling tot de stoeltjeslift bij Mt. Takao in Japan) tilde je in zo'n 5 minuten door een prachtige omgeving naar de Muur zelf. Waanzinnig! De bergen waren volledig in groen gehuld. Helaas was het wel een tikje heiig; het was niet zulk mooi weer als gisteren, maar misschien was dat maar goed ook. De volle zon op je hoofd tijdens zo'n klim is niet bepaald ideaal, en het is tenslotte al benauwd genoeg. Nee, het is prima zo. Daar gaan we...

De Chinese Muur. Wat kunnen we ervan zeggen? Een enorm, enorm bouwwerk. China is gigantisch, en de Muur is over de hele breedte gebouwd. Dat moet een bijzonder ambitieuze keizer zijn geweest! Het is gigantisch. Imposant. Prachtig. Of je nu naar links of rechts kijkt, tot in de verte zie je de muur zich als een slang over de bergen uitstrekken. Maar wat ie vooral is... is stijl en oneven. En bewoond door enorme duizendpoten, maar da's een ander verhaal. Ik weet niet hoe ik erbij kwam, maar op de een of andere manier had in een muur in m'n hoofd die gewoon bestond uit een glad pad. Wel naar boven en naar beneden natuurlijk, want het is gebouwd op bergen, maar ik had werkelijk geen idee dat het eigenlijk één grote trap zou zijn. Nou, dat heb ik vandaag wel geleerd. Sommige stukken leken redelijk glad en gelijk - dat zullen de gerenoveerde stukken zijn geweest - anderen waren weer half afgebrokkeld en volledig random qua hoogte. Sommige stukken waren goed bewandelbaar, zoals een gewone trap, en andere stukken waren zo stijl dat we ze zelfs konden vergelijken met een ladder! Naar boven was bijzonder vermoeiend - we hebben meerdere malen de tijd moeten nemen om uit te hijgen - en naar beneden was erg spannend, want je wist dat één misstap flink pijn ging doen. Desalniettemin was het alle spanning en spierpijn waard, want wát een uitzicht. Wát een ervaring. Eén van de zeven wereldwonderen - je kan het je gewoon níet voorstellen!

Prachtig als het is, is het wel gewoon zó intensief dat je het binnen een paar uur al wel bekeken hebt. Het grootste gedeelte hebben we wel gehad - we zijn naar het hoogste 'huisje' gelopen dat we konden zien, en het stuk daarna was nog niet gerenoveerd - en onze benen waren gewoonweg op. Misschien dat ik hier nog eens terugkom als ik goed getraind heb. Hoe dan ook, we vonden het tijd om de rodelbaan eens uit te proberen! Terwijl we in de wachtrij stonden, vroeg een medewerker waar we vandaan kwamen. Toen hij hoorde dat we Nederlanders zijn, werd er per direct een foto van Willem-Alexander tevoorschijn getoverd en in onze handen geduwd. Oja, hij was hier natuurlijk ook geweest! Wat leuk. De foto mochten we houden, en toen hop, het karretje in. De afdaling was ontzettend mooi, maar helaas ging het niet al te snel... het meisje voor ons vond het een tikje spannend, blijkbaar. Helaas, maar niets aan te doen. Voor we het wisten stonden we weer met beide benen op de grond, en moesten we nog thuis zien te komen. We hadden namelijk nog geen vervoer geregeld, en de laatste expressbus zou rond 8 uur vertrekken, maar we moesten eerst nog bij de halte zien te komen! We hoopten een taxi te kunnen scoren, maar moesten eerst nog door het ontzettend toeristische winkelstraatje. Daar werden we toch nog verleid tot het kopen van een souvenir, en zijn nu de trotse bezitters van bamboe certificaten met onze eigen namen erin gebrand. Tof! Kort daarna arriveerden we op de parkeerplaats, waar we direct een taxi ingelokt werden door twee heren die de taxi wilde delen. Die hebben ons - nadat het verhaal op gegeven moment minstens 10 keer was veranderd - toch netjes afgezet bij de bushalte voor een redelijke prijs. Het was even spannend, maar we waren weer op weg - maar weer een uurtje in de supersaaie, overvolle bus 916 (express)!

Eenmaal aangekomen op station Dongzhimen restte ons nog maar één ding voordat we terugkeerden naar ons hotel: eten. Ditmaal kwamen we uit op Chinese hotpot. Een interessante manier van dineren: er wordt daadwerkelijk een pot met hete 'soep' met een soort van warmte-element in het midden voor je op tafel gezet, en dan kan je vlees uitkiezen om erin te koken. Een soort van Chinese gourmet, leek het wel. Bijzonder leuke touch omtrent het vlees: dat werd geserveerd op mooie, rechtopstaande borden, waar het gewoon op bleef plakken! Niet te koop, helaas. Wij kozen voor de 'clear soup' (er was keuze tussen andere soorten, maar deze leek ons het veiligst; helaas bleek dat dus gewoon kokend water te zijn) met verschillende soorten schapenvlees. Waaronder iets dat op de kaart stond als schapenhersenen, maar daar waren we niet zo zeker van. Het was hoe dan ook erg smakelijk, en weer een bijzondere ervaring!

Morgen is alweer onze laatste dag in Beijing. Hoe we die gaan besteden? Dat moet nog even overlegd worden. Tot snel weer! ♡

#China2018 #Day3