Beijing ✩ Train to Dandong

En daar gaan we weer: klaar voor de volgende stap. Om 13:50 vandaag vertrekt onze trein naar Dandong, waar we één dagje zullen hebben alvorens op de trein naar Pyongyang te stappen. Maar eerst hebben we nog een probleem dat opgelost moet worden... we hebben het geld voor de trip nog steeds niet bij elkaar. Oh, we hebben het wel op de rekening - we krijgen het alleen niet bij het reisbureau. Westerse creditcards accepteren ze niet, Western Union hebben we nooit geverifiëerd dus daarmee kunnen we niet meer dan 1000 dollar overmaken, en dankzij de geweldige ING kunnen we niet meer dan 500 euro per dag opnemen.

Daarom beginnen we onze dag met een wandelingetje naar de dichtstbijzijnde bank, in de hoop dat zij wél grotere bedragen van onze creditcards af kunnen schrijven. Opvallend is weer dat iedereen in paniek raakt op het moment dat we vragen of er iemand Engels spreekt. Uiteindelijk wordt er altijd iemand aangewezen als de zwarte piet; die is dan degene die ons te woord moet staan, wat er eigenlijk altijd op uitdraait dat die ook degene is die ons het slechte nieuws moet gaan brengen. Want wat we willen is eigenlijk nooit mogelijk. Dit keer is het weer niet anders. We staan een half uur te lullen als Brugman, maar nee is nee. Het wordt niet eens geprobeerd. We worden verwezen naar de automaten ("Maar die werken dus niet!") en uiteindelijk naar een andere bank. Want als jij het probleem zat bent, maak je er gewoon iemand anders' probleem van.

Niet dat we veel tijd hebben voor die Chinese burocratie, maar we wagen er toch maar weer een wandeling van 20 minuten aan. Op naar de Bank of China, waar ze vast miraculeus ons wél willen helpen! Ach, we kwamen al ietsje verder: deze meneer keek naar m'n creditcard en vroeg zelfs om m'n paspoort. Na heel wat gebakkelei was het resultaat dat ze wel bereid waren om MasterCard om toestemming te vragen - maar niemand wist hoe lang dat zou duren. Aangezien onze trein over een uurtje of twee zou vertrekken, hadden we ook hier helaas weinig aan. Maar goed, deze meneer heeft in ieder geval z'n best gedaan - dat moet ook gezegd worden. Morgen gaan we het dan maar bij de Bank of China in Dandong proberen, want iets anders zit er niet op.

Voor nu is het weer tijd om de taxi naar het station te nemen, een ritje dat we inmiddels heus wel kennen. Het is er onfatsoenlijk druk, en het duurt even voor we een zitplekje hebben om onze tijd uit te zitten. Uitzitten is ook echt het juiste woord, want er gebeurt al die tijd helemaal niets. Als we mogen boarden moeten we ons door de menigte wurmen, maar als je daar eenmaal aan gewend bent, is daar eigenlijk ook niks meer aan. Ook de plaatsen hebben we snel gevonden, en dan zitten we helemaal klaar voor een rit van meer dan zes uur in één van de snelste treinen van China. Je zou denken dat zo'n treinreis spannender is dan dat, maar nee, helaas. Ach, zo heb ik in ieder geval de tijd om m'n blogs van de afgelopen dagen te schrijven. Alleen Disney laat nog steeds op zich wachten... sorry!

Inmiddels zijn we de trein weer uit en [uiteindelijk] aangekomen in het hotel in Dandong. Het wordt beter en beter: Dandong lijkt een nog vijandelijkere air te hebben dan de rest van China. Een taxi durfden we niet te nemen omdat het hotel dichtbij het station leek te zijn, en er nogal boos geschreeuwd werd om en nabij de taxi - dat Tom in de trein heeft gelezen over het anti-buitenlanderbeleid hier in Dandong hielp ook niet echt mee. En dus zijn we gaan lopen. Met mijn kapotte voeten en bagage die letterlijk meer dan de helft van mijn eigen lichaamsgewicht weegt (ja, ik heb enorm veel gekocht, ik zal jullie voor zijn) was dat niet heel prettig. Inmiddels standaard: het was verder dan de navigatie aangaf, het was de andere kant op dan de navigatie aangaf, en ook het verplichte "Wij accepteren ineens geen buitenlandse creditcards meer" stak weer even de kop op. Maar goed, we hebben een kamer, en kunnen weer even bijkomen van de reis!

Het leuke van zo'n tekst in onderdelen schrijven, is dat tussendoor je indruk van een plek kan veranderen. Nou ja, mijn algemene indruk van Dandong is nog niet heel erg veranderd - het komt nog steeds vijandelijk en kil over - maar inmiddels hebben we ook gezien dat het anders kan. Uiteraard is het al erg laat en de restaurants waren al aan het sluiten, maar ja, we wilden toch nog even eten! Gelukkig was er nog één streetfood-tentje open. Een daadwerkelijke food truck met een etalage vol interessant ogende dingen - we zagen vooral veel kip, en schnitzels op stokjes. We besloten een poging te wagen, tot grote pret van de verkoper, blijkbaar. Die was ontzettend enthousiast en behulpzaam - hij wilde zelfs een foto van ons! Dat komt niet overeen met het anti-buitenlander beeld dat we van de Dandongers hebben. Helaas is hij de enige tot nu toe die we met zo'n attitude gezien hebben - maar hoop doet leven, nietwaar?

En dan gaan we nu eindelijk gauw slapen, het is alweer laat zat... en wie weet wat we morgen nog gaan doen? Welterusten, allemaal <3

#China2018 #Day14