top of page

Shanghai ✩ Yuyuan Bazaar

  • Shanghai, China
  • Sep 4, 2018
  • 6 min read

Vreemd, om wakker te worden in een rijdende trein. Maar ook supertof, want het was nog maar anderhalf uur rijden voor we in Shanghai aan zouden komen! Ondanks de harde bedden had ik prima geslapen, alleen wel wat kort, dus volledig uitgerust was ik nog niet. Desalniettemin hadden we genoeg geslapen om er weer een hele dag tegenaan te kunnen. Een sleeper train is zó veel beter dan het vliegtuig: je hebt veel meer ruimte en doordat je eindelijk fatsoenlijk kunt slapen, merk je veel minder van de lange reis, ook al was die nu veel langer dan de gemiddelde vlucht! Heerlijk.

In de trein was het lekker koel en toen we naar buiten keken zagen we een grijze lucht, dus we hadden bijna verwacht dat we het misschien nog koud zouden krijgen. Mispoes. Toen we de trein uitstapten, liepen we tegen een muur van vochtige warmte op. De grijze lucht leek wederom te komen door smog - hier voelde het eigenlijk zelfs benauwder dan in Beijing. Mooi is dat. Het beviel ons in Beijing prima om met de taxi naar het hotel te gaan met onze koffers, dus wilden we dat hier in Shanghai weer doen. Na een kleine speurtocht hadden we de taxiplaats gevonden, maar we waren niet de enigen... Er stond een rij van hier tot, tja, Tokyo is bijna niet eens overdreven vanaf hier. Het kostte even wat geduld, maar uiteindeiljk werden we toch netjes bij het hotel afgezet. Dat bleek een tikje kleiner en ietsjes minder schoon dan wat we verwacht hadden - maar zoals moeders altijd zegt: we kopen het niet!

Voordat we eropuit gingen lustten we uiteraard eerst wel een ontbijtje. Onderweg naar het metrostation kwamen we langs een achteraftentje waarvan we eerst dachten dat het niet open was, maar we werden naar binnen gewenkt - alles werd nog even naarstig schoongeveegd en klaargezet - en we mochten bestellen. We moesten wel even op het bord aanwijzen wat we wilden, en dat bleek nog een uitdaging op zich, want we hadden geen flauw idee wat het was! Op het plaatje leek het goed mogelijk dat het hier om bibimbap ging, zoals ik dat uit Zuid-Korea ken: een bak rijst met een lading groenten erop, dat je door elkaar husselt om een maaltijd te krijgen. Leek ons prima, want we hebben nog geen korrel rijst gegeten hier in China. Raar, toch? Toen het eenmaal geserveerd werd, bleken we weer 'pech' te hebben: het ging niet om rijst, maar om noedelsoep. Absoluut niet herkenbaar van de plaatjes die we hadden aangewezen, maar nog steeds erg lekker. Een klein tikje spicy, iets dat ik hier ook nog niet had gehad, tegen alle verwachtingen in. Prima ontbijtje, zo.

Terwijl we zaten te eten, had Tom een interessante plek in Shanghai gevonden om mee te beginnen: Yuyuan Garden. Op de foto's zag het er prachtig uit, en het was maar één station met de metro, dus konden we die meteen makkelijk uitproberen. Met de metro reizen is inderdaad supersimpel: je selecteert gewoon je aankomststation op één van de automaten (wel snel zijn als je het apparaat op Engels zet) en gooit er genoeg geld in. Dan krijg je een eenmalige OV-chipkaart, die je ook weer moet inleveren, want yay recycling. Ook hier moet je tas uiteraard weer door de scanner, maar daar wen je aan. Binnen no time stonden we dan ook op station Yuyuan Garden; vanaf daar zouden we nog een stuk moeten lopen, maar onze navigatie was niet heel duidelijk. Zo kwam het dat we ineens in een enorm toeristisch winkelgebied stonden in plaats van bij de tuin. Maar dat was allesbehalve erg, want de gebouwen in dit gebied zagen er precies zo uit als wat op de foto's van de tuin stond. De omgeving was ontzettend mooi, en zag er authentiek Chinees uit! Okay, het was jammer dat er zo hier en daar een Starbucks of iets dergelijks te vinden was, maar dat mocht niets uithalen. Het was en bleef waanzinnig om te zien. En, zo moet gezegd worden, er waren een hoop leuke dingetjes te koop, en mijn tas werd almaar zwaarder, terwijl mijn portemonnee op mysterieuze wijze lichter werd. Er viel wel wat te doen om te voorkomen dat dat té snel ging: blijkbaar is het ook hier de bedoeling dat je afdingt. Zo viel mijn oog op een fraaie deurklopper om mijn deurbelprobleem thuis op te lossen (je moet kloppen kloppen kloppen want de bel doet het niet, je weet hoe dat gaat), en in eerste instantie vond de verkoper dat het snuisterijtje wel 360 yuan waard was. Daar ik 45 euro een tíkje aan de dure kant vond, stonden we op het punt om weg te lopen. Grappig hoe dat werkt, want elke keer als je dat doet, gaat er een significant bedrag vanaf. Tot hij op een gegeven moment ineens zakte tot 120 yuan - toen werd het aantrekkelijk! Mijn tegenbod was 80 yuan, en zo gingen we nog even door voordat we settelden op 100 yuan, oftewel 12,50. Da's beter. Zo wordt Chinees shoppen pas leuk! Om de sfeer helemaal compleet te maken, zijn we even neergestreken op het balkon van een theehuis. In die categorie is er niets over dit land gelogen: eerder in Beijing ben ik al gevallen voor de Pu-en thee en een groene thee met een drakennaam, en hier ben ik hard gezwicht voor een bepaalde soort oolong. Het is wel even wennen dat de thee los in je glas gemieterd wordt, maar hey, 's lands wijs, 's lands eer. Dit is Chinees genieten. Als je even vergeet dat je doorlopend wordt belaagd door oplichters die je horloges proberen aan te smeren, dan.

