Zhangjiajie ✩ Tianmenshan

Ik begin maar meteen weer even met excuses: het lukt me op het moment weer niet zo goed om m'n blog bij te houden. Dit simpelweg omdat er op het moment het één en ander tegenzit en ik daarom zowel tijd als energie te kort kom om te schrijven. Maar da's okay - zo héb ik in ieder geval iets om te schrijven! En mocht je het je afvragen: nee, ik heb niet stiekem de titel van het vorige verhaal hergebruikt. De namen van deze twee bergen lijken gewoon ontzettend op elkaar! Tianzishan, de berg die we gisteren hebben bezocht, betekent "hemel-kind-berg". Tianmenshan, de berg waar we vandaag heen gaan, betekent "hemel-poort-berg". Niemand heeft ooit gezegd dat de Chinezen creatief zijn. Maar goed, ondanks dat je het verschil in de namen niet zo hoort of ziet in onze letters, zie je het wel in de Chinese namen. En je ziet het nog veel meer op de bergen zelf - Tianmenshan lijkt in de verste verte niet op Tianzishan!

Het begon natuurlijk weer allemaal in de Tongfu Inn. De taxi zou om 09:00 uur voor de deur staan om ons met koffers en al naar Tianmenshan te brengen, dus we moesten vroeg op. Ik heb Tom maar alleen naar het ontbijt gestuurd omdat ik het anders niet ging redden, de stakker. Inmiddels had ik gelukkig redelijk door hoe de douche werkte, en terwijl ik goed in de gaten hield dat Aragog in z'n hoekje bleef zitten, ik ervoor zorgde dat ik de loshangende stroomdraden niet met het water raakte en dat ik niet over de wc-pot zou struikelen, kon ik nog net m'n voeten wassen voor het water ermee kapte. Schoner dan ik me in dagen had gevoeld verzamelde ik m'n laatste troep, en begaf me naar beneden. De taxi was er inderdaad netjes op tijd, en gauw namen we afscheid van de gastvrouw, waarbij ik zelfs nog een knuffel kreeg. Tja, ons verblijf in deze inn was een bijzondere ervaring: de kamer was zeker niet schoon en de faciliteiten waren niet echt je-van-het, maar de mensen waren vriendelijk en de ervaring authentiek. Waarschijnlijk is dit voor ons de enige plaats waar we van de home-cooking hebben kunnen genieten (en hopelijk voor mij ook de enige keer dat ik van de nasleep heb mogen genieten)!

De taxirit verliep eigenlijk hetzelfde als de rit toen we aankwamen: lang en bijzonder hobbelig. Het grote verschil was wel dat we dit keer konden zien wat er buiten de auto gebeurde. Zo zagen we onder andere dat er een snelweg aangelegd werd - ja, die konden ze hier inderdaad wel gebruiken. Ondanks het gehobbel viel ik toch in slaap, en tegen de tijd dat ik wakker werd viel me op dat we vlakbij het vliegveld waren. Och jee, hij zal ons toch niet naar het vliegveld brengen? Ik probeerde het in het Chinees te vragen, maar onze chauffeur had duidelijk geen zin om moeite te doen: hij belde direct Carol, de Engelssprekende dochter van onze gastvrouw. Een kleine discussie later kwamen we alsnog aan bij de voet van de berg, en konden we onze tickets af gaan halen. Carol had de avond ervoor onze tickets besteld, want wij konden dat zelf niet doen - je moet een Chinees staatsburger zijn. Daarom mochten we 522 yuan aftikken bij onze gastvrouw, en daar kregen we dan een reserveringsnummer voor terug. Volgens Carol zouden deze kaartjes toegang verschaffen tot de kabelbaan, de berg en de beroemde Glazen Brug - helaas bleek de 'echte' Glazen Brug op een andere berg te zijn, dus dat was alvast tegenvaller nummer 1. Gelukkig zijn de glazen paden wel op deze berg, en da's net zoiets, toch? Nadat we onze kaartjes af hadden gehaald werden we geweigerd in de kabelbaan - tegenvaller nummer 2. "Jullie moeten de bus nemen", kregen we te horen. Na wat navraag bleek dat wij een 'B-kaartje' hadden, oftewel we moesten naar boven met de bus, en mochten naar beneden met de kabelbaan. We hebben het hier over een kabelbaan die rechtstreeks naar de top gaat en er al een half uur over doet, dus met de bus gaat nog wel spannend worden...

