Shanghai ✩ Rainy Day

Vandaag is de dag dat we Shanghai verlaten en de drukke stad inruilen voor het imposante natuurgebied van Zhangjiajie, beter bekend als de Avatar Hallelujah Mountains. We verwachten dat het een rustige dag zal worden waarop er niets zal gebeuren, want onze vlucht vertrekt om 20:20 waardoor we niet zo veel kunnen doen. Maar naarmate het later wordt, wordt het ook steeds spannender...

Om 12 uur verlaten we het hotel en gaan rustig aan een beetje rondlopen. We zijn allebei erg moe, dus besluiten niets meer te gaan doen, omdat we ook nog eens met tijdgebrek zitten: om 6 uur moeten we op het vliegveld zijn, en omdat we er zeker van willen zijn dat we het halen, willen we ruim om tijd een taxi hebben. Die zijn ook nog eens moeilijk te vinden, dus we hebben gewoon veel tijd nodig voor de reis. Daarom lopen we na ons ontbijt maar gewoon rustig door de megawinkelstraat op Nanjing street, waar elke 3 stappen een nieuwe louche verkoper je aanklampt om je een Rolex aan te smeren, en komen uiteindelijk weer uit op The Bund. Het weer doet ons ontzettend aan thuis denken - het is druilerig, miezerig en mistig, zó druilerig, dat je zelfs de bovenkant van de gebouwen aan de overkant van The Bund niet meer kan zien. Getsie. Terwijl we even op de boulevard zijn gaan zitten, gebeurt het wel eens dat er een Chinees stiekem (of minder stiekem) een foto van ons maakt. Als we rondkijken zien we dat we de enige buitenlanders op deze megatoeristische attractie zijn. Bijzonder!

Maar al snel blijkt helaas dat wij niet de enige buitenlanders in de omgeving zijn. We besloten nog eens te gaan lunchen in dat lekkere restaurant dat hier in de buurt zat, Grandmother's. We lopen richting de voordeur om 'm open te doen, en worden afgesneden door twee Europeanen die ons geen blik waardig keuren. 'Kay, gaat u voor. We lopen achter ze aan naar binnen, en het personeel gaat er direct vanuit dat we bij elkaar horen. Nee zeg, liever niet! We worden wel redelijk dicht bij elkaar gezet, er zit alleen een tafeltje met twee Japanners tussen. Ik vind het erg fijn om díe taal weer te horen, maar helaas wordt het overstemd door het Frans van de twee aan de andere kant. Erg stil zijn ze niet. Als ze op een gegeven moment sojasaus missen bij een gerecht waar dat compleet niet bij hoort, eisen ze dat een ober het alsnog kon brengen. Maar ja, in China heet sojasaus nu eenmaal anders, dus je kan "SOYA" blijven roepen tot je een ons weegt, maar de arme man begrijpt dat nu eenmaal niet. Daar raakten ze ernstig gefrustreerd door, en Tom en ik beginnen zo langzamerhand te begrijpen waarom Chinezen buitenlanders niet moeten. Nadat ze klaar waren met eten gingen ze elkaar nog eens even goed af zitten lebberen... ja, zo kan je ook lekker genieten van je éigen eten. Lekker, man.

Terwijl we zaten te eten begon het buiten te stortregenen, maar tegen de tijd dat wij weer buiten kwamen, was het gelukkig weer miezerig. We liepen langzaamaan weer terug naar het hotel om de koffers op te halen, en eenmaal daar besloten we daar maar meteen een taxi te nemen. Na een tijdje te hebben gewacht terwijl er geen kwam, zagen we er één in de winkelstraat staan. Het was nog een aardig stukje lopen, maar gelukkig stond ie er nog! Het was wel tijdens de spits, dus hij wilde niet op de meter rijden, maar hij wilde een andere prijs met ons afspreken om om te rijden en zo een snellere route te nemen. De prijs was exorbitant hoog voor een taxi hier - 462 yuan - maar veel keus hadden we niet. Hij bracht ons inderdaad snel naar het vliegveld, en daar ging het om. Bij het inchecken hadden we nog een klein hikje: toen we online boekten vroegen ze ons naar ons persoonlijk nummer, dus we hadden ons BSN ingevuld. Dat had ons paspoortnummer moeten zijn. Gelukkig kon ie dat nog rechtbreien, maar hij werd er wel nerveus van!

De security-check was grondig hier, maar we kwamen er gelukkig zo doorheen. De vlucht zelf stelde niks voor - hij duurde maar twee uur, en ik moest m'n laptop al opruimen voordat ik goed en wel aan m'n Disney-blog had kunnen beginnen. Die komt dus nog op een later tijdstip, excuses voor de vertraging! Tot zo ver verliep de dag nog rustig, maar toen... Okay, allereerst verdient de bagage-beer een honorable mention: als eerste op de bagageband verscheen een beer met een bordje en een speaker om te zeggen dat je alleen je eigen bagage mee moet nemen, en niet per ongeluk die van een ander. Overbodig zou je denken, maar toch, hij was superschattig en iedereen moest erom lachen en keek ernaar. Slimme zet! Toen we onze koffers hadden konden we op zoek naar iemand met een bordje met Tom's naam: het hotel had namelijk een auto gestuurd om ons op te halen. De man hadden we snel gevonden en we waren gauw op weg. Het werd wel een spannende weg: het hotel zit namelijk ín het natuurpark van Zhangjiajie, dus we wisten eigenlijk niet hoe lang het ging duren. De weg was pikkedonker met ontzettend veel bochten, voetgangers die er ineens liepen, scooters zonder licht en vrachtwagens die er in smalle bochten door moesten. De chauffeur was duidelijk moe, dat herkende ik aan z'n manier van slingeren - hij is zelfs nog een keer uitgestapt om water over z'n hoofd te gooien. Uiteindelijk kwamen we uit in the mdidle of nowhere en reden we over een 'weg' waarvan we hoopten dat de auto het zou overleven - we werden alle kanten opgeschud! [Hier voeg ik later nog een filmpje van toe.] Leuk, als je ontzettend moet plassen, en inmiddels een hoofdpijn van hier tot Beijing hebt ontwikkeld. Ach, het was een bijzonder spannende ervaring, zullen we maar zeggen! Want ondertussen hoop je ook dat je daadwerkelijk naar het hotel gebracht wordt - er schiet vanalles door je hoofd...

Gelukkig kwam dan uiteindelijk het hotel in zicht. Op de plaatjes zag het er waanzinnig gaaf uit - in het echt wat minder... Het blijkt een hostel te zijn in plaats van een hotel, en het terrein is erg rommelig. We werden ontvangen door mensen in pyjama - het was immers al half één. Gauw inchecken, een deposit betalen van 200 yuan (terwijl er niks in de kamer lijkt te zijn dat dat waard is - er is letterlijk niet eens wc-papier en de douchekop hangt in het wc-hokje!!). Bij binnenkomst worden we begroet door een aantal grote insecten en een spin met 5 poten. Gauw maar even de klamboe opzetten en DEET-en... Het enige dat ik nu even wil is slapen, want m'n hoofd ontploft. Morgen weer een dag, hoor. Welterusten allemaal <3

#China2018 #Day9