Beijing ✩ New World Shopping Mall

Klimmen, hobbelen, vertraging, vergeven hotelkamers; ja, zo'n reis breekt je na een tijdje wel op, zeker als je weet dat er nog een stressvolle periode gaat komen. Onze reis naar Noord-Korea komt namelijk ook nog eens met rasse schreden dichterbij, en daar moet ook nog het één en ander voor geregeld worden. Maar zo midden in de nacht nog moeten zoeken naar een hotel gaat je ook niet in de koude kleren zitten, en we besluiten maar eens een dagje goed uit te slapen...

Met als resultaat dat we rond een uurtje of twee in de taxi richting Beijingnan [Beijing South Station] zitten om de treinkaartjes naar Dandong te regelen. Morgen vertrekken we namelijk naar Dandong, om vanaf daar de 14e op de trein naar Pyongyang te stappen. Spannend, maar we moeten er wel eerst nog even komen, en volgens internet gaan de kaartjes hard! Ook zullen we maar meteen de treinkaartjes voor de terugreis kopen, want we moeten er niet aan denken dat we niet meer met de trein terugkomen; onze vlucht vertrekt namelijk een dag nadat we terug horen te komen in Dandong, en de trein vanuit Korea heeft nogal eens vertraging... Maar goed, da's van later zorg. Eerst maar eens even de kaartjes voor de heenreis regelen. Het lijkt erop dat alles goed gaat; het meisje achter de balie spreekt een beetje Engels, begrijpt wat we bedoelen, selecteert de goede trein om de goede tijd, neemt onze paspoortnummers dit keer goed over... maar als we willen betalen, raakt ze in paniek. We willen namelijk betalen met een creditcard. Een búitenlandse creditcard. Da's schrikken, want die accepteren ze hier niet! "Jawel hoor", lach ik nog. "Deze exacte kaart hebben we namelijk vorige week ook gebruikt om kaartjes naar Shanghai te boeken!". Steeds weer vergeet ik even dat we in China zijn, helaas. Want als het volgens het Chinese boekje niet kan, dan kán het ook niet. Onvermurwbaar, die gasten. Iemand The Hitchhiker's Guide to the Galaxy gelezen? We mogen ze geen gedichten voor laten dragen, zullen we maar zeggen... Maar goed, een hoop cash later en zowel de heen- als terugweg is geregeld. Als het dan niet linksom kan...

De dag is al half verdwenen, dus we besluiten de rest te gaan spenderen in een winkelcentrum een paar haltes verderop. Eindelijk ook eens de Beijingse metro uitgeprobeerd, yay! We hadden nog helemaal niet gegeten vandaag, dus tot mijn grote spijt moet ik toegeven dat we ditmaal eindelijk eens ten prooi zijn gevallen aan de McDonald's... maar geen zorgen, we zijn meteen goed afgestraft met de alom beruchte McMisselijkheid. Voorlopig geen McTroep meer voor ons. Temeer je hier ook niet bij zo'n automaat kan bestellen zonder dat er zo'n mens zich ertegenaan gaat bemoeien. Misschien komt het doordat ik erg moe ben, maar ik begin het gedrag van de mensen hier steeds irritanter te vinden. Maar misschien komt het ook gewoon doordat het nergens op slaat dat je via de automaat drinken kan bestellen, en iemand die over je schouder mee staat te kijken je komt vertellen dat je geen drinken mag bestellen. Schiet mij maar lek!