De kanji-lezenden onder ons kunnen hier wellicht nog wel een leuke pun in vinden.

Interessant werd het in ieder geval, want ondanks dat alle Chinezen nogal luidruchtig zijn en niet veel rekening houden met hun omgeving, hadden wij mogelijk de meest luidruchtige, onbeschofte Aziaat ooit in onze bus. Deze meneer was zó vervelend en luidruchtig, dat hij zelfs door zijn vriendjes tot rust werd gemaand. Persoonlijke ruimte had hij ook nog nooit van gehoord... Hoe dan ook, na een eeuwigheid ging de bus eindelijk rijden, en werden we in een vrij korte tijd alweer gedropt bij een gebouw. Je kan me veel wijsmaken in dit gekke land, maar dít kan de top nog niet zijn. De kabelbaan ging nog heel veel verder naar boven! We zullen dit toch allemaal niet hoeven gaan lopen? Na wat rondvragen bleek inderdaad dat er nog een andere bus naar boven zou gaan. Omdat we er zo lang over hadden gedaan, waren we gelukkig wel van de schreeuwlelijk af... En we hoefden gelukkig niet te gaan lopen. "Riemen vast!", zei de chauffeur nog. Ach, hier in China? We hebben in genoeg taxi's gezeten waar er niet eens riemen wáren, laat staan dat het verplicht is. Bovendien zaten we helemaal in het hoekje achterin - we zaten vast genoeg. Karren maar! En dát hebben we geweten. Die chauffeurs hier weten wel wat ze doen - de achtbanen in Disneyland waren er niets bij. Nu ik erover nadenk, die taxirit was er zelfs niets bij... al vond ik deze rit wel veel leuker. De vele haarspeldbochten werden makkelijk met 40 km/h genomen, en tegenliggers werden pas op het laatste moment onder vrolijk getoeter ontweken. Passagiers werden goed door elkaar geschud en ik denk niet dat iedereen op dezelfde stoel is geëindigd als waarop ie begonnen is - maar oh, wat een pret! Na een minuutje of 20 (gok ik) stonden we een heel stuk hoger op de berg, en daar ging het om, toch?

Hoog, maar nog niet hoog genoeg. We waren nu zo ongeveer halverwege de kabelbaan, dus we moesten nog een heel stuk verder, maar wel zonder bus. Het uitzicht was hier al spectaculair, daar niet van! Op de kaart die we inmiddels hadden gescoord, stond dat we vanaf hier twee roltrappen konden nemen. Degene die die kaart heeft gemaakt mag wat mij betreft elke ochtend als ie uit bed stapt op een legoblokje gaan staan, want de eerste trap was géén roltrap. Sterker nog, het was de "Stairway to Heaven" met een whopping 1000 treden Chinese Muur-stijl! Je maakt een grapje toch zeker? Nee, hier in China worden niet van dat soort grappen gemaakt. 1000 treden... knallen maar. En vooral niet vallen dit keer, want het is een lange, lange weg naar beneden.

Na het eerste gedeelte kon je mij natuurlijk al opvegen, maar ik was gelukkig niet de enige die er last van had. Ook een groep Chinezen zocht zo nu en dan een verzetje, en dat vonden ze op de rustmomenten dan bij ons. Geen idee wat ze zeiden, maar ze vonden ons in ieder geval geweldig en wilden doorlopend met ons op de foto. Eén vrouw bleef haar duimen naar me opsteken en bleef me zelfs knuffelen! Geen flauw idee waar het over ging, maar het was vast goed bedoeld. Ook andere Chinezen keken ons regelmatig aan en we ontvingen meerdere lachjes en knikjes. Die berglucht deed ze blijkbaar goed! Zelfs toen we helemaal bovenaan uit zaten te hijgen (we hebben het gehaald!!) wilden er weer een andere groep met ons op de foto. Je gaat je haast afvragen wat hier nu precies de attractie is... Ach, ik heb er eerlijk gezegd wel pret mee!

