Beijing ✩ Peking Duck

Vandaag was alweer onze laatste volledige dag in Beijing! Morgen stappen we al in de trein naar Shanghai, maar dat is pas 's avonds. Het wordt de nachttrein van half 8: hij zal er zo'n 12 uur over doen om ons naar Shanghai te brengen, en we zullen onze cabine moeten delen met twee anderen. Internet verwacht ik daar niet te hebben, dus geen paniek als er niet meteen een blog verschijnt! Maar dat is allemaal morgenavond pas; we hebben morgen overdag nog, en vandaag natuurlijk weer een fantastische dag gehad...

We hadden niet echt een strak schema voor vandaag: we hadden eigenlijk alleen een aantal dingen die we eventueel nog wilden doen. Wat wel hoge prioriteit had, was het boeken van de treintickets voor morgen. Dat moest uiteraard op het station zelf gebeuren, dus hebben we eerst daar maar eens een taxi genomen. Over taxi's gesproken: inmiddels hebben we er een groot aantal geprobeerd (OV hebben we eigenlijk niet gebruikt, op de expressbus naar Mutianyu na), dus inmiddels denk ik dat het aardig veilig is om onze mening erover te uiten. We hebben een paar chauffeurs gehad die echt wel netjes hun best deden, maar over het algemeen zijn het echt hufters! De meesten nemen ons om wat voor reden dan ook niet eens mee. We houden ze met veel moeite aan (de meesten zijn namelijk vol, gereserveerd, of ze 'zien' je gewoon niet), dan laten we het adres zien, en vervolgens wuiven ze met hun hand, wat wil zeggen dat ze ons niet mee gaan nemen. En dan laten ze je gewoon staan. De chauffeurs die je meenemen kijken niet altijd goed naar het adres, en als je dan al zit en ze beter kijken, trekken ze nog wel eens een boos gezicht. En onze favoriet: alle chauffeurs vinden het hoogst charmant om luidruchtig uit het raam te rochelen. Ja, taxi's hier... maar dat geldt niet alleen voor taxi's, helaas. De Beijingers lijken niet de meest welgemanierde mensen ooit. Naar Westerse standaarden, dan. Okay, terug naar het station. Om te beginnen is het centraal station van Beijing werkelijk gigantisch, het lijkt wel een vliegveld! Net als de metro's en belangrijke bezienswaardigheden is het streng beveiligd: je tas moet door de scanner, je moet door een poortje, vervolgens wordt er een handscanner langs je gehaald én je wordt gefouilleerd. Bovendien stond er náást de scanners ook nog eens een lange rij verse bewakers te wachten. Waar ik heel subtiel een foto van heb genomen. Met Tom ervoor. Die daar absoluut niet op bedacht was. Maar da's okay. Heus. Gelukkig waren we helemaal 'clean' en mochten we naar binnen. Toen moesten we in de chaos nog op zoek naar de ticket office, en dan het liefst naar een Engelssprekende. Uiteraard liepen we eerst de verkeerde kant op: daar waren de loketten gesloten. Helemaal aan de andere kant van de enorme koepel waren ze gelukkig wel open, en stapte ik kordaat op de eerste de beste dame af die niets te doen had. In Google Translate had ik de zin "Waar is het loket voor Engelssprekenden?" al klaargezet. De dame begreep er echter niets van, en mijn telefoon is zo'n beetje al haar collega's wel afgegaan. Uiteindelijk kreeg ik 'm terug terwijl ze haar schouders ophaalde. Helaas, dat begrepen ze niet. "Kunnen we hier treintickets boeken?", probeerde ik dan maar. Ze nam weer een minuut de tijd om met gefronst voorhoofd te kijken... en toen viel het kwartje. "Ooooh, you want to book?", vroeg ze giechelend. Handig, die Chinezen die gewoon Engels spreken.

Met de tickets in de pocket was het tijd voor onze volgende stop: het park dat we hadden gezien toen we eergisteren de Verboden Stad verlieten. Wat we vooral vanuit de Stad hadden gezien, was een prachtig uitkijkpunt op de berg. Onderweg naar het park reden we langs een ander park met prachtige gebouwen; dat leek ons ook wel wat! Maar nee, eerst naar het eerste park dat we gezien hadden. Entree was 2 yuan per persoon: nou ja, voor 25 cent hoef je het niet te laten, dachten we zo. We werden er uiteraard wel voor aan het werk gezet: na de Keukenhof-achtige entree konden we direct beginnen aan onze klim naar boven, die uiteraard bestond uit een lange, steile en oneven trap. Maar hij was het wel degelijk waard: bovenaan stond een prachtig paviljoen dat een werkelijk adembenemend mooi uitzicht bood over de Verboden Stad! Van bovenaf zag het er nog vele malen indrukwekkender uit dan van beneden. Ja, het was de klim echt wel waard geweest. Onderweg terug naar beneden kwamen er nog enkele van die mooie paviljoenen met minstens even mooi uitzicht. Wat vanaf deze uitzichtpunten echter echt niet meer te ontkennen viel, was de hoeveelheid smog. De zon brandde best fel van bovenaf, maar het licht bereikte de grond niet echt. De stad leek wel gehuld in een dikke mist, maar deze bleef echt hangen, en reden tot mist was er niet. Zonde, want ver konden we daardoor niet kijken; uiteindelijk konden we nog net de Olympische Toren onderscheiden, maar dat kwam puur door de rare vorm. Kleuren gingen bijna volledig verloren in de verte. Helaas lijken de hardnekkige roddels over de slechte luchtkwaliteit in Beijing dus echt berust op waarheid. Heel jammer, want anders had het een zeer mooie stad kunnen zijn! Ach, we doen het er maar mee. Eenmaal beneden besloten we een klein hapje te bestellen - een kopje Chinese thee en een bakje popcorn - en waren daarvoor evenveel kwijt als voor de hotpot-maaltijd van gisteren. Fascinerend, hoe dat werkt in een iets toeristischer gebied. Terwijl we zaten te genieten - want genieten zal je, voor zo'n prijs - hoorden we in de verte gezang. Daar word je toch wel nieuwsgierig van! Na ons gouden bakkie besloten we de zangers maar eens op te zoeken. We volgden het geluid een heuvel op, en stonden ineens middenin een grote groep van tientallen Chinezen, die luidkeels stonden te zingen! Geen idee wat voor evenement het was, maar gezellig was het in ieder geval. En zeker een bijzonder moment!