Het winkelcentrum dat we uit hadden gezocht bleek nogal een dure merkhal te zijn. Net als in Japan vind ik dat ze hier in China een waanzinnig leuke, verfijnde kledingstijl hebben - maar verfijnd is helaas niet wat bij mij past, en na het passen van één setje besluit ik maar om het mezelf en anderen niet meer aan te doen. Het passen leidde wel tot een hilarische Chinese winkelervaring - de verkoopster deed haar uiterste best om mij iets aan te smeren, dus bleef maar met dingen aankomen. Of nou ja, míj iets aan te smeren - eerder Tom. Later hoorde ik dat hij, terwijl ik in het pashokje was, een enorme stapel kleding op schoot geworpen kreeg met de woorden "Dit vindt ze sowieso leuk als je het voor haar koopt". Die cultuur hier! Niet alleen gaan ze er standaard vanuit dat een man en vrouw die samen op stap zijn bij elkaar horen, het is ook nog eens normaal dat de man álles betaalt dat de vrouw wil hebben. Het is dus ook normaal dat wanneer ík iets betaal, Tom het wisselgeld krijgt. Ik ben er nog steeds niet over uit of dat ik dit nou als zeer irritant of bijzonder grappig moet ervaren. Hoe dan ook is het een cultuurverschil waar ik maar niet aan kan wennen. Dat hele man-vrouwgebeuren is overigens niet de enige rare winkelgewoonte, hoor - ik heb een paar inlegzooltjes van 29 yuan aangeschaft waar er vijf - ik overdrijf niet! - víjf hele bonnetjes voor met de hand ingevuld moesten worden. Vogons, ik zeg het je!

Ondanks dat dat hele verfijnde niet zo bij mijn lompe Westerse lichaam past, is het me nog wel gelukt om een winterjas te scoren. Praktisch, zo in de 35 graden met een gewichtslimiet voor de terugvlucht. Wie dan leeft, wie dan zorgt! Ik koop nog wel wat snuisterijtjes, maar overwegend vermaken we ons hier door te kijken. Er is ook wel een hoop te zien - na de dure winkels komen de etages met restaurantjes, dan volgen de geek-etages vol met anime-figurines en dan nog een arcade. In de kelder ligt een volledige schaatsbaan, en op meerdere verdiepingen zijn helemaal achterin de karaoke-cabines te vinden. Azië verandert nooit, wat dat betreft.

Het was dan maar een halve dag; ook van shoppen word je weer extra moe, dus besluiten we maar weer terug te gaan naar het hotel. Doorgaans is de makkelijkste manier om in die hoek te komen per taxi; maar vandaag is weer zo'n dag! Steeds als we ergens staan om zo'n ding op te wachten, komt er daar niets meer en zien we ze een andere straat inrijden. En als we ze wel in 'onze' straat zien, doen zij alsof ze ons niet zien. Uiteindelijk verkassen we naar een plek voor een hotel, en na daar een eeuwigheid te hebben staan wachten, besluiten we om er maar gewoon een te kapen waar mensen net uit stappen. Dát werkt! Precies op dat moment krijgen we een fraaie demonstratie van een moment waarop de chaos in het verkeer een keer níet goed gaat. We zien een scooter op de grond liggen met een bijzonder boze meneer met een schaafwond op zijn arm ernaast. Hij schreeuwt naar een taxi, die gauw de wielen neemt, waarop de scooterrijder zijn helm naar de taxi gooit. Hiervoor stopte de wegrijdende taxi wel, en er volgde een aardige tirade die we uiteraard niet verstonden, maar waarvan de strekking wel duidelijk was. Weten we dat ook weer.

Eenmaal terug in het hotel ontdekten we ons volgende probleem: de reis naar Noord-Korea zelf moet nog betaald worden, maar het reisbureau accepteert geen creditcards en wil dat we het cash betalen. Maar da's nogal een uitdaging, om bijna 3000 euro handje contantje te krijgen hier in China! Onze creditcards worden bijna nergens geaccepteerd, en de ING is zo vrij geweest om een standaard limiet in te stellen van maximaal 500 per dag in het buitenland, pinpas en creditcard bij elkaar. Dat schiet niet zo op. Haastig gaan we nog even de straat op, op zoek naar een ATM om het toch nog even te proberen. Uiteraard bestaat de bank op de kaart niet meer - op die plek zit een hotel, waarvan het personeel gelukkig hard hun best doet om ons te helpen een andere ATM te vinden. Na een tijdje hebben we er inderdaad één gevonden, maar die weigert inderdaad om meer te geven dan 5000 yuan, en dat in meerdere pogingen... Nee, dit schiet zeker niet op. Morgen dan maar even op zoek naar een bank met loketten. Maar voor nu eerst slapen, nu het nog kan.

Tot snel <3

#China2018 #Day13