Zo, en nu was het eindelijk tijd voor de roltrap, want de gewone trap was nu op, en we moesten nog veel verder naar boven. Ook dat hebben we geweten - 6 roltrappen heb ik geteld (voor degenen die ooit in de Londense metro zijn geweest: dat keer 6, dus), en ook hier werden we weer de hele tijd aangestaard door mensen die de andere kant op gingen. Ik maakte er maar een sport van om naar ze te zwaaien en ze gedag te zeggen, wat ze dan ook wel weer leuk vonden. Mijn nieuwe hobby voor vandaag, merk ik al. Na roltrap nummertje 6 stapten we weer de frisse buitenlucht in - eindelijk, eindelijk waren we er! Inmiddels ook gearriveerd: regenwolken. Nice. Kijk, die nattigheid maakt niet zo veel uit - we zijn immers Hollanders, dus eigenlijk niet anders gewend - maar het belemmert je uitzicht zo. Laat uitzicht nu net zijn waar we voor kwamen! Tegenvallertje nummer hoeveel? Geen idee, ik ben de tel nu al kwijt. Maar goed, als het jullie opvalt dat mijn foto's vanaf hier voornamelijk wit zijn: dat dus.

We wisten niet zo goed waar we moesten beginnen, dus begaven we ons als eerste naar de Coiled Dragon Glass Walkway. De Glazen Brug was dan misschien niet op deze berg, maar de glazen paden wel - pakken wat je pakken kan, zeggen we dan! Er wordt gezegd dat deze paden zelfs nog enger zijn omdat ze veel hoger zijn, aan een bergwand hangen, en er minder toeristen komen. Ik ben zeer benieuwd. Dat laatste konden we alvast weerleggen - we moesten in een flinke rij geponcho'de medetoeristen staan om het paadje op te kunnen. Voordat je erop kon, moest je eerst de verplichte schoenhoesjes aantrekken - 5 yuan p.p., natuurlijk. Vieze, kledderige textielen dingen die na gebruik meteen weer beschikbaar werden gesteld, dus je kon ze niet eens hergebruiken voor de andere paden. Eindelijk; daar gaan we dan! Ik kan me niet eens meer herinneren hoe lang het geleden is dat ik van de Brug en deze paden heb gehoord, maar ik weet in ieder geval dat ik er al heel lang naar uit kijk om ze te bezoeken. Oh, wat ben ik benieuwd naar het uitzicht vanaf... dit beregende en daardoor ondoorzichtige pad. Niiice. Ach, als je met de kledderschoentjes eroverheen veegt, kan je er wel enigzins doorheen kijken. Recht tegen de rotsen eronder aan. Dat is niet zo diep als we gehoopt hadden... Okay, het idee is nog wel erg leuk natuurlijk, maar het was wat spectaculairder geweest als het wat beter uitgevoerd was. Zo kon het pad nog wel een beetje verder uitsteken, zodat je daadwerkelijk de diepte in kon kijken in plaats van langs te bergwand. En het weer... nou ja, daar konden we nu eenmaal weinig aan doen.

De tocht ging verder, maar eerst moesten we nog even settlen voor een kleine poging tot lunch, bestaande uit een bus nep-Pringles en een flesje water met cactussmaak. We hadden een klein droog stukje gevonden waar we even onze uitgebreide maaltijd konden nuttigen, maar dat plekje lag blijkbaar in de looproute van tourgroepen - de ene na de andere liep langs en staarde ons aan. We begonnen maar direct met terugzwaaien en "Ni hao!" roepen, wat over het algemeen met veel gelach ontvangen werd. Leuk! Verzadigd en verkwikt vervolgden we onze weg langs de klifpaden om te genieten van het veelal witte uitzicht. Ondanks dat je niet erg ver kon kijken, merkte je wel dat je ontzettend hoog zat, dus dat maakte het wel heel gaaf om af en toe even over de rand te gluren.