Zoals algemeen bekend ben ik een enthousiast verzamelaar van buitenlandse traditionele kleding, en ditmaal had ik mijn zinnen gezet op de Chinese hanfu en quipao. Hanfu is helemaal niet makkelijk te vinden, maar qipao, het standaard Chinese jurkje dat wij zo goed kennen, zou toch wel redelijk goed te doen moeten zijn. Blijkbaar zitten veel van dat soort kleermakers op Changle Road, dus pakten we de metro die kant op. Met moeite hadden we een zitplaats geconfisceerd, want ja, een metro in een drukke stad. Na een tijdje viel me op dat de man voor ons driftig zat te kalken op een blaadje. Even later viel me ook op dat hij tussendoor regelmatig naar Tom keek. Op zich zijn we dat inmiddels wel gewend hier: als buitenlander trek je blijkbaar doorlopend de aandacht, alsof ze nog nooit iets anders hebben gezien dan een Aziaat. Maar goed, deze man zat wel héél vaak te gluren. Zat ie soms... "Zit ie ons nou te tekenen?", vraagt Tom tegelijk met mijn gedachte. Ja, blijkbaar wel! Giechelend lieten we 'm z'n gang maar gaan. Bij het uitstappen lachte ik even naar hem, en hij liet lachend zijn tekening zien. Een bijzonder kunstwerk, zullen we maar zeggen, maar wel geweldig dat het zo gebeurde. Van buitenaf heeft Tom nog snel een foto kunnen maken, de held! Wat vinden jullie allemaal van mijn nieuwe hoed? Hij heeft kattenoortjes. Ahem, toen konden we dus op zoek naar die qipao-winkels. Daar moesten we een enorm stuk voor lopen - lange straat, slechte navigatie, je kent het wel - maar uiteindelijk was daar dan een heel gedeelte van de straat vol. Tegenvaller: ze bleken een tikje duurder te zijn dan ik verwacht had. De meesten zaten toch wel richting de 1000 euro. De laagste prijs voor de mooiste kwam uiteindelijk neer op 3000 yuan - maar zelfs 400 euro ging me in dit geval helaas nog even te ver. Nieuw soort tegenvaller: mijn kont is te dik! Kijk, ik ben niet meer zo slank als vroeger, dat weet ik wel, maar té dik om in een bepaald soort jurk te passen? Het kan hier blijkbaar. Dit bleek in meerdere winkels, dus het was niet toevallig één botte dame die het tegen me zei. Nouja, ze zijn geen van allen echt subtiel - dat blijkt ook wel uit de verbazing als ze horen dat Tom [half-Indonesisch] en ik uit hetzelfde land komen. "Maar hij heeft een andere kleur!", klinkt het dan. Tja, subtiel zijn Aziaten niet - maar grappig is het wel

En ja, als ik dan tóch niet in een qipao pas, kunnen we net zo goed een avondje lekker aan de vette burgers gaan. China is niet het eerste land dat in je opkomt als je denkt aan vette, sappige hamburgers, maar ze kunnen er echt wel wat van! Dat was me al eerder opgevallen in Seoul, toen ik onder andere heerlijk heb zitten smullen van zo'n met kaas overgoten caloriebom. Ook hier lieten ze het niet afweten: een heerlijk sappige Argentijnse burger (met twee patty's, yay!), rijkelijk belegd met onder andere cheddar, mozzarrella en chorizo. Die van Tom was prima volgepropt met bacon en cheddar. Geserveerd met verse frietjes natuurlijk, wat de score op 2-0 friet vs. rijst zet. Kom op, rijst, laat eens wat zien!

Dan kunnen we nu weer volgevreten en voldaan naar bed - morgen wacht ons uiteraard weer een drukke dag in Shanghai (zeg nog maar even niets tegen m'n voetjes, ik ben namelijk de blarentel al kwijtgeraakt). Maar eerst gaan we nog even genieten van het vredige gesnurk van onze lieftallige buurman. De muren hier rommelen... Tot snel, allemaal ♡

Comments


bottom of page