Het begon al later te worden, en we waren toch ook wel erg nieuwsgierig naar het andere park. Het lag er gelukkig recht tegenover, dus we waren snel overgestapt. Van het paviljoen bovenop de heuvel hadden we kunnen zien dat het een soort tempel op een kunstmatig eilandje was, en het meer eromheen was gevuld met schattige kleine bootjes. De entree was hier 10 yuan - tikje duurder dan het andere park, maar nog steeds prima te overzien (zo'n 1,25 euro). We begonnen met een klim naar de witte pagode die zeer prominent midden op het eilandje stond. Onderweg werd onze aandacht getrokken door een bijzonder vreemde man - een zeer bijzonder type, leek ons eerst. Tot hij een grote tas met dwarsfluiten tevoorschijn toverde. Daarmee daagde hij Tom uit om het te proberen. Hij deed het voor - en zo makkelijk bleek het niet te zijn! Al snel verzamelde zich een redelijke groep mensen die kwamen kijken. Hilarisch. Na een tijdje besloot ik het ook te proberen, en uiteindelijk begon het wel ergens op te lijken. We hebben hartelijk kunnen lachen om de man met zijn fluiten. Weer zo'n bijzondere ervaring! We vervolgden onze tocht naar de pagode, waar bleek dat we weer onze portemonnee mochten trekken. Weer 10 yuan. Vreemd als je al entree hebt betaald, maar gelukkig gaat het om kleine bedragen. Helaas bleek dat je de pagode niet op of in kon, maar achter de pagode bleek een trap naar beneden te leiden naar een zeer bijzondere tempel: een tempel van de Gele Hoed-stroming, bekend van de Dalai Lama. Helaas mochten daar geen foto's gemaakt worden, maar het zag er best indrukwekkend uit. We hebben een aardige tijd rond kunnen zwerven over het terrein van deze tempel - verdeeld over verschillende niveaus op de berg - tot we weer uitkwamen bij het meertje beneden, maar dan aan de andere kant. Daar hadden aandoenlijke bootjes toch wel zo'n aantrekkingskracht op ons, dat we besloten toch maar een ritje mee te varen voor 40 yuan (5 euro) per persoon voor een half uur. Tijdens de vaart werden we niet alleen vergezeld door de punter van de boot, maar ook door 3 Chinese dames die er ontzéttend veel lol mee hadden om de meest gracieuze foto's te nemen op de voorkant van de boot. De punter hielp ze daar maar wat graag mee. Dát moeten we ook proberen - awkward poses coming up!

De laatste volledige dag in Beijing moest natuurlijk wel in stijl afgesloten worden, en ein-de-lijk is het ons gelukt om de Peking Eend te vinden! Door de speciale bereidingswijze is de Eend wel een stuk duurder dan andere gerechten, maar we kunnen Beijing niet verlaten zonder 'm geprobeerd te hebben, toch? De kaart van dit restaurant bevatte nog meer spannende dingen - zo kwam het dat we ook mantou (gestoomd brood), dumplings met duivenvulling en warme perensap/thee hebben besteld. De andere gerechten kwamen een stuk eerder dan de Eend, dus we hadden al een tikje te enthousiast gegeten tegen de tijd dat ie eindelijk kwam, maar dat mocht de pret niet drukken. Peking Eend wordt hier blijkbaar niet los gegeten, maar in een soort van hele dunne, kleine wrap, waar je ook nog groenten en dergelijken in kan doen. Een heerlijk gerecht - ook dit was het wachten waard!

Dit was dus mijn laatste blog vanuit Beijing. De volgende zal ik waarschijnlijk schrijven in de trein naar Shanghai - maar daar zal ik geen internet hebben, dus die zal even op zich moeten laten wachten. We moeten zelfs maar afwachten wanneer we weer internet zullen hebben.

Hoe dan ook, tot snel! ♡

#China2018 #Day4