Ons volgende doel was de Eastern Glass Pathway; eens even kijken of die beter is dan de eerste die we bezochten! De bedoeling is om het hele pad rond de berg te volgen zodat we ook nog de derde en laatste Glass Pathway kunnen doen, de Western Glass Pathway, maar dat is nogal een trip, dus we weten niet of we daar de tijd wel voor hebben. Ondanks de mist hebben we nog steeds van bijzonder fraaie uitzichten kunnen genieten. Zo'n berg blijft nu eenmaal speciaal voor ons Hollanders! De Eastern Glass Pathway was gelukkig heel veel rustiger dan de Coiled Dragon Pathway, dus nadat we onze schoentjes weer hadden gehuurd, konden we er meteen op. Deze Pathway was gelukkig ietsjes verder van de berg af gebouwd, of zo leek het in ieder geval. We konden iets verder naar beneden kijken als we de regen wegveegden. Maar echt spectaculair? Nee, dat was het nog niet. Vonden wij, tenminste.

Wij vonden het dan misschien niet zo eng, anderen vonden het maar wat spannend...

Het pad voerde ons verder langs de Forest of Wishes, een gedeelte waar mensen een rood lintje konden kopen, daar hun wens op konden schrijven, en het lint aan de bomen hangen. Ook kwamen we langs een lange hangbrug over een ravijn - het voelde een beetje krakkemikkig aan, maar hey, ik ga ervanuit dat ie al jaren goed genoeg functioneert. Alleen dat je er tussendoor kan kijken - daar krijg je wel een béétje de bibbers van. Uiteindelijk kwamen we uit bij een stationnetje van een klein kabelbaantje, dat naar een gebouwtje op de top van de berg voerde. Het werd voor ons tijd om het gewone kabelbaanstation op te gaan zoeken, en deze kabelbaan ging de goeie richting op, dus voor 25 yuan per persoon waagden we het er maar op. Er werd ons een spectaculair uitzicht beloofd, maar daar trappen we mooi niet meer in... Ook het gebouwtje op de top was niet wat het leek: van de buitenkant was het mooi, maar aan de binnenkant was het letterlijk niets. Er stond gewoon niets. Met mooi weer zal het vast een mooi uitzichtpunt zijn...

Het kabelbaanstation was vanaf hier lekker dichtbij, dus in een mum van tijd waren we onderweg naar beneden. Vanaf de 'grond' viel het ons op dat het baantje erg snel ging, maar als je er eenmaal in zat viel dat best mee, en hij deed er alsnog een half uur over. Een half uur om voor de laatste keer van het uitzicht op Tianmenshan te kunnen genieten! Het was het wel weer waard, hoor - de slingerweggetjes waar we vanochtend met de bus overheen waren gereden, waren vanaf hier goed zichtbaar. Geen wonder dat we alle kanten opgeschud waren! Het baantje voerde ook nog een stukje over een bewoond gedeelte van de bergen voordat hij over de stad heen naar het station ging - daar zagen we ook nog twee dames op ouderwetse wijze de was doen in de rivier. Dat is toch wel speciaal!

Eenmaal beneden ging alles weer soepel: we konden onze bagage makkelijk ophalen, we hadden binnen no time een taxi (lichtelijk overpriced) en stonden vrijwel direct op het vliegveld. Verrassing: vlucht vertraagd! Meer informatie dan dat kregen we ook niet. Joepie! Dan maar even wat eten bij een... ahem, Italiaans restaurant. Ach, veel keuze hadden we niet, en als het je beter doet voelen, mijn rijst met champignons en kip was nog steeds bijzonder Chinees, voor dat het Italiaans had moeten zijn. Uiteindelijk stapten we rond half 12 in het vliegtuig in plaats van 10 uur, dus waren we rond een uurtje of 3 's ochtends bij het hotel. Volgende verrassing: onze kamer was al vergeven, en het hotel was vol. Zit je dan, midden in de nacht... De receptiemedewerker was wel zo vriendelijk om een kamer voor ons te regelen in een ander hotel, dus dat was dan wel weer fijn. Kunnen we eindelijk slapen! Maar eerst nog de laatste verrassing van vandaag: de badkamerdeur kan niet fatsoenlijk dicht. China, je moet ervan houden...

PS Ik moet bekennen dat ik deze blogs vaak nogal vluchtig schrijf, zonder na te lezen etc., en soms nogal de kluts begin kwijt te raken. Mochten jullie nog iets missen, iets uitgebreider willen horen, of denken "Waar slaat dit in vredesnaam op", laat het dan even weten in de comments hieronder!

Welterusten <3

#China2018 #Day12