Shanghai ✩ The Bund

Allereerst mijn excuses voor de ontbrekende foto's: de verbinding is hier opeens blijkbaar zo slecht dat het gewoon niet lukt om ze in de tekst te zetten, en ik ben eigenlijk al blij dat het me lukt om tekst te plaatsen. Op een later tijdstip zal ik de foto's alsnog toevoegen. Beloofd! Het ziet er nu wel heel saai uit allemaal, maar ik wil jullie toch graag vertellen wat we hebben gedaan vandaag... komt ie. Want we hebben ons weer prima vermaakt.

Als je aan China denkt, denk je aan prachtige oriëntaalse bouwwerken, tempels, pagodes, stenen leeuwen, lotussen, draken, de Muur, noem maar op! Toch? Al deze dingen en veel meer hebben we in slechts een week tijd al gezien. En ik denk niet dat we er ooit genoeg van zullen krijgen. En toch duikt er zo af en toe iets onverwachts op dat je heel graag wil zien, ondanks dat het helemaal niets met al dat Chinese moois te maken heeft. Verrassing: vandaag gaan we naar huis! Nouja... We gaan naar Holland Village, gewoon hier in Shanghai. Hoe komt zo'n Holland Village in vredesnaam in Shanghai terecht? Dat vraagt iedereen zich volgens mij een beetje af. Het zit zo: omdat Shanghai zo'n krankzinnig overbevolkte stad is, hebben ze geprobeerd een gedeelte van het volk uit het centrum weg te sluizen naar wijken aan de rand van de stad. Hier hebben ze 9 nieuwe wijken voor gebouwd, en om het 'interessant' te maken, hebben ze al die wijken een buitenlands thema gegeven. Zo is er naast een Hollands thema bijvoorbeeld ook een Duits en een Canadees thema. Ik hoop alleen dat die minder geflopt zijn... want Holland Village is niet echt aangeslagen, of zo. Om de een of andere reden heeft niemand de behoefte gehad om er te gaan wonen, en zijn er dus ook geen faciliteiten gevestigd. Het ligt ook midden in een industrieel gebied, vlakbij de haven, dus het is geen ideale locatie. Niet dat de rest van Gaoqiao uitgestorven is; het tegendeel. Alleen die wijk daar in het midden. Ondanks dat er gezegd wordt dat het een spookstad is, zijn wij toch reuze benieuwd naar dat kleine stukje thuis! We stappen op de inmiddels bekende en bijzonder drukke metro hier bij East Nanjing Road, gaan met lijntje 2 naar Century Avenue en stappen daar over naar lijn 6 richting Waigaoqiao Free Trade Zone (N). Dat is nogal een stukje, en onderweg worden we een keer uit de trein gezet met de woorden "Neem de volgende maar", maar daar halen we inmiddels onze schouders over op. Eenmaal gearriveerd bij het station blijkt dat we nog een enorm stuk moeten lopen. Onderweg worden we werkelijk door iedereen aangestaard - we zijn duidelijk ver buiten het centrum, hier lijken ze niet eens te weten wat een buitenlander is! Tjonge. Na een aardige stap verschijnt er eindelijk een grote pilaar met "Holland Village Shanghai". We zijn er! In de verte doemt een grote kerk op, maar die is nog niet direct in Hollandse stijl. We wachten nog even af. We lopen langs een leeg terras richting wat de hoofdstraat lijkt: de Tulpenstraat. Daar bleek de wijk niet bepaald uitgestorven te zijn, maar het was helaas zeker niet bewoond door 'de werkende mensch', zullen we maar zeggen. Lege panden met kapotte ramen, een oude, be-graffiti'de auto, veel rommel en een hoop louche types is wat er vooral onder de Hollandse geveltjes te zien was. Het was geen ghost town, zoals op internet beloofd werd - Holland Village is gewoon vervallen tot een ghetto. Echt een Hollands sfeertje heeft het gebied denk ik ook nooit gehad. Zonde, zeg! Ondanks dat het dus gebouwd is door een Hollandse bedrijf, kunnen de panden gewoonweg niet voor echt door. We sloegen een hoek om en liepen tegen een oer-Hollands model ophaalbrug aan, maar die zat compleet onder de roest. Daar kon je niks meer mee - holy shit, er rijdt een auto overheen. Gezien de beweging die dit veroorzaakte bij de houten planken waar het brugdek uit bestond, zou ik dit nooit geprobeerd hebben, maar goed. Er volgden eigenlijk nog best veel auto's en scooters. Vanaf het bruggetje keek je mooi uit op het oppergedrocht: een windmolen. Lieve Chinezen, doe dit maar gewoon niet meer...

Okay, laten we dit maar snel vergeten en weer gewoon iets gaan bekijken wat de Chinezen zelf hebben gemaakt. We maken het hele ritje terug naar het metrostation waar we begonnen zijn, en lopen vanaf daar door naar The Bund. Kijk, dát is het betere werk! The Bund is een boulevard aan de Huangpu-rivier. Het bijzondere aan deze boulevard is dat je daar rechtstreeks uitkijkt op misschien wel het spectaculairste gedeelte van de stad: de New Pudong Area. En wat daar zo spectaculair aan is? Hier staat een hele kluit aan chique, torenhoge gebouwen, onder andere de wereldberoemde Oriental Pearl Tower. Als je de skyline van Shanghai ziet, zie je dit. En dat is echt niet zonder reden! Het is inderdaad een waanzinnig gezicht. Door de rivier die ertussenin ligt heb je een ononderbroken, ongeëvenaard uitzicht op dit machtige tafereel. Zo overdag is het al een geweldig beeld, maar met die witte achtergrond en die fletse kleuren door de smog ontbreekt er wel iets. Maar 's avonds, als alle verlichting aan is... Eigenlijk is het met geen woorden te beschrijven: bekijk de foto's maar, zodra ik ze kan uploaden dan...

Prachtig, prachtig, prachtig, maar we hebben de hele dag gelopen, en zijn nu toch echt wel toe aan een flinke hap eten. Er zit een food court op The Bund, maar we zijn het er gauw over eens dat we niet zo zitten te wachten op KFC, dus wordt er even gegoogled, en komen we uit op een restaurant met de naam "Grandma's". Nou, als dat niet traditioneel is... Het is er in ieder geval erg druk, dus dat is vast een goed teken. We mogen gelukkig meteen gaan zitten. De kaart is een grote verzameling aan gerechten waar we nog nooit van gehoord hebben. Spannend! Uiteindelijk settelen we voor rundvlees in zwarte pepersaus, sweet, sour and spicy pork, en een portie Chinese bloemkool met champignons (echt waar, mamma). Terwijl ik op mijn gemakje de kaart zit te bekijken, zie ik Tom naar iets achter me wijzen met de woorden "draai je om, draai je gauw om". Ik zat op een bank tegen de muur aan, bijna op schoot bij mijn buuf omdat de tafeltjes zo dicht op elkaar stonden, dus ik vroeg me af wat er aan de hand kon zijn. Ik draaide me toch maar om, en godskolerethyfus, dat was één meganorme kakkerlak! Ik weet dat die beesten op zich niets doen, maar kan me niet herinneren dat ik er eerder eentje van zo dichtbij heb gezien, dus ik wist even niet hoe ik moest reageren. Het meisje naast me had 'm ook door, en dook net op tijd weg zodat het beest hard over de bank naar veiligheid kon rennen. Ondanks dat ze schrok was ze niet ernstig onder de indruk, dus het zal hier wel normaal zijn... Schouders op en doorrr, daar word je goed in hier. Kakkerlakken of niet, toen het eten eenmaal besteld en geserveerd was (het leek voor ons weer eens opvallend langer te duren dan voor onze Chinese buurtjes) schoot dit restaurant voor mij naar nummer één. Ik heb heerlijk gegeten, iets anders kan ik er niet van maken! Jammer dat we niet veel tijd in Shanghai hebben, anders zou ik zeker nog eens teruggaan.

Tegen de tijd dat we uitgegeten waren was het al donker. Aan de ene kant was dit goed nieuws - The Bund zou er dan immers nóg spectaculairder uit moeten zien dan overdag - maar aan de andere kant was het ruk, omdat we graag nog de Oriental Pearl Tower wilden bezoeken. Die lag natuurlijk aan de andere kant van de rivier, dus dan zouden we gebruik moeten maken van de pondjes die er zouden moeten varen. Na ons eerst een tijdje vergaapt te hebben aan het uitzicht, dat inderdaad niets minder dan spectaculair te noemen was, zijn we langs de boulevard gaan lopen, op zoek naar de plaats waar de pondjes aankwamen. Almaar verder, almaar verder... totdat we op zich best een aardig stuk van de boulevard verwijderd waren. Nog altijd niets. Ineens worden we aangestaard door iemand op een scooter - niets nieuws, behalve dan dat deze stopte. Wat zou ie willen? Hij begon in ieder geval heel enthousiast te praten over vanalles en nog wat. Ik kreeg een beetje de indruk dat hij gewoon zijn Engels probeerde te oefenen; soms vroeg hij wat, en dan gaven we wel antwoord, maar hij praatte er gewoon weer overheen. Om de een of andere vage reden ging hij ervanuit dat we een hotel zochten, en begon hotels aan te prijzen omdat ze erg goedkoop zouden zijn. Zo tussendoor vertelde hij dat hij leraar Japans was, en begon hij te praten over Tokyo. Moet je ons hebben. Bijzondere man... Op een gegeven moment trok hij wat spulletjes uit een tasje en zei dat hij ons iets zo geven. Daar wilde hij geen geld voor, want hij was een leraar. Dat bleef ie herhalen, terwijl hij in een papiertje begon te knippen. Waar was ie in vredesnaam mee bezig? Toen hij klaar was liet hij het heel trots zien... een silhouet! Hij had een silhouet van mijn hoofd geknipt. Okay, niet bepaald één op één, maar grappig was het wel. Uiteraard werd er van Tom ook één gemaakt. Vervolgens werd er een random kerel op straat aangesproken om een foto van ons drieën te maken. Die sprak ook een beetje Engels, en toen hadden we helemaal geen kans meer om weg te komen. Want tegen buitenlanders móet er gepraat worden over de sterke positie van China bij ping-pong...

Morgen wordt weer een bijzondere dag: dan gaan we naar Disneyland Shanghai. Ja, het bestaat... de bedoeling was dat we vroeg in bed zouden liggen, maar doordat we door dansende beren een enorme winkel binnengelokt zijn, waren we veel later terug in het hotel. Doe maar gewoon alsof dat logisch klinkt. Welterusten. ♡

PS Ik hád heel even een redelijke verbinding, maar toen ging het brandalarm. :(

#China2018 #Day7